Hayat Dediğin

21 part 1

    Candan Erçetin, annem

İyi okumalar,

      Berat Saraç'tan:

    Yelkovanın her hareketi,  kalbimin farklı bir köşesini kanatıyordu.
dudaklarıma ve gözlerime koyulmuş her mühür; ne bağırıp çağırmama, nede olası bir ağlama krizine asla mahal vermiyordu.

Hissiz gibiydim. Tıpkı, çaresizliğin dibine battığım gibi.

Kabul etmekte zorlanıyordum. Edemezdim ki. Bir zamanlar beni kollarında uyutan o adamın, şimdi kablolara sarılı uyuduğunu nasıl kabul ederdim? Olmazdı. Yapamazdım.

Hastanenin ölüm kokusu, yüzüme tokat gibi inerken; geldiğimden beri attığım voltalara bir son verdim. Asla kendime gelemiyordum.

Gül'ün, ağlaya ağlaya uyuya kaldığı koltuklardan birine oturdum. Sanırım kantine gitmişti.

Gözlerimi usulca kapattım. Eskiler geliyordu gözümün önüne. Acıyla yoğrulmuş kahkahaların soluk benizleri...

***

2008 yılı:

      Yazardan:

     Küçük Berat, bulundukları hastaneye neden geldiklerini anlamaya çalışıyordu. Yoksa, iğne yiyecek kadar yaramazlık mı yapmıştı? Küçük elleri ağzına kapanırken düşündü. Hayır, hiç yaramazlık yapmamış; hatta son zamanlarda fazlasıyla uslu bir çocuk olmuştu.

Genç adam, karısının yürüyebilmesi için destek verirken; birlikte koridora çıktılar. Dönüp karısının solgun yüzüne baktı. Sevdiği kadın, gözlerinin önünde yavaş yavaş eriyordu. Acıyla yutkundu. Çok ama çok zordu. Bu acıyı sırtlanmak, hemde güçlü kalmaya çalışmak çok zordu. Birlikte oğullarının yanına kadar geldiler.
Minik ama güçlü aile, burada yapamıyorlardı. Onlara yeni bir şehir, yeni bir umut gerekliydi.

Bir kaç gün sonra, İstanbul'a gelmiş; sıcacık bir siteden tuttukları evlerine yerleşmişlerdi bile. Kaybedecek tek bir anları yoktu. Burada yaşama yeniden sımsıkı sarılacak, birbirlerine tutunup umudun kollarında huzurlu bir hayatı devireceklerdi. İnanıyorlardı.

Yeni düzenlerine alışan aile, arada kontrollere gidiyor; oğullarını sitedeki kreşe gönül rahatlığıyla bırakabiliyorlardı. Bir kaç komşusununda çocukları kıreşe gittiği için münasebetleri oldukça artmıştı. Burada, olmayan akrabalarının buram buram güvenleri kokuyordu..

Küçük berat da yeni arkadaşlar edinmiş, uzun zamandan sonra arkadaş kavramını iliklerine kadar hissetmişti. Irmak vardı mesela, onu hep koruyordu. Sadece onu değil, bütün sevdiği arkadaşlarını koruyordu.
Rümeysa vardı. Anaç tavırlarıyla, ona bir nevi ablalık yapıyordu.
Ayşe Gül vardı. Masum tavırları, hassas kalbi ona abilik yapmasını sağlıyordu.
Atakan vardı. Onunla oyunlar oynuyor, sürekli gülüyordu.
Kübra ve Selim vardı. Canayakın, sempatik, yardım sever...
Toprak vardı. İlk tanıştığı ve diğerleriyle tanışmasına yardımcı olan kız.
O zamanlar sadece arkadaşı olan bu çocuklar, ileride kardeşten öte olacaktı onun için. Şimdi bilmesede,, çok yakında öğrenecekti.

Minik Berat eve geldiğinde, kapının açık olduğunu gördü. İçeriye bakındı, ama ne annesini nede babasını göremedi. Nereye gitmişlerdi ki? Omuzlarını silkti. Nasılsa o koca adam olmuştu. Tam beş yaşındaydı. Başının çağresine pekala bakabilirdi. Bir çizgi film açıp izlemeye başladı. 

Az sonra birlikte eve gelen genç çift, umutsuzca salona geçti. Tedaviler bile yetersiz geliyordu. Kanser ilerlemiş, kadını günden güne güçten düşürüyordu.

"Saçlarım dökülüyor. Biliyorum. Yapmak istemeyeceksin, ama kendiliğinden koptukça canım acıyor. Lütfen Barış, saçlarımı kesermisin? Lütfen,"
Karısının fısıltıyla söyledikleriyle acıyla yutkundu. Doğru mu duymuştu? Karısı, dokunmaya kıyamadığı saçlarını kesmesini mi istiyordu? Bir kez daha yutkundu. Gözleri doluyordu. O güzelim saçlara baktı. Elini uzattı, fakat dokunamadı. Sustu.  tek kelime edemedi. Sıkıca sardı karısını. Öptü her telinden. Kokladı, sarıldı, bir daha öptü. Baktıkça içi gidiyordu. Baktığı en içi, çok uzaklara gidiyordu.

O gün Barış, ağlaya ağlaya kesti karısının saçlarını.
Ogün Berat, öptü annesinin kel kafasını.

Ogün, büyüttü hayat, beş yaşındaki yaralı çocuğu. Ve ogün hayat, bir bedeni daha toprakla buluşturdu.

Ölüm, bir çocuğun ruhunu çürüttü. Öksüz ve kırık kalbi kızılın en anne tonuna boyandı.

.....

Bölüm sonu,