Pretend | Hopemin

13. Do you love me?!

«Jimin»

۵:۴۱ بعد از ظهر

جلوی در اتاق ایستاده بودم. پامو از اضطراب به زمین میکوبیدم که با صدای در چشم هامو به روبروم دوختم. دکتر روبروم ایستاد و با لبخند تلخی نگاهم کرد.

"دکتر از دیشب حالش بهتره؟"

" نگران نباش. از دیشب بهتر شده و حالش سر جا اومده. من حتی شخصا به نامجون‌شی گفتم که برای ملاقات خودشون بیان که خیالم راحت تر باشه! خطرات بیماری ایشون رو من براشون دقیق تر توضیح دادم."

"لازم نیست که به سی سی یو منتقل بشه؟"

"من چکاری اخه از دستم برمیاد؟ باورت نمیشه همین پسر تو بیهوشی و بیحالی از همون دیشب که نفسش جا اومد میگفت فردا منو میبری بخش میبری... کلافه شده بودم! هم اتاقش اماده شده بود هم قول داده بودم !دیگه مجبوریم از همینجا مراقبش فعلا باشیم..."

"اگر لازمه من راضیش میکنم..."

"نه فکر میکنم دور بودنش از شماها بیشتر بهش اسیب بزنه تا مریضیش... نگران نباش تا وقتی بهش شوک وارد نشه حالش خوبه"

"میتونم ببینمش؟"

"اره اینجا دیگه بخشه اجازه نمیخواد فقط یادت نره چی گفتم... راستی مسکن مخدر قوی ای بخاطر درد سینش بهش تزریق کردم. کمتر از نیم ساعت دیگه اثر میکنه و ممکنه کمی سر گیجه بگیره و بی اخیتار بشه و بعدش خوابش ببره پس نگران نباش طبیعیه."

"چشم حواسم هست بازم ممنونم"

از در داخل شدم. هوسوک رو دیدم که روی تخت به سمت پنجره دراز کشیده و پشتشو به در کرده.

"گفتم که، خوبم!" با صدای خسته و کلافه گفت و پتورو بیشتر بالا کشید.

نمیدونم چرا ته دلم اضطراب زیادی داشتم. نمیدونستم چرا تهیونگ دیشب که انقدر داغون برگشت خونه گفت امروز فقط من تنها به دیدنش برم. مدت زیادی بود که به هوبی نزدیک نشده بودم و این حس غریبی وجودم رو به شدت اذیت میکرد.

"سلام..."

به سمتم برگشت... رنگش پریده بود و با چشم های خستگش بهم زل زد. خودشو روی تخت بالا کشید."جیمین..."

لبخند تلخی زدم و به سمتش رفتم. با همون چهره متعجب و با هیجان سعی کرد روی تخت بشینه که آخی کشید و اخمشو جمع کرد. چشماشو بست و دستشو روی سینش گذاشت. میخواست ماسک رو از صورتش برداره که نفسش محکم تر شد. بدنش بعد حمله دیشب اونقدری ضعیف شده بود که نتونه خودش راحت نفس بکشه.

"حالت بهتره؟"

"اره الان خیلی بهترم. تو خوبی؟!"

"من خوبم ولی... تو فقط روی خودت تمرکز کن.. چیزی نیاز داری برات برم بگیرم؟..."