28 września 1944 r. Komendant Główny Armii Krajowej, gen. Tadeusz Bór-Komorowski, podjął rozmowy kapitulacyjne z Niemcami. Dwa dni później, 30 września 1944 r., delegaci Komendy Głównej AK przybyli do kwatery SS-Obergruppenfuhrera Ericha von dem Bacha-Zelewskiego w Ożarowie Mazowieckim z propozycjami kapitulacyjnymi. Wówczas zawarto porozumienie o wstrzymaniu ognia w dniach 1 i 2 października 1944 r. (w godzinach od 5:00 rano do 19:00).
W noc z 2 na 3 października 1944 r. został podpisany akt kapitulacji Powstania Warszawskiego. Na jego mocy Niemcy zobowiązali się: uznać prawa kombatanckie żołnierzy Armii Krajowej, nie stosować odpowiedzialności zbiorowej wobec ludności cywilnej, zagwarantować jej prawo zabrania majątku ruchomego, kosztowności i dóbr kultury podczas wysiedlenia z Warszawy oraz oszczędzić pozostałe w mieście mienie publiczne i prywatne, ze szczególnym wskazaniem obiektów o dużej wartości kulturalnej, historycznej, duchowej i naukowej.
Po kapitulacji ok. 15 tysięcy polskich żołnierzy, na czele z gen. Borem-Komorowskim i 5 innych generałów, oddało się do niewoli niemieckiej. Około 3500 powstańców wmieszało się w tłum wychodzących z Warszawy cywili i uniknęło w ten sposób niewoli. Wraz z nimi wyszli gen. Leopold Okulicki ps. „Niedźwiadek" (wyznaczony przez „Bora" na jego następcę na stanowisku Komendanta Głównego AK), Delegat Rządu na Kraj, Jan Stanisław Jankowski, przewodniczący Rady Jedności Narodowej, Kazimierz Pużak oraz członkowie Krajowej Rady Ministrów.
CZYTASZ
Ave Varsovia - morituri te salutant!
Historical FictionWarszawo! Pozdrawiają Cię ci, którzy idą na śmierć! Powyższe słowa będące parafrazą słów gladiatorów idących do walki na rzymskich arenach, mogą być bojowym nawiązaniem do Powstania Warszawskiego. 1 sierpnia 1944 roku, o godzinie 17:00, do walki o w...
