Uno Amore

Chapter 39

Engagement party

Zazdrick's P.O.V.

Kaka-sagip ko lang kay Amasia kanina. Sabi niya, hinila daw siya ni Cara. Hindi pa naman siya marunong lumangoy. Hindi ko talaga maintindihan kung bakit galit na galit si Cara sa kaniya.

Busy ang lahat para sa engagement party na gaganapin ngayon. Hindi ko talaga maintindihan kung bakit itutuloy pa 'tong engagement party na iyon.

"Anong masasabi mo, hon?" Pumulupot si Cara sa leeg ko.

Inalis ko ang kamay niya pero mas lalo niya itong hinigpitan nang papalapit sina kuya at Amasia. Umiwas siya ng tingin nang magtagpo ang aming mga mata.

"Can you remove your hands on my neck," otas ko.

Hindi niya ako pinakinggan sa halip lumapit siya sa akin. Malapit na malapit, konting galaw ko lang mahahalikan ko na siya. Umiwas ako ng tingin at naramdaman kong dumapo ang labi niya sa pisngi ko.

Lumayo ako sa kaniya. "Why you'd do that?"

"Why? that's normal with fianceè naman ah."

"WE ARE NOT LIKE THAT." Naglakad ako palayo sa kaniya.

Nang nasa tapat na ako kay Amasia. Tinignan ko siya, pero umiwas siya ng tingin. I want to stroll over her and grab her lips but this isn't the time to do that. We're still not okay.

Sa quadrangle kasi gaganapin ang engagement party mamaya. Nagpagawa pa talaga si papà ng stadium. Napakalaking stadium. Sa laki nito, puwede ka ng mag concert.

Naglakad ako papasok sa mansion. Gusto ko sanang tignan siya pero pinili ko na lang ang maglakad paakyat ng hagdan. Pagkapasok ko sa kwarto, humiga ako sa malambot kong kama.

One day, maaalala mo rin ako ngit at nararamdaman kong malapit na iyon. Kinuha ko ang wallet ko at tinignan ang litrato ni Amasia. Hindi pa rin nagbabago ang mukha niya. Napaka ganda niya pa rin.

— —

"Ano ba 'yan? Ang bagal niyo namang kumilos. Faster!" rinig kong sigaw ni Cara.

Tinignan ko sila kuya at Amasia na masayang nagtatawanan. Tinignan ako ni kuya at saka ngumisi. Alam kong nang-iinis lang siya sa 'kin.

"Hon," tawag ni Cara sa akin.

'Di ko siya pinansin sa halip naglakad ako palayo sa kaniya. Ayokong makita ang pagmumukha niya. Hindi ko gusto 'tong ginagawa niya sa akin. Mas lalo niyang pinapalayo si Amasia sa akin.

Natigilan ako sa paglalakad nang may tumawag sa akin. Nang lingonin ko ito nakita ko si Daken at Stella. Saan kaya 'yong anak nila. Gustong-gusto ko pa namang pisilin ang matabang mukha ng anak nila.

"Daken, anong ginagawa mo dito?"

May binulong siya kay Stella at nakita ko namang tumango ito. Pumunta siya sa gawi ko sabay akbay sa akin.

"'Di ba engagement party niyo ni Cara?"

Huh? Paano niya naman nalaman ang tungkol do'n? 'Wag niyang sabihing...

Hinarap ko siya. "How did you know about it, Daken?"

"Alam mo naman ang panahon ngayon, 'di ba? Siyempre Cara posted a photo about your so called party that surely happened later—"

"OF COURSE NOT. Ayokong makasal sa 'di ko mahal. I love Amasia at hinding-hindi magbabago 'yon."

"Alam mo bro, okay namang magmahal eh. Pero... 'wag mo namang pabayaan ang sarili mo. You need that happiness where everyone does. Pero kung ayaw mo talaga, ikaw bahala. Kung gusto mo talagang ipaglaban siya. Nandito lang ako susuporta sa 'yo."

Ngumiti ako sa kaniya. "Thank you bro."

"Anything... for you man."

Busy na ang lahat sa engagement party na gaganapin mamaya. Inaayusan na ako habang nasa ibang room naman si Cara.

"Sir, bakit po kumukunot ang noo niyo po?" tanong ng nag-ayos sa akin.

"It's none of your business. Gawin mo na lang ang trabaho mo."

Hindi na siya nagsalita at pinagpatuloy ang pag-aayos sa akin. Hindi ko talaga matanggap ang ginawa ni mommy sa akin. Ipapakasal niya ako sa babaeng 'di ko mahal.

'Di nagtagal, natapos na rin akong ayusan no'ng bakla. Gusto ko talagang tumakas mamaya. Gusto kong isama si Amasia, pero paano kung nandiyan si kuya nakaaligid sa kaniya.

Balak ko kasing pumunta ng pilipinas at gusto ko isama si Amasia para makita na niya ang ama niya.

"Sir, standby na po daw kayo sa backstage sabi ni sir Arion. Magsisimula na po daw kasi ang program," sabi ng 'di katangkarang lalaki.

Hindi ako sumagot bagkus tumango na lang ako. Tumayo ako at pumunta sa backstage. Maypa suspense pa silang nalalaman, ha. Eh 'di ko naman gusto 'to.

"Are you alright, hon?" asked Cara.

Hindi ko siya sinagot. Paano ako magiging okay kung ganito ang ginagawa nila sa akin. I been kind of tied in their ropes.

I had never been this before, niyaya ko si Amasia na magpakasal but she refused it. Ayoko namang pilitin siya kasi alam ko ang dahilan niya.

"Are you nervous? Aren't you?" asked Cara again.

I cannot exactly know about this. Just her and my mom get to used me up of here. I wonder how Cara happy now was it surreal to happened.

"I'm not nervous. I'm just... not yet ready anymore."

"Well then, acts like you're ready because a couple of minutes by. Lalabas na tayo. I don't want to get embarrassed Zazdrick. You know how rich I am. I don't want my family thrown me out of our manor."

"I cannot promise. This is not what I want. You used me to get trap by your scheme, isn't it?"

She sighed. "I'd never been so much like this before, sa 'yo lang. Tita called dad for a dinner and dad hastily head go up there at 'yon, they discussed about this. They'd ask me to marry you and I said yes. Of course, how would I refuse the man that I like for so... for so long."

"Like? Huh? So it does mean you're just... in a no choice?"

She shook. "Nope, I choosed this and I would never regret it anymore. Choosing you than any of my trivets position in life was like really worth with."

Should I made her realize that this thing wasn't that good at all? Maybe she's just... thorn and confuse. I need to do an action— I must need to do an action.

I faced her. "Cara, did you know that marrying a man whose not been totally in love with you was a absurd decision? Come to think about it first before you stroll and made you nothing at the end."

Nag-isip naman siya sa sinabi ko. Maybe Cara should be more realistic so for her to be more ready at this stage. Magsasalita pa sana siya nang bigla kaming tinawag ng MC.

"Let's welcome, our lovely couple who soon to be married."

I raised her and eybrow and then walks up straight until we'd reached the frontage where we used to speak and express our liable gratitude to the guests.

— —

ShineInNightt