Dina & Driss

11.

Ik sta nu in de winkel met mama, Loubna, Soraya en Walid. We zoeken een jurk uit voor de handvraging die volgende week gaat gebeuren. En over twee weken mijn hennafeest en trouw. We hebben besloten om het klein te houden. Ik wilde sowieso al geen groot feest en nu zeker niet.

Het is al een week later na het hele gebeurtenis en ik heb Driss nog altijd niet gesproken. Gelukkig had ik Loubna die een paar dagen is blijven slapen om me te troosten. Verder is er niks veranderd. Ik ga nog steeds met Younes trouwen. Diep vanbinnen ben ik wel bij omdat hij een goede jongen is en hij is niet lelijk. Ugh ik moet dringend met Driss praten, want als getrouwde vrouw kan ik dat niet meer. Ik moet hem gewoon vergeten en verder gaan met mijn leven.

"Kijk deze is mooi" zegt mama en houdt een lila paars jurkje omhoog. "Oh ja super mooi, zou je echt staan Dina" zeggen Loubna en Soraya. Ik neem het vast en bekijk het goed. "Je moet deze nemen. Is echt jou kleur" zegt Walid met een hoog stemmetje om ons zogezegd na te doen. Ik geef hem een klap en begin te lachen. "Ik ga het even passen" zeg ik.

Na het passen heb ik besloten om hem te nemen. De rest zoekt ook nog kleren uit en daarna gaan we wat eten.

"Voor mij een pizza salami" zeg ik. De ober knikt en daarna besteld Loubna. In mijn ooghoek zie een schaduw op ons af lopen. Ik draai me om en sta oog in oog met Younes. Mijn wangen worden rood en ik zie dat die van hem ook roos kleuren.

Ik had geen idee dat hij zou komen. "Hey" zeg ik verlegen. Hij groet mij terug en gaat tegenover me zitten. Ongemakkelijk wachten we op ons eten.

"En hebben jullie wat leuks gekocht" vraagt Younes en wilt mijn zak pakken om te kijken wat erin zit. Meteen slaagt Loubna met haar kungfu gestrekte hand op die van hem. "A domme dat mag je wel nog niet zien he" zegt ze. Ik moet lachen waardoor hij ook begint te lachen.

Je hoort hem rare geluidjes maken terwijl hij lacht. Het schattigste wat ik ooit heb gehoord🥺.

-

De week is voorbij gevlogen. Vandaag is de handvraging.

Waar ik nu ben?

Oh ik zit opgelosten in mijn kamer terwijl heel mijn familie aan de andere kant de deur probeert open te doen. Ze zitten te schreeuwen dat ik open moet doen, maar ik wil niet. De zenuwen die ik heb zijn niet meer normaal.

Beseffen jullie even dat ik ga TROUWEN. Ik ben 21 bijna 22 trouwens hihi, maar terug naar het verhaal.

"Dina doe open. Ik weet dat je zenuwachtig bent, maar dit gaat niks oplossen" zegt Loubna zachtjes en probeert me uit mijn kamer te lokken. "JE WEET HELEMAAL NIKS. Besef je wel dat ik met je broer ga trouwen? Ik studeer nog, ik heb geen geld en ik heb mijn rijbewijs nog niet. Mama en papa brengen me overal naartoe. IK BEN LETTERLIJK NOG EEN KIND" zeg ik in 1 adem.

Even is het stil.

"Dina doe open." Meteen schrik ik en ga recht opstaan. Ik zet mijn hoofddoek goed en open de deur. Ik kijk in de donkere, maar vertrouwde ogen van Younes. Voor heel even kreeg ik hetzelfde gevoel als bij Driss. In de afgelopen dagen heb ik kanten van Younes gezien die ik niet kenden. Hij is lief en zorgzaam, maar ik vertrouw hem ook met heel mijn leven. Ik weet dat hij me nooit zou kwetsen of achterlaten.

"Mag ik binnenkomen" vraagt hij met een ongerust gezicht. Ik knik en laat hem mijn kamer binnenkomen. Net wanneer ik de deur wil dichtdoen hoor ik mijn moeder schreeuwen.

"Laat de deur open, jullie zijn nog niet getrouwd he."

Ik rol met mijn ogen en laat de deur open staan. "Kom naar mijn badkamer" fluister ik. Mijn badkamer is verbonden met mijn kamer dus niemand die ons ziet.

"Wat is er" vraag ik. "Ik kan beter vragen wat er met jou is" zegt hij. Ik zucht.

"Is dat nog een vraag zelfs. Dit" zeg ik en zwaai met mijn handen. "Ik begrijp je Dina, maar je zo gedragen gaat niks oplossen. We kunnen er beter het beste van maken." Ik hoor zijn stem kraken waardoor ik weer een zucht laat. Hij heeft gelijk. Ik gedraag me als een kind, maar ik ben nog een kind.

"Je hebt gelijk. Sorry Younes" zeg ik. "Maakt nie uit, maar je moet weten dat ik alles voor je zou doen en je altijd zal beschermen. Ookal is dit niet wat je wilde, ik ben geen monster" zegt hij.  "Ik weet dat je er altijd voor me zal zijn en ik vertrouw je ook. Dat weet je toch, maar dit alles is gewoon een beetje teveel voor me. Maar het komt wel goed Inshallah. Zoals je zei, laten we er het beste van maken."

Er komt een glimlach op zijn gezicht en zijn ogen beginnen te glinsteren. Hij pakt mijn hand vast en geeft me een kus op mijn voorhoofd. Kriebels komen er in mijn buik.

"Hop hop ik moet me klaarmaken. Mijn kamer uit Younie" zeg ik om dit ongemakkelijk moment te onderbreken.

"Je bent niet 100" zegt hij en wandelt weg. Ik hoor hem nog lachen als hij de deur sluit.