Hermes'in Kızı || Röportaj Kitabı

Ya Böyle Olsa?

"Ben, bunu göze alamam" dedi Nico. "Sen benim sahip olduğum tek şeysin" dedi sessizce.

  Miranda'nın yüzünü ellerinin arasına aldı. "Orası sandığından daha tehlikeli, seni oraya indiremem kedi..."

 Bir süre böylece beklediker. İkisi de birbirlerinin bir şeyler söylemesini bekledi. Nico acıyla Miransa'nın gözlerine bakıyordu. Miranda ise ayaklarının altındaki sonsuz karanlığa uzanan çukura baktı. Nico'nun gözleri kıpkırmızı olmuştu. Nico tekrar konuştu,

"Seni tehlikeye atamam. Beni anlıyor musun? Sen benim her şeyimsin. Sana bir şey olmasına dayanamam" dedi güçsüzce.

  Bunun üzerine Miranda'nın gözlerinden sıcacık göz yaşları süzüldü yanaklarına. O da Nico'yu kaybetmek istemiyordu. Oraya gitmesini istemiyordu.

"Lütfen ağlama" dedi Nico ve Miranda'nın göz yaşlarını sildi. "Ağlama..."

"Yanında olmak istiyorum. Senin yanında..." diye fısıldadı Miranda.

   Nico dudaklarını birbirine bastırarak kafasını salladı.

"Burada kalman gerek Miranda. Güvende..." dedi adeta yalvararak.

"Senin yanın kadar hiçbir yer..." dedi Miranda, ağlamaya devam ediyordu. "Hiçbir yer güvenli değil!"

"Miranda..." dedi Nico ama devam etmedi. Bunun yerine kıza sıkıca sarıldı. Miranda'nın bütün göz yaşları, hıçkırıkları, korkuları Nico'ya sarılınca sona eriyordu sanki. Miranda sonsuza kadar böyle kalabilirdi.

"Lütfen..." diye fısıldadı Miranda. "Lütfen beni bırakma..."

   Nico Tartarus çukuruna baktı. "Korkuyor musun?"

   Miranda da çukura baktı. Hayır, eğer yanında Nico olacaksa hiçbir şeyden korkmuyordu.

"Hayır. Ondan korkmuyorum. Beni burada bırakıp gitmenden korkuyorum. Öleceksek de, birlikte ölelim..." dedi Miranda kanlı gözlerini zorla çukurdan başka yöne çevirirken.

   Nico Miranda'nın elini sıkıca tuttu. Ve karanlığın içine atladılar...

- Ve hiç çocukları olamadı ve hiç evlenemediler ve hiç... Tamam tamam susuyorum >:)