Make Me Believe (ASHLEY 4) ☑

Chapter 29

|Chapter|29|Chance|

I took a deep breath as I enter my daughter's room, kausap niya si kuya, nagtatawanan sila at kinikiliti pa ni kuya ang anak ko habang panay iwas si Dyesebel. Kuya stopped when he saw me, at dahil sa pagtigil ni kuya ay napalingon sa akin si Dyesebel, dahan dahang nawala ang ngiti niya, nanikip ang dibdib ko dahil sa pagkawala ng ngiti niya but I didn't let my guard down. Tiningnan niya si kuya, tinanguan siya neto at tinulungang makababa sa kama. Nagkatitigan kami ni dyesebel, dahan dahan at maliliit ang bawat hakbang niya halatang nahihiya.

"Come here dyesebel." Mahinahon kong tawag.

Nakita ko ang pagtulo ng luha niya saka umiiyak na tinakbo ang pagitan namin, mahigpit niyang niyakap ang beywang ko at ibinaon niya ang mukha sa tyan ko.

"Mommy... I'm sorry, pleaae wag ka ng magalit... hindi ko kaya kapag galit ka sa akin, wag mo na akong layuan mommy... I miss you... I love you."

I smiled and bite my lower lip at the same time to stop myself from crying too, marahan kong hinaplos ang buhok niya at niyakap na din siya.

"Sorry din anak, mommy didn't mean to shout at you, hindi naman galit si mommy eh."

She keeps on sobbing but she managed to talk. "B-bakit h-hindi m-m-mo na a-ako dinada-dalaw?"

This is it. "Nakikipagkita ako sa daddy mo."

Saglit siyang natigilan at unti-unting niluwagan ang pagkakayakap sa akin. "D-daddy?"

Tumango ako at nag-squat sa harapan niya, I caressed her cheek. "Do you want to see him?"

Hindi siya nagsalita o kahit tumango o umiling man lang, pero kahit wala siyang ginagawa ay kitang kita ko ang pangungulila sa mga mata niya. Ano kaya ang magiging reaksyon ng daddy mo? Will he accept you? I'm more scared for you.

"Beauty." Tawag ni kuya sa pangalan ko. Binalingan ko siya ng tingin, he is frowning halatang naguguluhan kung bakit ko iyon sinabi sa anak ko.

Binaba ko ang tingin ko at huminga ng malalim saka ibinalik ang tingin kay dyesebel.

"But I can't promise you anything except that I'll try my best, ok? Your daddy doesn't know about you kaya maghahanap ng tamang timing si mommy."

Hindi parin kumibo si dysebel. Kaya nangunot na ang noo ko, Nilapit ko ang mukha ko sa kaniya only to find out that her sickness is attacking again, nahihirapan na siyang huminga. Agad akong nagpanik buti nalang at mabilis akong tinulungan ni kuya para buhatin pabalik si Dyesebel sa kama at tawagin ang mga doktor.

The doctor said that she must have experienced a strong emotion earlier, she must be overwhelmed by something, over happy, or over worry. I can't help but blame myself, I know its all about her father, is this a sign that I shouldn't let Rogue in our life? Sinasabi ko palang sa anak ko ang tungkol sa ama niya at inatake na siya, paano pa kaya kung nakikita na niya ito?

"Ty.."tawag sa akin ni kuya pero di ko siya nilingon patuloy parin ako sa paglagok sa bote ng alak na hawak ko. "Stop it ty." May pagbabanta sa boses niya pero di ko siya pinakinggan.

Ng maubos ko ang alak ay nilubog ko ang ulo ko sa backrest ng couch na kinauupuan ko, nanatili sa kisame ang mga mata ko, where different lights are dancing with the loud music played by the dj, and if I'm not mistaken the dj is my cousin from my far relative Angelo Thyre Ashley, he owns this bar, he is a businessman but his passion is playing music. He is damn lucky, he can do both everyone wanted him to do and what he wanted to do himself.