Still you, my Averraine [SharTin - COMPLETED]

Chapter 6

Zyair.

Maliliwanag na ilaw mula sa stage ang nakikita ko ngayon. Kakatapos lang nung rehearsal namin at mamaya na rin ang performance namin. Tatlong araw na rin ang nakakalipas magmula nung nakarating kami sa Japan, wala naman nangyari, hindi rin kami nakaikot dahil iniisip pa namin ang magiging tour namin sa Japan.

  "Sorry Zyair, ha." lumapit si pinuno sakin at tinapik ang likod ko, napakunot naman ang noo ko habang nagpupunas ng pawis.

"Bakit?" tanong ko

"I know you're not feeling well these days. Alam ko may burden pa diyan sa dibdib mo, I'm sorry kung ito yung choice ko, yung magperform tayo kahit hindi ka ayos." sambit nito, napangiti naman ako at pabiro siyang hinampas nung towel.

  "shut up. Mas gusto ko nga mag perform, e. By doing this mas nakakalimutan ko yung mga bagay na dapat kong iniisip."

"you can tell me what's your problem din, ha. Wag mo masyadong dalhin." tapik nito sa akin kaya agad akong ngumiti.

What's life without my friends. I'm so grateful because I have them... especially these days, gusto ko na umuwi sa totoong bahay ko – gusto ko na maging kumpleto ulit at isang tao lang ang makakapuna nung pagkukulang na nararamdaman ko ngayon.

 

  "This one suits you better, zing." iniabot ni Keint sa akin ang isang blue na suit kaya kinuha ko iyon at isinuot, napatango pa siya nang makita ang kinalabasan nung suit na pinili nya para sa costume ko mamaya.

  "Wow! Ready!" pang aasar ni Vester.

Ilang minuto nalang ay magsisimula na ang performance namin, hindi na rin ako makapaghintay na matapos ang lahat

  "Yeah we gonna go up!"

   Sobrang daming tao ang sumasabay sa kanta, sobrang saya makita ang mga taong kilala kami kahit sa ibang bansa pa

  "Tanging liwanag ang nakikita
Sa t'wing ipipikit aking mata
Bituin ko'y lalong nagniningning sa dilim
Walang makakapigil"

   Lumapit sa pwesto ko si Jam at sumayaw sayaw sa tabi ko.

  "Ito'ng aking pinapangako
Hinding-hindi susuko
Kahit pa 'ko'y mabigo
Yeah, make me

You know I'm ready (ready, ready)
Co-co-co-come on and test me

  Sabay sabay kaming tumalon at sumayaw kasabay nung ilang libong taong sumasabay sa awit namin. Hindi ko akalain na mangyayari' to samin, hinding hindi ako papayag na masira lang lahat ng 'to, lahat nung pinaghirapan namin

  Yeah, we gonna go up
Ibibigay ko ang aking puso
Sa pag-abot ng pangarap, 'di hihinto
Handa 'kong harapin ang lahat, yeah
Kahit pa imposible

Yeah, we gonna go up
(We go up)
Yeah, yeah, we gonna go up
(We go up)
Kahit ilang beses pang matumba
Yeah, we gonna go up

   Naibaba ko ang microphone at napahinto sa pagsayaw. Natuon sa isang tao ang atensyon ko, naglalakad na ito palayo mula sa pwesto niya kanina. Gusto kong bumaba, gusto ko siyang habulin.

  "M-Ma" bulong ko sa isipan ko, naramdaman kong tinapik ako ni Jam habang patuloy ito sa pag-sayaw

  Sobrang tagal na panahon na magmula nung nagparamdam siya sakin, magmula nung tumawag siya. Ayaw na ayaw nito na nakikita akong nagpe-perform, ilang taon na siyang hindi umuuwi dahil alam kong masaya na siya sa bago niyang pamilya

  "Zyair" tinatawag na ako nila Vester pero hindi ko pa rin inaalis ang tingin ko sa kanya,

  Natapos ang performance namin at nasa back stage na kami, nakatulala pa rin ako habang hindi maalis sa utak ang mukha ni mama kanina na parang disappointed pa

  "Zyair, bakit ka naman huminto kanina?" tanong ni Pinuno, gusto kong sumagot sa tanong nito pero napapangunahan ako nung panlalambot, ito nanaman ang pakiramdam na ayoko na ituloy ang performance dahil hindi ka sinusuportahan nung parents mo. Tanging si Avetraine lang ang naniwala sa akin, siya ang patuloy na naniniwala nung panahong iniwan ako ni Mama, siya rin yung taong hindi umalis sa tabi ko kahit na niloko ko pa siya dati - pero anong ginawa ko? naging duwag.

  "Zyair. Kaya mo pa ba?"

  "I saw her" sambit ko, napatingin silang apat sa akin at halatang naguguluhan

  "Nakita ko si Mama sa mga taong nanonood sa atin ngayon, nung nakita ko siya tinignan niya ko, disappointed siya sa akin." bulong ko, lumapit sa akin si Vester at niyakap ako

  "Zing.."

  Wala akong masabing kahit isang salita. Naiinis ako sa sarili ko.

➖➖➖➖

Averraine.

  Nakatingin lang ako sa bintana at hinihintay na matapos ang araw. Pahinga ngayon at walang schedule para sa shooting nung movie namin ni River,

Napatingin ako sa cellphone ko nang mag-ring ito. Unknown number ang tumatawag at nag aalangan pa akong sagutin

  "Ave. Ave!" Si Keint!

  "K-Keint? Teka bakit? " tanong ko

  "Ave, nasa japan kami ngayon. May sasabihin ako pero saglit lang 'to dahil may performance pa kami"

"Ano?"

  "Zyair saw his mom here! Nanood siya nung performance namin pero umalis din siya agad." sambit nito, agad na nanlaki ang mata ko at napalunok

  "teka nasan si Zyair? Kamusta siya?" tanong ko

  "Hindi namin siya makausap ng matino. Sobrang lungkot niya. Hindi ako sanay. Gusto ko lang na iinform ka pero ewan, hindi ko na rin kasi alam ang gagawin. Ano bang kailangang gawin? Just tell me,"

  "Kalma ka lang." natataranta na rin ako pero tinatapik tapik ko ang likod ko.

  "Just stay by his side. That's all." sambit ko, narinig ko namang maingay na sa tawag at namatay na rin ito maya maya lang.

Tumingin ako sa relo ko at agad na nagscroll sa cellphone ko. Hanggang ngayon may pake pa rin ako, hanggang ngayon ganito pa rin ako.

Napansin ko nalang ang sarili ko na nagbu-book na ng flight papuntang Japan. Without anyone's permission.

➖➖➖➖➖

A/n: omg sori for late updates. Anw stay safe yall and enjoy ur christmas! Hope i can end this story asap but school works are waving at me 😭 sorry. Love y'all.