Arel Duman: Bence daha fazla konuşmamalıyız artık.
Kalbimin sıkışıp, canımın bu denli acımsı normal mi?
"Kanka ayıptır sorması sen mal mısın?" Dedi Egemen saçımla oynayarak. Arel mesajıma ertisi gün cevap vermişti. Bugün de suratıma hiç bakmamıştı. Baksa bile nefret ediyormuş gibi bakıyordu. Sanki sevdiği birini öldürmüşüm gibi. Alinda bile garip triplere girmişti.
"Arel senin aşık olduğun adam değil mi?" Olumlu anlamda kafamı salladım.
"Arel'in yanında olman gerekirken neden gittin piç Barış'la?" Cevap vermedim. Kafam o kadar karışıktı ki. Ne bok yediğimi ben bile anlamadım. Barış'ın dağılmış suratı, Arel'in gözünde ki o saf öfke sanki Barış'ın yanında olmalıymışım gibi hissettirmişti.
"Hani Balın, Arel'i gerçekten sevseydin vazgeçmeye bile çalışmazdın. Bunları geçtim çocuk sana değer verdiğini kendi ağızı ile söylemiş. Kendin duyup anlattın kavgada dediklerini. Ne şimdi bu salak davranışlar?"Dedi saçımla oynamaya devam ederek.
Kafamı sıradan kaldırıp Egemen'e bakmaya başladım.
"Onu kaybettim değil mi?" "Barış onun biraz hassas noktası." Dedi donuk bakışlarla yeri inceleyerek.
"Olayı biliyor musun?" "Az çok." Kaşlarım merakla havalanmıştı. "Tam bir pezevenk Barış." "Ama anlatmamı isteme. Arel isterse anlatır." Dedi 'Anladım.' Anlamında kafamı salladım. Derin bir nefes verip, "Egemen korktum. Arel'in beni sevmesinden korktum. Fark ettim, bir şeylerin yanlış gittiğini. Ne yapacağımı bilemedim. Birde anonim olduğumu öğrenise-"
"Sevdiğin adamın seni sevmesinden neden korkuyorsun aptal."
"Böyle olursa hep yakınımda olucak. Ama öbür türlü illa bir gün gidecek hayatımdan. Sevgi insanı tüketir Egemen."
"Daha bir şeyler başlamadan bunları düşünüp dert ediyorsan işimiz iş."
"Sevgiden korkma Balın. Hoşlandığın kişinin senden hoşlanması başına gelebilecek en güzel şeylerden biri."
"Kaybetme onu. Kırmayın birbirinizi böyle olması daha mı iyi? Hayatın da mı şimdi?"
"Bir şeyler için çabalamazsan onu kaybedersin." Dedi kafama kafasını yaslayarak.
🐲
Öğleden sonra ki teneffüsteydik. Kantine de tek başıma oturuyordum. Karşı masamda da Mert, Barkın, Arel oturuyordu. Egemen ile konuşmak iyi gelmişti. Aptalca kararlarım davranışlarım onu benden uzaklaştırmıştı. Sanki yine başa dönmüştük. Bakmıyordu bana.
Arel'den hoşlandığımı fark ettiğim zamanlar da çokça inkar ediyordum kendime. Birine delicesine bağlanmaktan aşık olmaktan sonrada kırılmaktan çok korkuyordum.
Ama olan olmuştu. Arel'e aşık olmuştum ve zorda olsa sonunda kabullenmiştim.
Onun beni sevme düşüncesi öyle korkutuyordu ki beni...
İlk başlarda beni sevmesini fark etmesini istemiyordum. Kendi içimde yaşıyordum. Bir süre sonra beni fark etmesini, gülüşünün sebebi olmak istedim. Onu hayatımda istiyordum.
Sonucunda da Alinda anonim fikrini orataya atmıştı. İşler böyle ilerledi.
En sonunda da onun bana değişen hal ve tavırlarına görünce, fark edince de korkup kaçtım.
Annemle, babam lisede aşık olup evlenmişler. Birbirlerini çok sevmişler. Dokuz yaşıma kadar her şey o kadar toz pembeydi ki. Onların destansı aşk hikayeleri ile büyümüştüm.
