A Wife's Tears(Book 1)

Chapter 33

R-18 SPG

My pregnancy is not very easy. Hindi pa visible ang baby bump ko dahil I'm three weeks pregnant pa naman at gusto ko pa sanang magtrabaho ngunit bigla akong dinugo isang araw hakbang nasa trabaho ako kaya pumunta kaagad ako ng hospital only to find out na mahina ang kapit ng aking anak.

Tumigil ako sa pagmomodelo ng araw na dinugo ako. Extras careful ako sa paga-alalaga ng aking katawan dahil ayaw ko nang mawalan ulit ng angel. Hindi ko alam ang gagawin ko kong mawala na ito. Kahit simpling trabaho sa apartment namin ay hindi naako pinapagawa ni Monica.

Ang hirap ng aking kalagayan. Nahihilo ako palagi at ang bigat palagi ng aking katawan kaya gusto ko lamang manatili sa saaking silid. Nahihiya na nga ako kay Monica dahil hindi ako nakakatulong rito at ang pabigat ko sa kanya.

Same routine lang din in my first trimester. As in ang hirap iyong tipong gusto kong kumain ng mga naiisip ko pero hindi ko nakakain. Ayaw ko namang magsabi kay Monica dahil nakakahiya pero kapag frustrated na ako ay wala naakong hiya kaya lalo na kapag nagiging ako ng madaling araw at gusto kong kumain.

Ang selan kasi ng aking pagbubuntis kaya todo ingat ako at si Monica saakin sa pag-aalaga. Sabi ni Monica ay maisilang ko lang ang bata na healthy ay sapat ng kabayaran sa hirap naming dalawa. Kay Monica ako nakahanap ng isang tunay na kaibigan at tinuturing ko na rin itong tunay na kapatid.

Nang matapos naman ang first trimester ay hindi naako nakakaranas ng morning sickness at kung nahihilo ako ay minsanan na lamang. May mga cravings ako pero hindi na ganoon karami kagaya ng first trimester. May panahon pa na inaaway ko si Monica dahil naiirita ako sa kanya ng walang dahilan.

Malaki ang aking pasasalamat dahil ang laki ng pasensya nito saakin. Iniintindi niya ako imbes patulan ang nakakasakit kong sinasabi sa kanya. May isang araw pa noon na gusto kong kurotin si Monica at ng hindi nagpakurot ay umiiyak ako kaya wala sa sariling nagpakurot ito.

Gusto ko rin naman na manatili lang sa loob ng apartment dahil ayaw kong may makakita saakin na kakilala. Ayaw kong bumalik ng Pinas kahit na namimiss ko ang mga tao na naroon ay wala naakong balak na bumalik pa. I am happy and I am contented in here already. Isa pa ayaw kong iwanan si Monica dahil mag-isa lamang ito sa buhay.

Minsan naiisip ko rin na sana ay ako na lang ito. Atleast kahit na wala na siyang pamilya ay naramdaman niyang minahal siya ng mga ito. Ako ni minsan saaking buhay ay hindi ko maramdaman na minahal ako ng aking mga magulang puro lamang sakit ang kanilang binibigay.

Sabi nila parents should shower their children with love. Parents should love their children equally walang nakakalamang at lahat pantay dahil ganoon naman dapat ang isang magulang. But in my parents I never felt that I am love.

Simula ng makarating ako at nanirahan rito sa Singapore ay nagsimula naakong magtanim ng galit sa kanila. I don't know if it's right. Sa araw kasi na napag-isa ako ay minahal ko ang aking sarili. Nakita ko ang value ko. I value myself more than anyone in this world. Kapag nakapanganak naako si baby na ang mas mahalaga saakin.

"Labas ka na baby" Monica is using her baby voice again.

"Tita mommy kung lalabas na po pweding lumabas si baby dahil hindi naman po siya magiging healthy kapag lumabas na siya" natatawa kong sagot using my baby voice.

"I can't wait to see you na kasi baby"Sabi ulit ni Monica.

Nagpacute pa ito ng hindi ako nakatiis hinampas ko ito sa balikat niya. Hinawakan niya ang hinampas na balikat.

"Ang sakit ng hampas mo Valencia" nagdradrama na sabi nito akala mo naman ang lakas ng ginawa ko rito ang hina lang naman.

"Sus ang drama nito ang hina lang kaya non" at dahil hindi pa rin ito lumalayo saakin ay kinurot ko ang pisngi nito.