Dina & Driss

19.

In onze slaapkamer zie ik Younes zijn spullen pakken. "Waar ga je" vraag ik zachtjes. "Mijn ouders." Ik zucht en ga naast hem staan. "Voor hoelang." Hij haalt zijn schouders op en verlaat de kamer.

Ik volg hem naar beneden en zie hoe hij zijn schoenen aandoet. "We moeten zien hoe we dit gaan oplossen. Ik heb even tijd voor mezelf nodig, want ik weet niet wat ik verkeerd doe. Ik hou van je met heel mijn hart en nog wil je mij niet" zegt hij met rode ogen.

"Mijn hart ligt nog bij Driss, maar ik kan hem vergeten" zeg ik. Hij schudt zijn hoofd en verlaat het huis. Ik zie hoe hij de oprit afrijdt en meteen bel ik Walid.

Ik heb zijn domme woorden en advies nodig. Nog geen 10 min later klopt hij aan. Ik open de deur en zie zijn bezorgde blik. Meteen vlieg ik in de armen van mijn kleine broertje en huil het uit.

Als we eenmaal in de woonkamer zitten vertel ik heel het verhaal. Alles.

"Zo te horen hou je van hun allebei. Alleen de ene meer dan de andere en dat is oke en begrijpelijk. Je was al voor dat je ging trouwen met Younes verliefd op Driss en Younes weet dat je verliefd op hem was. Maar het is ook moeilijk voor hem omdat ik weet dat Younes altijd al verliefd op je was" zegt Walid.

Ik kijk hem verbaasd aan. "Hij vertelde het me een keer toen hij bij ons was. Ik lachden hem uit, maar hij was serieus" zegt Walid en ik zie dat hij nu weer moet lachen. Hij kan ook nooit serieus blijven.

"Maar wat moet ik nu doen" zeg ik zuchtend. "Wollah meh ik weet. Wat vraag je het aan mij. Ik ben 16" zegt hij en steekt zijn armen in de lucht.

Ik kreun en verstop mijn hoofd tussen mijn knieën. "Volg je hart" zegt hij dan. "Mijn hart wilt bij Driss zijn, maar dat kan niet omdat ik een kind krijg met Younes" zeg ik bijna huilend. "Hoezo kan het niet? Het is beter nu dan later, maar papa zou het nooit accepteren" zegt hij dan zuchtend.

-

Het is een week later. Vandaag wordt ik 22. Younes is nog steeds niet thuis. Ik stuur hem een berichtje om te vragen wanneer hij terug komt.

Younes: ik ben zo thuis. We moeten praten.

Snel sta ik op om mezelf wat mooier te maken. Ik zie er niet uit.

Nog niet eens 10 min later gaat de bel. Ik ren naar beneden en open de deur. Hij ziet er vermoeid en gebroken uit. Ik ga aan de kant zodat hij binnen kan.

We nemen plaats op de zetel in de woonkamer. "We kunnen beter scheiden." Ik verslik me in mijn eigen speeksel en kijk hem met grote ogen aan. "Nee we krijgen een kind Younes. Ik kan het niet alleen opvoeden" zeg ik gebroken.

"We zullen er afspraken over maken. Het is niet dat ik hem nooit wil zien. Maar het moet wel. We zijn allebei niet gelukkig en ik denk ook niet dat we elkaar gelukkig kunnen maken." De woorden verlaten zijn mond zonder emotie. Is hij me dan echt beu? Ben ik zo erg dan?

Ik knik. Er komen zelfs geen tranen meer omdat ik te moe ben om nog te huilen. Ik ben 1,5 maand zwanger. Volgende week is het mijn eerste echo.

"Je mag het huis houden. Ik zal je altijd geld geven en er voor zorgen dat je het goed hebt." Ik schudt mijn hoofd. "Ik ga terug bij mijn ouders wonen" zeg ik stil.

Hij knikt.

Even blijft het stil. "Wil je iets eten" vraag ik om de stilte te verbreken. Hij schudt zijn hoofd.

"Ik zal dan al mijn spullen gaan inpakken." Terwijl de woorden mijn mond verlaten, rolt er een traan over mijn wang. Shit, waarom doet dit zoveel pijn? Dit is wat ik altijd al wilde. Maar om hem zo gekwetst te zien en dat allemaal door mij.

Ik ren naar boven en pak al mijn spullen in. Ik wil hier zo snel mogelijk weg. Alleen maar slechte dingen zijn er in dit huis gebeurde. "Behalve jij kleintje" zeg ik en wrijf over mijn klein buikje.

Misschien is dit een geschenk van Allaw swt. Misschien brengt hij of zij geluk in mijn leven. Ik voel de kriebels in mijn buik als ik eraan denk dat ik een moeder wordt. Ik kan het nog steeds niet geloven. Het gaat zwaar zijn alleen. Maar ik weet zeker dat mijn ouders me gaan steunen.

Nadat ik mijn koffers heb ingepakt en in bed lig, komt Younes de kamer binnen. Meteen doe ik alsof ik slaap om een gesprek te vermijden. Ik voel dat hij naast me op het bed komt zitten.

"Ik ga je niet alleen laten. Je wordt een goede moeder en ik hoop dat ik ook een goede vader wordt. Dit is totaal niet wat ik wilde, ik hou van je Dina. Maar dit is het beste voor ons beide. Wie weet wat de tijd ons nog brengt."

Zijn woorden raken me diep. Hij gaat langs me liggen en voel een kus op mijn voorhoofd.

Waar gaat mijn leven naartoe?