Uno Amore

Chapter 31

Accident

Natapos ko na rin ang pagsama sa kanilang dalawa. Pinagbuhat pa nga nila ako sa anak nila habang ang dalawa busy sa paglalambingan. Kaya ayun, malaya akong gawin ang gusto kong gawin sa anak nila.

Pagka-uwi ko kanina, bumungad sa 'kin si Amasia na gulat na gulat. Umiwas ako ng tingin at naglakad paakyat sa kwarto ko. Gustuhin ko mang lapitan siya, pero parang may humaharang sa akin.

The brumous wind from somewhere enveloped my whole body. I feel shivers in it but I look onto the sky where I saw scads of birds flocking their plume so for they can fly as they want. Birds can't say how high they fly but eyes would tell either.

I learned something. Even how high you were. Don't forget to look back on your past and learn something from it. Don't look down someone elese's status in life and let your golden heart surmount.

I want Amasia so much. I'll do everything just to remember me again. But how would I? She even loathe and cursed me to death after that scene, I guess. But her lips still recalling to my mind. How would I be that unfortunate if something happened between us.

He's that like pompous. He always seek for superiority and when he have it does. Gagamitin niya ito laban sa akin. Sometimes when I'm alone, lying in my bed, I'm asking myself why he's like that to me?

Lumabas ako ng silid at naglakad pababa ng hagdan. I sat on the couch after I went downstairs.

"Kuya," someone called me.

Lumingon ako at nakita ko si Lishia na naka ngiti. Ano na naman kaya ang kailangan nito? Sa isip ko. Umupo siya sa tabi ko.

"Nakita ko kayo kanina."

She said that while not looking at me. What is she pointing, then? Sa loob-loob ko.

"What's the matter sorella?" malamig kong tanong.

"It's quite alarming kuya. Paano kung mag file siya ng harassment sa 'yo. Don't you think it? Do you?"

I sighed in irritation. "I don't care. I owned her. Nothing will change on that."

"Seriously? You're not joking right? Are you?"

Hinarap ko siya. "Puwede ba Lishia, I'm tired right now. Gusto kong mapag-isa."

She sighed. "Fine."

Tumayo siya at naglakad palayo sa akin. I know she got mad at me but she can't blame me why I become like this. Hindi ko naman ginustong maging ganito sa kaniya. At mas lalong hindi ko sinasadya 'yong nangyari kanina. It was just... a unwanted happening.

I look back and saw Amasia's existence, cleaning household chores. Sinabihan ko na si manang Risa na 'wag siyang pagtrabahuin pero sadiyang napaka pasaway lang talaga niya.

She's walking toward on me, carrying her so sweet smile. I became starstruck when she's getting nearer and don't know what to do. Everything went so slow, including her.

The universe conspires us in a bit but disrupt as later on. But still, I know everything has reasons and these reasons much did worth it if the result is much meaningful.

Matapos kong aliwin ang sarili ko sa panonood ng palabas kanina. I went here in gazebo so that I can breathe properly. Hindi kasi ako makahinga doon kasi parang electrifying shock si Amasia, nakakapag bilis ng tibok ng puso.

Maybe she is, kasi kahit gaano siya ka layo. Still, my heart beats fast. Mas lalo itong tumitibok ng mabilis kong mismong kaharap ko siya. Hindi ko alam kung bakit gano'n na lang palagi ang impact niya sa akin. Simula pa no'ng nililigawan ko siya, gano'n na ang nararamdaman ko.

It's quite usual with me. Kaya 'di na kataka-taka iyon. A milk paint covers the whole place at ang kinaganda nito ay ang mga litratong nagkalat sa mga pader.

These past days, palagi akong pumunta dito. Hindi ko alam kung bakit. Siguro dahil gusto kong mapag-isa at makapag-isip. Sarap kasing titigan ng mga litrato. Lalo na't ito'y nakakapag balik sa 'yo sa nakaraan.

Hanggang ala-ala na lang lahat. Sarap balikan ang mga araw na masaya ka lang, 'yong wala kang problemang dinadala. Sometimes I wish I would be like a kid, who's living without problem, only thing a child wants is to be happy. To play with their friends and bond with them.

Hindi ko makakalimutan 'yong mga panahong naging bata ako. 'Yong tipong hindi ko pa alam ang salitang 'problema' tanging masaya lang. 'Yong sa Japan talaga, yon talaga ang pinaka memorable sa akin. Hindi ko alam kung bakit hindi ko malimutan 'yong mga panahon na 'yon.

No'ng panahong hindi pa kami magka-away ni kuya Stanford. 'Yong tipong binigyan niya pa ako ng regalong matagal ko ng hinangad. T'wing nasa kama ako habang naka tingala sa itaas. Iniisip ko na sana mabalik 'yong mga panahon na 'yon.

May naramdaman akong likidong tumulo sa gilid ng mga mata ko. Ito siguro 'yong tinatawag nilang tears of memories. Mga ala-alang nakakapag balik sa nakaraan, mga ala-ala na nakapag tulo ng luha.

Lumabas ako ng gazebo at naglakad papunta sa garrage. Nakita ko si manong Fario na busy sa paglilinis ng sasakyan. Naitigil niya ang paglilinis nang makita ako.

"What can I do for you, signore?"

"Give me the key," malamig kong sagot.

Nag-alinlangan siyang ibigay ito sa akin pero sa huli binigay niya pa rin ito. Kinuha ko ang susi at naglakad papunta sa isang sports car na binili ni papà. In-start ko ang makina pagkapasok ko at saka linisan ang mansion.

Maraming tao sa El Dariso dahil malapit nang magpasko. Sikat ang El Dariso dahil sa napaka sarap nilang ice cream na hindi mo matitikman sa kahit anong bansa. Kapag nandito ako sa Italia, palagi kaming dumadalaw ni Lishia no'ng hindi pa siya nawawala.

I climbed down on my car and walks until my feet reached the so called place. I went inside and got shocked after seing the number of people are here. What the heck, paano ako makakabili kung ganito ka taas ang pila. The queque is still numerous.

But then, I cram myself towards the crowd and strained to smile at them. I have no choice kundi ang makipag siksikan. I want to buy my favorite ice cream flavor.

When successfully went at front of the counter lane. I grabbed the opportunity to order. Wala akong pakialam sa kanila.

"What is your order sir?" asked by the crew.

"Can you give me one cookies and cream, thank you."

Nag-antay ako ng ilang minuto. Maya-maya, she serve it to me. Kinuha ko ito at naglakad palabas ng shop.

In start ko ang engine pagkapasok ko sa sasakyan ko. Pinatakbo ko ito ng mabilis habang kumakain ng ice cream. While driving, I feel drowsy. Mukhang sa gitna ng daan pa talaga ako dinapuan ng antok.

Sa 'di inaasahang pangyayari, nakasalubong ko ang isang kotse. Mabilis ang takbo nito at papunta ito sa gawi ko. Ilang sandali lang, bumunggo ito sa kotse ko and I feel little bit dizzy.

— —

ShineInNightt