Deal With Klairey

Chapter 33. Worries

Klairey

-

Sana kasing bilis ng paglipas ng panahon ang paghilom ng sugat ng kahapon. It sounds ridiculously rhyming but this is how I feel everytime the calender changes its month.

Ilang buwan na ba ang nakalilipas?

I haven't heard anything from Crish since she resigned a week after our confrontation. Habang si Renz naman ay nagpalit ng branch at minsan na lang namin kung makausap.

The whole time, Hazel was there for me. Madalas na awkward sa office. Hindi na ganoon kaingay pero hindi na rin sobrang awkward kagaya ng unang mga buwan.

I don't know if may idea sina Ate Celine but I chose not to open up about it. Ayos na na ilan lang ang nakakaalam.

"Ate, what's your plan on your birthday?" Hazel asked. We're taking our lunch break sa cafeteria.

Sinamaan ko ito ng tingin. Napatingin din ako sa katabi niya. They have this equal amount of anticipation as if I am going to give them my answer already.

Binaba ko ang hawak na kutsara at tinidor. Nag-iwas naman sila ng tingin sa akin. I can also see their elbows nudging at each other.

Lagi silang ganyan tuwing nabo-brought up ang topic. Sa mga isipin ko, hindi ko naman na sana priority ang pagse-celebrate ng birthday.

Kaso paano mawawaglit sa isipan ko kung lagi naman akong pinapaalahan ng dalawang ito?

"Ikaw talaga Haze ang kulit-kulit ng lahi mo, no? Ayaw nga ni Ma'am sa ganyang topic eh! Hayst!" sabi ni Yulian na sobrang weird ng tono. Tumataas bigla ang boses.

"Eh, Kuya naman eh! Ikaw kaya-" He stuffed the whole piece of fried chicken sa bibig ni Hazel bago pa man ito matapos sa pagsasalita.

Napailing ako at itinuloy na lang ang pagkain. They may be annoying sometimes pero nasasanay na lang ako. Napapadalas nga lang these past few days ang pagsabay ni Yulian sa amin. Parang may secret na naman silang dalawa at nahuhuli ko pang nagbubulungan sa likod ko minsan.

What will I expect? Close sila eh. Edi sila na close.

"Magsisimba," I told them. Napa-attention sila at tahimik na parang naghihintay sa susunod kong sasabihin. "Bakit?"

"And then?" Hazel asked. "Hindi ka naman magli-leave di ba? That's Friday pa naman."

"Pinag-iisipan ko pa. Wala naman akong gagawin sa bahay."

Tumango-tango silang dalawa. Lahat yata ng galaw nila, in sync masyado. Napaghahalataang may kalokohan na namang pinaplano.

"Don't think of surprising me with decorations on my table, lagot kayong dalawa sa akin!" Pagbabanta ko.

Sobrang embarrassing ng ganoon. Alam nila na hindi ako mahilig sa mga bagay na makakapag-draw ng atensyon sa akin.

I saw her nudge his elbow again and whispered. "Plan B, Kuya!" which I didn't hear clearly.

"Teka nga Yulian! Bakit ba laging dito ka nagla-lunch?" Noong mga nakaraan kasi ay paminsan lang naman.

I appreciate him being with me the whole time na halos isisi ko ang lahat ng nangyari sa sarili ko. Every time that I need him, he's always there, fooling around just to make me feel better.

I looked at him. He's smiling from ear to ear na parang nagdadalawang isip pa na sabihin ang nasa isip niya.

"Wag mo nang sagutin kung kakornihan lang yan," sabi ko kaagad.