Make Me Believe (ASHLEY 4) ☑

Chapter 12

|Chapter|12|Hard|

Nagising akong habol ang hininga at pawis na pawis. Nasapo ko ang aking dibdib dahil sa kaba, nanginginig ang mga labi ko habang hinahayaan ko nalang na tumulo ang mga luha ko. That dream.. again.

Wala sa sariling napahawak ako sa aking tyan kung saan niya ako binaril sa panaginip ko. Pinasok ko ang kamay ko sa loob ng damit ko at hinawakan ang peklat na nasa tyan ko, I was shot for real thirteen years ago, I was shot because of him, and I thought he'll forgive me after that but he didn't.

At dahil alam kong hindi na ako ulit makakatulog ay bumangon na ako at nagbihis na ng leggings at racer back para sa pag-joging ko. Kinuha ko ang cellphone ko at tiningnan ang oras, its already five. Nilagay ko ang cellphone ko sa suot kong lalagyan ng cellphone sa braso at naglagay na ng earphone.

Tulog pa ang lahat kaya wala akong nasabihan patungkol sa paglabas ko. A cold breeze of air welcomed me as I take my step outside the house. Hindi ako nagsuot ng jacket dahil kahit papaanoy sanay ako sa lamig, I was once locked in a freezer,  at noong bata pa ako ay sinanay akong na ako sa lamig.

I'm getting under and this time I fear
There's no one to save me
This all or nothing
Really  got a way of driving me crazy 
I need somebody to heal
Somebody to know
Somebody to have
Somebody to hold
Its easy to say
But it'll never the same
I guess I kinda like the way you numb all the pain

Bumuga ako ng hangin habang nagjo-jogging padin. Walang katao-tao ang daan na tinatahak ko, nakalabas na ako sa main gate ng bahay pero ganoon parin.

And now the day bleeds
And the night fall
And your not here
To get me through it all
I let my guard down
And then you pulled the rug
I was getting kinda used to being someone you loved.

Agad kong tinanggal ang earphones na suot ko at hinihingal na huminto muna, I catch my breath before puting my earphones back, kinuha ko ang cellphone ko at pinatay na ang music, hindi ko gusto ang kanta.

Tumingin ako sa paligid ko, hindi na ako nagulat ng makita ko ang pamilyar na porma ng mga rebulto ng nga sinaunang mga  bayani. Nasa park ako.

Ng ilalagay ko na sana pabalik ang cellphone ko sa braso ko ay may bumangga sa akin, saglit kong tiningnan ang likuran ng lalaking parang wala lang binangga kung makatakbo. I sigh before picking up my phone, pero bago ko pa man ito mahawakan ang ay may pumulot na dito.

"The screen is broken." Sabi ng isang pamilyar na boses.

Agad na kumalabog ang puso ko ng makompirma kong siya ang lalaki. He doesn't look shock when he saw it was me. He is shirtless, wearing only sport shorts with wireless earphone on his ears.

Binaba niya ang tingin niya sa phone na hawak niya, agad akong namula ng marealize kong nakatitig pala ako sa kaniya. Nagpanggap akong nandidiri sa cellphone kong hawak niya, maarte kong tiningnan ang cellphone bago ito kinuha sa kaniya, I even roll my eyes to make my acting believable.

At ng tingnan ko siya, he is biting his lower lip while having a small smile to restrain his laughter while looking at me with amusement. Di ko mapigilang mapakunot noo. What's funny? Do I act that bad?

"May kaibigan akong magaling pagdating sa mga ganyan, actually may appointment ako sa kaniya mamaya-"

"I'm not interested." Pagputol ko sa kaniya at tumakbo na palayo.