Across The Great Barrier

20

"Xavier..." I accept the handkerchief at pinunasan ang luhang kanina pa dumadaloy. Sinusubukan kong pigilan ang luha ko pero masyadong masakit ang nararamdaman ko kaya hinayaan ko nalang umagos.

He remove his jacket at ipinatong niya sa balikat ko, inalalayan niya akong tumayo at inupo sa bench ng Park.

"S-salamat.." I said at umiwas ng tingin, ayokong makita niya akong ganito. Ayokong kaawaan niya ako.

"Are you okay?" He asked, I looked at him nang mayroong namumuong luha sa mata ko.

"Pwede ba akong maging honest sayo?" I asked him and He nod, "hindi ako okay..." I shook my head and bit my lower lip ng maramdaman kong namumuo namaman ang luha ko.

"Huwag mo ng pigilan 'yan, hindi kita huhusgahan. Pwede kang umiyak dito." He said while pointing his shoulder at tuluyan na ngang bumagsak ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan.

"Xav... Xav.... ang sakit sakit..." I sob and I continue talking, "Ano bang ginawa kong mali? Hindi pa ba ako sapat? Xav, please be Honest with me, hindi ba ako maganda?" I asked him and He shook his head at niyakap ako.

"Xav kasi...ginawa ko...ko lahat. Lahat lahat... pero bakit ang sakit... nagmahal lang naman ako.." Sinubukan kong magsalita sa gitna ng mga pag-iyak ko, papadyak padyak ako sa lupa na para bang batang inagawan ng candy. hindi ko parin kasi talaga maisip kung bakit niya nagawa saakin 'yon.

Para akong sinasaksak ng paulit ulit sa sakit.

Tangina!

"Bawal ba akong maging masaya? Kasi kapag masaya ako... pinuputol ng mundo.. tangina lang!" I cried harder when I felt his hand caressing my hair.

I cried as much as I can at hinayaan lang ako ni Xavier na umiyak sa balikat niya. Bumitaw ako sa pagkakayakap niya ng biglang umulan.

Kasabay ng pagpatak ng mga luha sa aking mata ay ang pagbagsak ng ulan galing sa ulap na punong puno na.

Iniisip ko parin kung saan ako nagkulang..

Siguro mas maganda talaga saakin si Derry...

I sighed at tumingala upang salubungin ang ulan na bumabagsak. baka sa pagkakataong ito, matakpan nila ang luhang kanina pa tumatakas sa mata ko.

Huminto ang ulan at napapikit ako sa kalawakan.

Of all people, bakit ako? Bakit ako 'yong kailangang masaktan ng ganito?

"Frankie.. Let's go, I'll bring you somewhere." Xavier said at Napatingin ako sa kaniya. I nod at him at pumasok sa sasakyan niya.

Honestly, ayoko pang umuwi. Makikita ako ni Tita na namumugto ang mata, lagot ako. Birthday na birthday pa naman.

I laughed sarcastically while crying ng maalala kong birthday ko nga pala, happy birthday naman Frankie Amber! Happy 20th birthday!

Abala si Xavier sa pagmamaneho at ako naman abala sa pagtingin sa labas.

Sobrang perpekto ng relasyon namin ni Clyde, I couldn't believe na kaya niyang gawin saakin 'yon. He said, he loves me. All I hear is his I love you's pero lahat pala 'yon... hindi totoo.