Dina & Driss

15.

Ik wordt wakker door een zwaar gewicht die op me ligt. Wanneer ik omdraai en mijn ogen open, zie ik slapende Younes nog geen millimeter van me verwijderd. Ik kijk hem met slaperige ogen aan. Hij heeft nog steeds geen t shirt aan dus nu kan ik goed naar zijn spieren staren. Eerlijk is eerlijk, hij is echt knap. Zijn arm die rond mijn lichaam hangt duw ik weg en sta op.

In de badkamer fris ik me op terwijl ik mijn tel check. Ik zie dat ik 13 gemiste oproepen heb en 20 berichtjes van een onbekend nummer. Meteen lees ik het.

'Dina waarom laat je mij alleen. Je bent van mij. Ik kom je halen'

'Als hij je aanraakt. Ik zweer ik vermoord hem'

'Ik hoor naast je te slapen en je aan te raken'

'Ik haat jou'

En zo blijven de berichten maar verder gaan. Ik luister ook naar een voicemail die hij heeft achtergelaten.

'Dina alsjeblieft waarom laat je mij alleen. Beteken ik dan niks voor je' ik hoor hem huilen en dingen kapot slaan. 'Baby waar ben je, ik kom je halen dan kunnen we samen weg vluchten'

Hij is weer dronken. Ik ben zo boos, hij is beter dan dit. Waarom moet hij mij nu weer slecht laten voelen, waarom doet hij dit.

Ik zie dat de berichten om 5uur in de ochtend zijn gestuurd en begin me een beetje zorgen te maken. Snel doe ik een abaya aan en pak mijn hoofddoek.

Wanneer ik de badkamer uitwandel bots ik tegen Younes. "Goeiemorgen" zegt hij met zijn ochtendstem. "Goeiemorgen" zeg ik zachtjes terug. "Waar ga je naar toe" vraagt hij en kijkt me verward aan. "Oh gewoon snel naar mijn ouders. Ben zo terug." Hij vraagt of hij me moet brengen, maar dat wijs ik af.

Ik voel me slecht dat ik nu al tegen hem lieg, maar ik wist dat dit ooit ging gebeuren. Wanneer ik naar buiten wandel besef ik dat ik geen idee heb van waar ik nu eigenlijk ben.

Ik kijk rond, maar herken de buurt niet. Shit. Snel wandel ik weer naar binnen. "Younes waar wonen we eigenlijk" schreeuw ik. Hij zegt het adres en ik weet meteen waar ik naartoe moet.

Na twee bussen te hebben genomen kom ik aan bij mijn ouderlijk huis. Ik heb hun nu al gemist. Ik besluit eerst naar Driss te gaan.

Woedend bel ik aan en klop op de deur. "Doe open" schreeuw ik. De deur wordt geopend door een meisje, die een badjas aan heeft. Haar make up is vervaagd en haar haar is door de war.

"Astaghfirullah" zeg ik en duw haar aan de kant. Boos stap ik naar Driss zijn kamer en open de deur. Hij ligt daar half naakt in zijn bed en ik kan mijn woede niet meer bedwingen. Ik weet ook niet waarom ik zo boos ben. Ben ik nu jaloers?

Ik begin hem te slaan en tegen hem te schreeuwen. "Waarom doe je dit" schreeuw ik tegen hem. Ik voel de tranen in mijn ogen komen. Hij kijkt me zonder emotie aan, tot hij ook opeens begint te schreeuwen. "Jij bent hier getrouwd met een andere man. Dus kom niet heilig doen. Je kan niet beslissen over wat ik wel of niet mag doen. We zijn niet eens samen."

Hij heeft gelijk, maar het kwetst me. Ik wil hem en niet Younes. Ik wilde naast hem slapen gisteren, met hem ons nieuw huis verkennen. De moeder van zijn kinderen zijn.

"Ga naar huis Dina, je man wacht op je" zegt hij nu rustig, maar ik zie de pijn in zijn ogen. "Knuffel elkaar nou maar, ik heb gisteren niks gedaan met jongen. Hij zat de hele tijd te huilen om jou meid" zegt het meisje die blijkbaar heel het gesprek heeft gehoord. Daarna loopt ze weg.

"Is dat waar" vraag ik. Driss zegt niks. Ik kom dichter naar hem toe en kan de verleiding niet weerstaan om in zijn armen te vliegen. Ik wil zo graag zijn vertrouwde geur ruiken. Als ik in zijn armen ben is het alsof de rest van de wereld niet meer bestaat, het voelt zo goed.

Ik begin te huilen en zak neer op de grond. Hij pakt meteen mijn hand vast en trekt me weer recht en in een knuffel. Ik voel zijn tranen op mijn schouder vallen en zo voelt hij die ook van mij. Is dit wat er voorbestemd is voor ons? Moeten wij serieus zo leven?

"Hebben jullie gisteren iets gedaan" vraagt Driss opeens. "Wat gedaan." Hij zucht. "Dina doe niet dom. Hebben jullie geneukt" vraagt hij nu boos. Ik schrik van het woord die hij gebruikt. "Nee, we hebben alleen gekust. Hij wilde het wel, maar ik kon het niet", zeg ik.

Ik zie dat hij er moeite mee heeft omdat Younes mijn eerste kus heeft weg genomen terwijl het eigenlijk Driss had moeten zijn.

"Dina ik ben serieus, laten we vluchten. Laten we ver weg gaan van hier en gelukkig zijn. Niemand die nog iets over ons kan zeggen of oordelen."

Ik schud mijn hoofd. "We kunnen niet zomaar van onze problemen weg rennen. Als we dan terug komen gaat het nog erger zijn. Je wilt niet weten hoe graag ik bij je wil zijn en wil vluchten, maar het kan niet. Dit is wat er mekteb is voor ons" zeg ik en begin weer te huilen.

Ik geniet van de warmte door Driss zijn armen rond mijn kleine lichaam. "Ik moet gaan" zeg ik terwijl mijn hoofd nog op zijn schouder ligt. Hij versterkt zijn grip rond mijn lichaam in teken dat hij me niet wilt maten gaan.

Ik wurg me los van zijn armen en leg mijn hand op zijn wang. "Driss laat je leven niet verpesten door mij. Ik weet dat je een goed hart hebt en het goede wilt. Maak je ouders trots." Door mijn laatste zin zie ik de pijn in zijn ogen. Hij knikt en zo nemen we afscheid.

Misschien wel voorgoed.