Ben on yaşlarımla geldiğimde ise kavgalar başlamıştı. Artık anlaşamıyorlardı. Sürekli kavga edip, bağrışıyorlardı.
On beş yaşlarıma geldiğimde babam artık eve doğru dürüst gelmiyordu. Annem bu duruma çok üzülüyordu. Delicesine dinlediğim aşk dolu hikayeler tozla buz olmuştu.
Bir kaç hafta sonrada babamın annemi aldattığını öğrendik. Annem bunu öğrendiğinde yıkıldı ama sonra affetti. Babamda söz verdi bir daha böyle bir olay yaşanmayacağına dair ama aynı boku tekrar ve tekrar yaptı.
Annem yıkılınca bende yıkıldım. Gözümün önünde eriyordu. Benim elimdense sadece sıkıca sarılmak geliyordu.
Babama öfke ile doluyordum her geçen gün.
Kağıt üstünde ayrılmadılar hiç bir zaman. Annem aldatmasına rağmen istemedi. Koca bir aptallık etti. Aşk belki de aptalca kararlar vermekti.
Binlerce kez o lanet adamın hayatımızdan gitmesi, boşaması için yalvardım, ağladım amaa boşamadı. Zaten babam da iki ayda bir bir kez eve uğruyordu. Annem sonra kafayı altın günler, kısır günleri ile bozdu.
O destanı aşk hikayeleri ile büyüyüp beyaz atlı prensimi hayal ederken, on beş yaşımda o toz pembe hayallerim babamın aldatması ile mahvolmuştu. Aşıktan delicesine korkmaya başlamıştım, annemin o hallerini görünce. Aşık olmayacağıma sözler vermiştim.
Gönül eğlendirdiğim ilişkilerim olmuştu ama hep sıkılıp bırkan taraf olmuştum. Arel'e güvensemde korkuyordum sonumun annem gibi olmasından.
Karşımda ki sandalyenin çekilmesi ile bakışımı oraya çevirdim.
"Sen anca izle uzaktan. Sabah bir kızı Arel ile samimi konuşurken gördüm. Senin minik uçuyor yuvadan." Dedi Alinda su koyarak önüme. "Soğuk su iyi gelir." Dedi göz kırpıp. "Ha ha." Dedim gözlerimi devirip. "Ne? Uzaktan bakacağına yapış dudağına." "Senin Mert'e yapıştığın gibi mi?" Dedim göz kırpıp. "Balın!" "Ciddiyim git çek kenara konuş çocukla."
🐲
Son ders bitmişti. Bende direkt soluğu Arel'in sınıfın önünde almıştım. Sıçmıştım şu anda sıvamaya çalışıyordum. Rolleri değişmiştik. O bu sefer benden kaçıyordu. Kovalama sırası bendeydi. Kapının kenarında içeriye bakıyordum. Mert ve Arel birde pek tanımadığım kız gülüşerek, konuşarak sınıftan çıkıyorlardı. Tam yanımdan geçip gidecekken kolunu tuttum. Tutuşum ile bakışları bana dönmüştü. Gülen yüzü kasılmıştı. Sırf Barış ile gittiğim için mi benden bu kadar nefret etmişti? "Konuşalım." Dedim boğazım sanki düğümlenmişti. Bakışları o kadar keskin ve hissizdi ki. "Sana konuşacağımız hiç bir şey kalmadığını söyledim." Dedi gözlerimin içine bakarak. "Arel lüt-" cümlemi tamamlama izin vermeden arkama nefret dolu bir bakış atıp gitti. Kime baktığını görmek için arkama döndüm. Barış, bana gülümseyerek bakıyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
2.445 ilke @Alindasönmez: Sa -Yorumlar kapalı-
Arka arkaya iki bölüm atıp, sonra uzun süre gidiyorum bunu fark ettim şeğwpzisw
Artık diğer bölüm öğreniyoruz Barış ve Arel olaylarını.
Bol bol yorum atıp, oy atmayı unutmayın. ÖPÜLDÜNÜZ❤️❤️
