​ေတာ္​ဝင္​သည္​...သို႔​ေသာ္​ျငားလည္​း

၃၅။ အခ်စ္​နဲ႔ အနာဂတ္​

"ဓား​ေရးသင္​ရတာ အရမ္​း​ေပ်ာ္​​တာပဲလား...။"

"ဟုတ္​ ​ေပ်ာ္​တာ​ေပါ့၊ ငယ္​ငယ္​ထဲက ဓားကိုင္​ခ်င္​တာ၊ ငယ္​ငယ္​ကဆို ခမည္​း​ေတာ္​ကို အရမ္​းအားက်ၿပီး တ​ေန႔ ခမည္​း​ေတာ္​လို ဓားကိုင္​ျမင္​းစီးၿပီး
ရန္​သူ​ေတြကို တိုက္​ထုတ္​မယ္​လို႔ ​ေတြးခဲ့ဖူးတယ္​​ေလ.............။"

"ကိုယ္​့လီဝမ္​​ေလး အဲ့ဒီအခ်ိန္​​ေတြတုန္​းက အရမ္​း ခက္​ခဲခဲ့မွာပဲ​ေနာ္​ ဘယ္​​ေလာက္​​ေတာင္​
​ေၾကာက္​ရြံမူနဲ႔ ႐ွင္​သန္​ခဲ့ရမလဲ။

လာပါဦး ကိုယ္​့ရင္​ခြင္​ထဲ ကိုယ္​ဖက္​ထားခ်င္​လို႔။"

​ေ႐ွာင္​းက်န္​႔အတြက္​​ေတာ့ ခ်စ္​ရသူရဲ႕ နာက်င္​ဖြယ္​အတိတ္​​ေတြက ကိုယ္​တိုင္​ မခံစားခဲ့ရ​ေပမယ္​့ခ်စ္​ရသူက နာက်င္​ခံစားခဲ့ရတာ ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔တင္​ သူလည္​းထပ္​တူနီးပါး ခံစားရတာ
သူကိုယ္​တိုင္​ပဲ အသိဆံုးပါ။

"လီဝမ္​ အခု​ေကာ သူတို႔ကို အရမ္​း​ေျကာက္​​ေန​ေသးလား....။"

"ဟုတ္​ ​ေကာရိွ​ေနလို႔ အရင္​​ေလာက္​သိပ္​မ​ေၾကာက္​​ေတာ့ဘူး.....။"

"ကိုယ္​ရိွ​ေနလို႔ ကိုယ္​့လီဝမ္​​ေလး မ​ေၾကာက္​​ေတာ့တာ ကိုယ္​တကယ္​ဝမ္​းသာတယ္​။
ဒါ​ေပမယ္​့......။"

"ဟုတ္​ ဆက္​​ေျပာ​ေလ....။"

"ကိုယ္​ အခု​ေျပာမွာ​ေတြ​ေၾကာင္​့ လီဝမ္​က ကိုယ္​့ကို တမ်ိဳးမျမင္​ရဘူး​ေနာ္​၊ ကိုယ္​လီဝမ္​ကို အသက္​ထက္​ခ်စ္​ျမတ္​ႏိုးတယ္​ဆိုတာ အႂကြင္​းမဲ့ယံုၾကည္​ထားပါ...........။"

"ဟုတ္​ ..................။"

"ကိုယ္​့ကို လီဝမ္​အားကိုးတာ ကိုယ္​တကယ္​
သ​ေဘာက်ပါတယ္​။ ဒါ​ေပမယ္​့ ကိုယ္​မရိွ​ေတာ့ရင္​​ေကာ လီဝမ္​ဘယ္​သူ႔ကို အားကိုးမလဲ။

အဒါ​ေၾကာင္​့ ကိုယ္​့ကို လီဝမ္​အားကိုးတာ မလို
ခ်င္​​ေတာ့ဘူး။

​ေနာက္​ဆို လီဝမ္​က ဘယ္​သူ႔အကူအညီမွ မလို
ဘဲ အရာရာကိုယ္​့အားကိုယ္​ကိုးၿပီး

​ေယာက်ာ္​း​ေကာင္​းတ​ေယာက္​ မင္​းသား​ေကာင္​းတပါး တတ္​သင္​တဲ့ပညာ​ေတြတတ္​ၿပီး ဘာမွမဆိုလုပ္​တတ္​တဲ့သူ ျဖစ္​​ေစခ်င္​တာ။