Art Like Scars

Chapter 18

Art Like Scars

•••

Ilang oras lamang ang tinagal namin sa Star City, pagkarating kasi ng alas-cinco ay kailangan na naming umalis para makasakay ng bus pauwi ng Dumangan.

Sa apat na oras na ginugol namin ay nagsaya talaga kami ni Jean. Sumakay kami sa iba't ibang rides, tumakbo sa initan, pumasok sa haunted house na hindi naman nakakatakot kaya tanging nagtawanan na lang, nakisaya pa sa mga ibang bata na naglalaro at ni isa sa mga batang 'yon ay walang nagtanong kung bakit ganoon ang kasuotan n'ya; nagandahan pa nga sa kan'ya ang iba rito—dito ko lamang nakita ang siya, ang Jean na gusto lang magsaya sa paraang mukha s'yang malaya. 

Malaya sa iniisip ng iba, malaya sa sinasabi ng iba, malaya sa lugar na ayaw n'ya, at malaya sa lugar na gusto n'ya.

Kung sana lang ay makikita ko s'ya na madalas na ganito, wala na 'kong ibang gustong hilingin pa. Masaya ako 'pag nakikita ko s'yang masaya.

Alas-sais na nang umandar ang bus papuntang Dumangan, napunta ang mga tingin ko kay Jean na katabi ko lang—siya ang nakaupo sa may tabi ng bintana. Pinili naming umupo sa bandang harapan para mabilis din kaming makababa ng bus mamaya. Dahil alas-sais na ng hapon ay maaaring alas-dose o ala-una na kami makauwi. Bigla tuloy akong namroblema kung paano kami magpapaliwanag sa mga magulang n'ya.

Wala kami parehong telepono, wala rin kami makitang pwedeng tawagan kanina. Ako ang nag-aalala para sa kan'ya dahil ako naman ang nag-aya na umalis kaming dalawa.

"Tinititigan mo na naman ako nang ganiyan," wika ni Jean. Tinuon n'ya ang mapupungay n'yang mga mata dala ng pagod.

"Sila Tita Luisa, paniguradong hinahanap ka na nila," ani ko na may pag-aalala sa boses.

Kinagat nito ang ilalim na labi n'ya at bumuntong hininga bago magsalita. "Huwag kang mag-alala, ako na ang bahala d'on, hindi ko rin babanggitin ang pangalan mo, basta, magdadahilan na lang ako," ang sinabi na lang n'ya.

Napalunok ako, hindi pa rin ako mapakali. Pagod man ako ay 'di ako makatulog, si Jean naman ay napasandal sa balikat ko. Hinayaan ko lang 'to dahil maaga rin kaming umalis kanina, at noong biyahe papuntang Maynila ay 'di s'ya natulog. Maganda nang magpahinga muna s'ya habang bumabyahe kami pauwi.

Nakakabagot at nakakangawit man ang biyahe ay nanatili akong gising. Ang musika lang na pinatutugtog sa bus ang tanging naging libangan ko. Padilim na nang padilim ang daan habang palalim na nang palalim ang gabi. 

Mga sampung minuto na lang ang kailangang lumipas bago mag ala-una ng madaling araw nang matanaw ko na ang terminal ng bus ng Dumangan. Marahan kong tinapik sa balikat si Jean.

"Nandito na tayo," pabulong kong sinabi. Nagising naman kaagad ito at kinusot ang mga mata n'yang inaantok pa. Sinuklay n'ya rin gamit ang mga daliri n'ya ang kulot n'yang buhok kahit hindi naman 'to gaanong nagulo.