Dina & Driss

18.

Dina:

Zuchtend wandel ik het huis weer binnen. Het is al 22u. Ik was de hele dag samen met Driss. We zijn wat gaan eten, maar we hebben vooral over alles bijgepraat. Ik hou zoveel van hem. Meteen vormt er een glimlach op mijn gezicht als ik eraan denk.

Ik besef nu pas dat ik de laatste 4 maanden alleen maar thuis zat. Ik dacht dat alles goed ging, maar eigenlijk ben ik totaal niet gelukkig.

"Dina waar was je. Ik heb je de hele tijd zitten bellen" hoor ik Younes zeggen. Hij rent op me af en neemt me in een omhelzing. "Sorry mijn tel was uitgevallen" zeg ik zachtjes. Hij knikt.

"In het vervolg moet je die altijd opladen. Ik wil niet dat er iets met onze baby gebeurd" zegt hij en wrijft over mijn buik. Ik geef hem een scheve glimlach en zeg dat ik ga slapen.

Ja, ik ben zwanger. Hadden jullie dan niets anders verwacht? Ik werd elke dag wakker met een misselijk gevoel en ik stopte maar niet met eten. Blijkt dat ik een maand zwanger ben. En jaa ik weet het, ik heb tegen Driss gelogen. Maar dit zou hem echt kapot maken. De blik in zijn ogen toen hij mijn buik zag. Ik kon het niet aan, ik moest wel. Wat zouden jullie doen dan?

Zuchtend ga ik op bed liggen. De tranen rollen weer over mijn wangen zoals gewoonlijk. Deze 4 maanden heb ik bijna elke dag zitten huilen.

"Dina wat is er toch, je huilt al de hele week nonstop. Ben je dan niet blij dat we een kindje krijgen" zegt Younes en komt naast me liggen. Meteen veeg ik mijn tranen weg. "Ik heb het gewoon moeilijk. Ik ben bang dat ik geen goede moeder zal worden."

Hij neemt me in zijn armen, maar het voelt verkeerd aan. Nog een paar minuten geleden lag ik in de armen van Driss. Ik wil hem en ik wil scheiden van Younes, maar hij wordt nu eenmaal de vader van mijn kindje en hij is een goede jongen. Hij werkt hard, elke dag.

Ik duw Younes weg en sta op. "Ik ga douchen" zeg ik en wandel voordat hij iets kan zeggen de badkamer binnen. Eenmaal ik de deur heb gesloten, zak ik neer en begin te huilen. "Yarabi help mij en vergeef mij voor alles wat ik heb gedaan. Yarabi help mij en laat me samen zijn met de liefde van mijn leven. Yarabi vergeef hem. Hij doet zijn best. Ik doe mijn best. " zeg ik zachtjes.
-

Ik sta in de keuken eten te maken tot de bel gaat. "Ik doe wel open" hoor ik Younes zeggen.

"Laat me binnen" hoor ik zijn welbekende stem zeggen. Meteen ren ik naar de voordeur.
"Ga weg" sist Younes.

"Wat is er aan de handt" vraag ik verward. Driss duwt Younes aan de kant en komt dichter bij me staan.

"Dina laten we nu vluchten. Weggaan van hier, naar een plaats gaan waar we allebei gelukkig zijn en niks hoeven te faken" zegt Driss en strekt zijn hand uit zodat ik de mijne op die van hem leg.

Ik schudt mijn hoofd. "Ik kan niet" zeg ik zachtjes. Younes komt naast me staan en legt zijn arm rond mijn heup. "Ze gaat nergens naar toe" sist hij boos.

"Dude ze is niet gelukkig met jou. Ik kan haar gelukkig maken, alleen ik kan dat schattig lachje weer op haar gezicht toveren. Ze hoort bij mij. Ik hou van haar" zegt Driss hopeloos.

De tranen rollen alweer voor de zoveelste keer over mijn wangen. "Waarom moet je telkens ons gezin verpesten. Vorige keer ging je het ook al doen, maar gelukkig hield ik je tegen. Ik wil dat je hier ver weg vandaan blijft en zeker niet in de buurt komt van mijn kind."

"Kind" vraagt Driss met grote ogen. Hij kijkt me gebroken aan. "Leugenaar" zegt hij zachtjes. "Leugenaar? Ze is een maand zwanger van mijn kind" zegt Younes. Driss zijn ogen vullen zich met water. Mijn hart breekt om hem zo te zien. Dit probeerde ik te vermijden. "Je ouders zullen vast trots op je zijn Dina" is het enige wat hij zegt voor hij het huis verlaat.

Shit shit shit. "WAAROM MOEST JE HET ZO ZEGGEN" schreeuw ik tegen Younes. "Zag je hoe gebroken hij was? Waarom Younes? Waarom?" Hij kijkt me geschrokken aan. "Ikk ik dacht dat je niet meer van hem hield" zegt hij met een trillende stem. "Ik hou zielsveel van hem" zeg ik zachtjes. Zo stil dat ik hoop dat hij het niet heeft gehoord, maar aan zijn gezicht te zien van wel.

"Dina waar was je gisteren. Wees eerlijk" sist hij. "Bij mijn ouders." Shit hij is echt boos. "IK ZEI LIEG NIET TEGEN MIJ." Verbaasd kijk ik hem aan. Ik wist niet dat hij zo boos kon zijn.

"Driss."

Woedend wandelt hij weg richting de woonkamer. "Younes luister. Niet verkeerd denken. We hebben alleen maar gepraat" zeg ik huilend. "Ja gepraat. Geloof ik vast." Hij gooit de bloempot die op tafel stond tegen de tv. Oh oke daar gaat onze tv.

Ik schrik en bescherm mezelf tegen de scherven. "Gepraat. Alleen gepraat." Nu gooit hij ook de glazen tafel om. "WAAROM SPEEL JE MET MIJ. WAAROM DOE JE ME DIT AAN" schreeuwt hij. Ook bij hem zie ik tranen in zijn ogen. Ik heb gewoon twee jongens laten huilen.

"Younes alsjeblieft. Je weet hoe ik me eerst voelde over hem. Ik wilde niet eens met je trouwen, maar je wordt de vader van mijn kind en ik ben blij dat jij het bent. Je bent behulpzaam, lief en je werkt hard. Ik heb je pijn gedaan. Je verdiend het niet. Het spijt me alsjeblieft" zeg ik huilend en leg mijn hand op zijn arm zodat hij rustig wordt. Bij Driss hielp het altijd.

Hij duwt mijn hand weg. "Raak me niet aan" sist hij en wandelt naar boven.