Ertesi gün gireceği üniversite sınavının heyecanıyla yatağa giren Hera'yı, annesinin başlayan doğumu uyandırır. Apar topar hastaneye gittiklerinde Hera, hastanenin koridorlarında biriyle, Uraz ile tanışır. Uraz ona tanıdık gelir ama bir o kadar da...
Psikolojik ve fiziksel şiddetin hiçbir türlü affı, özürü, telafisi olamazdı.
*
22. BÖLÜM - Cennet Kokusu
''Baba...''
Bu kelimeyi kullanmayı aylar öncesinde bırakmıştım. Dudaklarım yanıyordu çünkü her seferinde. Ağzımın içi kan ağlıyor, bir türlü dudaklarımdan dökülemiyordu bu kelime. Ne zaman söylemeye çalışsam canım acıyor, kalbim sıkışıyordu. Bir insanın kendi öz babasına baba diyememesi yüreğini yakıyordu.
Aylar öncesinde bıraktım bu kelimeyi. Hayatımda en ufak bir kavga bile görmeyen ben, annem ve babamın en büyük kavgasının yaşandığı o gece bıraktım bu kelimeyi. Sorun kavga etmelerinde de değildi. Sorun, babamın anneme el kaldırabilecek cesaretindeydi.
Gecenin bir yarısı nereden geldiğini soran anneme gelmişti ilk tokat babamdan. Sonrasında ne yaptığının farkına vararak, şaşkınlık içinde çıkıp gitse de mutfaktan, yaptığı bu şeyin hiçbir türlü telafisi olamazdı. Psikolojik ve fiziksel şiddetin hiçbir türlü affı, özürü, telafisi olamazdı.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ama babamın bu sinirini, şiddetini, dengesizliğini hiçbir zaman anlayamamıştım. Annem de öyle. Yıllar önce birbirlerine deliler gibi aşık olup evlenmişlerdi annem ve babam. Çok güzel bir hayatları vardı, hiçbir sorunları yoktu. Evliliklerinden kısa bir süre sonra da ben gelmiştim dünyaya ve görüp görebileceğim en güzel aileye sahiptim.
Ne zaman başladığını hatırlamıyorum. Ben ilkokula giderkendi sanırım. Babamın tüm o sevecenliği kaçmış yerine son derece kaba, kırıcı bir adam gelmişti. Her akşam işten eve geldiğinde eli boş gelmez bana bir sürü kitap getirirdi. Küçüklüğümde bunlar sadece boyama ve masal kitaplarıyken ilkokul çağıma geldiğimdeyse ufak hikayelerden oluşan setler getirirdi hep. Her akşam ama her akşam elinde mutlaka bir kitapla gelirdi yanıma. Anneme ise çiçekler, kolyeler, küpeler hediye ederdi hiç durmadan. Ama sonra... Kesildi bu kitapların ardı arkası. Uğramaz oldular yanıma. Babamın elindeki kitaplar bir bir yok oldu. Hayatımda en çok üzüldüğüm şeylerden biri de bu kitaplardı. Hüzünle bekliyorlardı her akşam başucumda. Belki babam yine gelir, başlar diye okumaya.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
