ရင်ထဲက မှူး/ရင္ထဲက မႉး

အပိုင်း( ၁ )

ကားမှန်အပြင်ဘက်ရှိ လူနေမှုအဆင့်အတန်းမြင့်လှသည့် အထပ်မြင့်တိုက်ကြီးများ၊ ကျယ်ဝန်းလှသော ကတ္တရာလမ်းပေါ်မှ အရောင်အသွေးစုံလှသည့်ကားများ၊ ဘဝနေထိုင်မှုအမျိုးမျိုးအဖုံဖုံရှိကြသည့် များစွာသောလူတို့ကို သွင်ရိပ် မမြင်ဖူးစွာ ငေးကြည့်နေသည်။ စီးလာသောကားသည် ခြံစည်းရိုးမြင့်မြင့်ကာရံထားသော နှစ်ထပ်တိုက်အိမ်ကြီး၏ခြံဝန်းတွင်း မောင်းဝင်သွား၏။ မြင်သမျှအရာရာမှာ စိမ်းသက်နေသဖြင့် စိတ်လှုပ်ရှားသည်။ ထိုကြောင့် ကားမောင်းနေသည့် ကိုထက်နောင်ကို အားကိုးတကြီးကြည့်မိလေသည်။ ကိုထက်နောင်က ခြံဝန်းထဲ ကားရပ်ပြီး သွင်ရိပ်ကို ကားတံခါးဆင်းဖွင့်ပေးလာ၏။ အဝတ်ထုပ်လေးပိုက်၍ ကားပေါ်မှ မရဲတရဲဆင်းရင်း ခြံထဲ ဝေ့ကြည့်မိတော့ လူရိပ်သူရိပ်မတွေ့ပေ။

"အိမ်ထဲဝင်ရအောင်''

ကိုထက်နောင်က သွင်ရိပ်အဝတ်ထုပ်ကူဆွဲပေးရန် လက်လှမ်းယူတော့ သွင်ရိပ်မလွတ်ပေးဘဲ ပြန်ဆွဲထားလိုက်သည်။

"သွင်ရိပ်မသွားရဲဘူး၊ သွင်ရိပ်ကြောက်တယ်ကိုကြီး''

"ဘာမှကြောက်စရာမရှိဘူး၊ ဒီအိမ်က သွင်ရိပ်နေရမဲ့အိမ် သွင်ရိပ်အမေလည်းရှိနေတာပဲ''

ကိုထက်နောင်က သွင်ရိပ်လက်ကိုဆုပ်ကိုင်ကာ အိမ်ထဲသို့ ခေါ်သွားတော့ သွင်ရိပ် အားတင်းလိုက်လာခဲ့သည်။ အိမ်ထဲသို့ ခြေချမိတော့ ဧည့်ခန်းထဲတွင် ဝှီးချဲပေါ်ထိုင်နေသော အသက်ခြောက်ဆယ်အရွယ်ခပ်ဝဝအမျိုးသမီးကြီးတစ်ဦးနှင့်အသက်လေးဆယ်အရွယ်ဦးလေးတစ်ဦးစကားပြောနေကြသည်။ သွင်ရိပ်မှာ မျက်စိသူငယ်နားသူငယ်ဖြစ်ကာ အလွန်ကြောက်နေမိသည်။

"အဘွား ကျွန်တော် သွင်ရိပ်ကို ခေါ်လာပါပြီ၊ အဘွားမြေးကို ကြည့်ပါဦး''

ကိုထက်နောင်က အဘွားကို လှမ်းပြောတော့ သွင်ရိပ် ကိုထက်နောင်ဘေးတွင် ခပ်ကုပ်ကုပ်ရပ်၍ ခေါင်းငုံ့ထားလိုက်သည်။ အဘွားက သွင်ရိပ်ကို နှစ်လိုဖွယ်အပြုံးဖြင့် ဆီးကြိုလေ၏။

"ဒီကိုလာပါဦးကွယ်၊ အဘွားမြေးလေးကို ကြည့်ချင်လို့''

သွင်ရိပ် မသွားရဲဘဲ ကွယ်ရပ်နေတော့ ကိုထက်နောင်က သွားရန် ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ သွင်ရိပ် အဘွားဆီ လျှောက်သွားကာ အဘွားရှေ့၌ ကျုံ့ကျုံ့လေးရပ်တော့ အဘွားက သွင်ရိပ်လက်ကို အသာဆွဲယူပြီး မျက်နှာကို ကြည့်သည်။ သေသေချာချာ စူးစမ်းကြည့်နေ၏။