Dina & Driss

The end

2 jaar later

Today is the day. Zenuwachtig zit ik in de stoel terwijl ik word opgemaakt.

Mijn voet beweegt op en neer tot ik een hand op mijn been voel.

"Niet zenuwachtig zijn, dit is de dag waar je altijd op hebt gewacht" hoor ik Loubna zeggen. Ik kijk haar aan, na alles dat we hebben meegemaakt is ze er nog steeds voor mij en zelfs op deze dag.

Ik voel de tranen in mijn ogen prikken. Ze neemt me in een omhelzing en de tranen rollen over mijn wangen. Hoe hard ik ook heb geprobeerd om me in te houden, ik kan het niet.

Meteen bied ik mijn excuses aan aan de vrouw die me opmaakt. "Geen probleem hoor schat, ik begrijp je" zegt ze lief.

Ik veeg mijn tranen weg terwijl ze verder doet.

"Mamaaa" hoor ik aan de andere kant van de deur. Loubna staat op en doet open. Ik zie het huilend gezichtje mijn kant op lopen.

Meteen pak ik hem op en troost hem. "Kom bij tante Loubna" zegt ze met een grote glimlach en opent haar armen.

"Nee" zegt hij boos. Haar lach verdwijnt. "Gemenerik" fluistert ze zachtjes en kruist haar armen over elkaar.

"LAAT ME MET RUST HMAR" horen we geschreeuw van buiten de deur. Ik en Loubna kijken elkaar en zonder enige woord te zeggen rennen we naar de kamer vanwaar het geschreeuw horen.

"AUW AUW AUW AUW."

Not again. We zijn Walid zijn haar in de handen van Soraya. "SORRY SCHAT WOLLAH SORRY" roept hij. Ik zie de vuur in Soraya haar ogen terwijl ze aan zijn haar trekt. Ik en Loubna springen op haar om ze te stoppen.

Met veel moeite hebben we ze eindelijk uit elkaar gekregen. "Wat is er aan de hand" vraag ik verbaasd en kijk hun aan.

Walid wandelt naar de spiegel om zijn haar te fixen. "Je hebt me kaal gemaakt" sist hij boos.

"Ik heb net mijn make up gedaan en hij zegt dat ik op Annabelle lijk" sist Soraya nu boos.

Ik probeer mijn lach in te houden, maar ik hoor dat het bij Loubna mislukt is waardoor ik ook moet lachen.

"Hij heeft gelijk" zegt Loubna lachend.

"Fuck jullie" zegt ze boos en verlaat de kamer met een opgestoken middelvinger.

"Nee wacht sorry schat" zegt Walid en volgt haar de kamer uit.

Ik schud mijn hoofd. Die twee he. Uiteindelijk zijn ze toch samen. Ben benieuwd hoe ze het later gaan doen als ze alleen wonen. Ik krijg rillingen over mijn hele lichaam bij die gedachte.

Ocharme Walid.
-

Zenuwachtig ga ik de trap af naar beneden waar mijn ogen die van hem ontmoeten. Ik krijg een gevoel in mijn lichaam die niet te beschrijven is.

Mijn lange jurk hou ik in een hand vast zodat ik niet struikel.

Beneden pak ik zijn hand vast en geeft hij me een kus op mijn voorhoofd. Mijn buik doet een koprol.

Iedereen kijkt ons blij aan en trekt foto's. "Zorg goed voor mijn dochter" zegt mijn vader met tranen in zijn ogen. Hij knikt en omhelst mijn vader.

Buiten stappen we in de auto onderweg naar de zaal, maar we maken nog een tussenstop.

Hand in hand wandelen we sombere plek binnen. Een nare plek die je het liefst wilt vermijden, maar bij de realiteit hoort.

"Papa" zegt het stemmetje van het kleine jongetje die ik aan de andere kant van mijn hand vast heb, wijzend naar het graf met een foto van Younes.

Ik ga door mijn knieën om dichter bij te komen en zie dat Driss hetzelfde doet. "Kom erbij Younes" zeg ik tegen het kleine jongetje die nu naast me komt staan.

Na de bevalling kwam Driss met het idee om hem Younes te noemen. Een prachtig persoon wiens naam nu naar de volgende generatie gaat.

Ik voel Driss zijn arm rond mijn zij terwijl we kijken naar het graf.

Younes Alaoui
1996-2021

The end.