Dina & Driss

22.

Rustig sta ik op en pak mijn spullen. Na een dagje in het ziekenhuis te hebben geslapen, mag ik vandaag weer naar huis.

Ik kijk naar de slapende Driss op de stoel naast mijn bed. Een lach verschijnt er op mijn gezicht. Zachtjes maak ik hem wakker.
"Driss opstaan" zeg ik.

Na een paar keer de zin te herhalen wordt hij wakker. Ook bij hem zie ik een glimlach verschijnen na het zien van mijn gezicht.

"Ik mag naar huis" zeg ik. Hij knikt en staat op. Meteen helpt hij me met mijn spullen en we verlaten de kamer. "Ik wil nog bij Younes kijken" zeg ik zachtjes. "Ja tuurlijk ga maar. Ik wacht hier" zegt hij. Ik knik en ga naar zijn kamer.

Zijn familie is er nog steeds. Wanneer ik naar binnen ga, ontvang ik een boze blik van Loubna, maar die negeer ik. Ik ga naast zijn bed staan en pak zijn hand vast. De tranen rollen alweer over mijn wangen. Het doet me pijn om hem zo te zien en dat ik weet dat hij misschien zijn zoon niet gaat ontmoeten breekt mijn hart nog meer.

Zijn hand laat ik op mijn buik rusten. Hij opent zijn ogen en meteen schrik ik op. "Younes younes" zegt ik zachtjes en ga met mijn hand over zijn wang. Een klein lachje verschijnt er op zijn gezicht.

"Waar was je" vraagt hij. De woorden geraken maar net uit zijn mond. "Gewoon hier, ik was al die tijd hier" zeg ik. "Blijf bij me alsjeblieft." Alles wat hij zegt breekt mij. Ik kan het nietmeer aan. Ik kan hem niet meer zijn lijden, maar ik moet me sterk houden. Voor hem en voor onze zoon. "Natuurlijk blijf ik bij je. Ik ga niet weg zonder jou" zeg ik. Hij lacht zachtjes en sluit zijn ogen.

Pov Driss

Terwijl ik in de wachtzaal zit moet ik aan de woorden van Younes denken.

Ik wandel nerveus zijn kamer binnen, bang om hem te zien na alles dat ik hem heb aangedaan. Hij zorgde al die tijd goed voor Dina, maar ik moest zonodig alles verpesten. Met trillende handen open ik de deur.

De kamer is leeg met alleen een slapende Younes op het bed. Ik ga naast hem staan en staar naar zijn lijkbleek gezicht. "Niet zo staren" zegt hij, maar de woorden komen maar net uit zijn mond. Wanneer hij zijn ogen opent breekt mijn hart. Ik ga op mijn knieën zitten op de grond en smeek hem om vergeving. "Het spijt me zo erg Younes. Ik was zo jaloers op jou. Je had alles wat ik graag wilde. Alsjeblieft vergeef me" zeg ik met de woorden die recht uit mijn hart komen. Ik kan de tranen niet bedwingen en laat er een paar ontsnappen.

"Sta recht. Je maakt jezelf belachelijk. Het is je allang vergeven op 1 voorwaarde" zegt hij. Ik knik. "Beloof me dat je voor Dina en mijn zoon gaat zorgen. Je bent de enige wie ik echt vertrouw en dit voelt heel raar om te zeggen" zegt hij lachend. Ik veeg mijn tranen weg. "Ik beloof Dina haar zijde nooit te verlaten en je zoon te beschouwen als mijn eigen."

Ik voel al weer de tranen in mijn ogen prikken als ik aan zijn woorden moet denken. Meteen sta ik op wanneer ik Dina uit zijn kamer zie komen. "Ik blijf nog even hier. Je kan naar huis gaan" zegt ze.
Ik knik en zeg dat ik naar de moskee ga.