Dina & Driss

20.

Het zijn een paar maanden later.

"Dina kom eten dikzak" zegt Walid bij de deuropening van mijn kamer. "Nee ik hoef niks" zeg ik zuchtend. Als ik al aan eten denk, word ik al misselijk.

"Dan niet he" zegt hij en sluit de deur weer. Zoals jullie zien woon ik weer bij mijn ouders. Alles gaat goed hamdoulillah. Younes spreek ik en zie ik bijna elke dag. Met Driss helemaal het tegenovergestelde.

Ik heb weken geprobeerd om hem te contacteren, maar hij heeft mijn nummer geblokkeerd. Hij is waarschijnlijk weer naar Nederland.

Nog steeds voel ik me slecht en schuldig dat ik hem zo hard heb gekwetst. Ik heb hem zo niet meer gezien na die dag dat hij me over zijn ouders vertelde. De blik in zijn ogen kon elk hart doen breken. Hij houdt echt van me.

Aaaaah. Ik rol de andere kant op in mijn bed. Al weken lig ik alleen maar in mijn bed. Ik heb geen kracht meer om iets te doen.

Ik hoor dat ik een berichtje krijg en probeer mijn telefoon te pakken die op mijn nachtkastje ligt.

'Younes Said heeft 1000 euro overgeschreven', lees ik op het berichtje.

Meteen gooi ik mijn telefoon weg. Ik heb gezegd dat hij moest stoppen, maar hij blijft me maar geld overschrijven elke maand. Ik heb ook geld hoor. Beetje toch.

Hij wilt het beste voor mij en onze kleine jongen zegt hij steeds. Ja, het is een jongen. Mijn kleine badboy. Ik wrijf over mijn buik.

"Papa is heel koppig" zeg ik zachtjes en lach.
-

Vermoeid sta ik op en maak ik me klaar. Ik trek een simpele beige abaya en een witte hoofddoek (zie omslag).

Vandaag moet ik weer naar de dokter voor een echo. Ik ben ondertussen al 5 maanden zwanger.

Snel pak ik mijn tas en wacht op Younes buiten. Hij komt me normaal ophalen.

Na 10 min wachten is hij er nog steeds niet en besluit ik hem te bellen. "Pfff Younes" zucht ík wanneer hij niet opneemt.

Ik besluit de bus te pakken.

Wanneer ik aankom in het ziekenhuis zie ik Younes op de parking wachten. Hij ziet er niet goed uit. Zijn gezicht is lijkbleek en hij is fel vermagerd. Meteen wandel ik sneller zijn richting toe.

"Wat is er met je gebeurd" vraag ik bezorgd en leg mijn hand op zijn wang. "Ik was net bij de dokter. Hij zei dat er niks ergs aan de hand was" zegt hij stil. Ik zie in zijn ogen dat hij iets voor me verbergt. "Oh ja en sorry dat ik niks liet weten."

Ik schud mijn hoofd en zeg dat het niet erg is. Samen wandelen we naar binnen, maar ik heb een naar gevoel in mijn onderbuik. Ik maak me zorgen om hem.

Vol spanning wachten we op de dokter die die echo gaat uitvoeren. Ik lig met een blote buik op het bedje. Younes staat naast me en pakt mijn hand vas. Het blijft altijd eng omdat je nooit weet wat ze zullen zeggen.

Mijn zijn duim wrijft hij over mijn handpalm. Zijn gezelschap doet me goed.

De dokter komt binnen en zegt dat alles goed is en zoals het hoort te zijn. De stress verlaat mijn lichaam en ik voel me opgelucht.

Ik zet mijn kleren weer goed en dan verlaten we het ziekenhuis.

"Dina" zegt Younes serieus als we in de auto zitten. Ik kijk hem aan met een vragende blik aan.

"Ik mis je en ik mis je gezelschap thuis. Nog nooit heb ik een meisje als jou ontmoet. Je bent sterk en je weet wat je wilt. Ik had je nooit zo snel moeten laten gaan." Zijn woorden doen mijn hart smelten.

"Het spijt me ook. Ik had je alles over Driss moeten vertellen. Wat ik deed was fout en ik weet het ook, maar ik denk niet dat ik je de liefde kan geven die je nodig hebt" zeg ik zachtjes.

"Dina, de enige liefde die ik op dit moment nodig heb is die van jou. Ik weet niet eens of ik ons zoontje kan ontmoeten" zegt hij en begint te huilen.

Mijn hart slaagt een slag over. "Hoe bedoel je" schreeuw ik nu.

"De do dokter  zei.." zegt hij stotterend terwijl hij als een baby huilt. "Wat zei ze" schreeuw ik ongeduldig.

"Ik heb kanker en het is helemaal verspreid in mijn lichaam. Ze weet niet of ik het overleef, maar ze gingen hun best doen. Ik moet morgen terug voor een chemo behandeling" zegt hij.

Dit kan niet, nee, nee. De tranen rollen over mijn wangen. Ik kan zelfs niet verbergen dat ik huil door de luide geluiden die ik maak. "Younes...nee ik heb je nodig. We hebben je allemaal nodig" zeg ik huilend. Ik kan niet eens beschrijven hoe ik mij voel. Ik heb zoveel pijn vanbinnen. Het is alsof mijn lichaam in brand staat en ik steeds weer opnieuw de pijn voel.

Ik begin steeds meer en meer hysterischer te huilen en hij neemt mij in zijn armen.

Samen huilen we het uit.

Sorry voor dit droevig deeltje... 🥺