Mikasa
Czekałam na tatę aż wróci z pracy. Miał podobno wrócić wcześniej, a była godzina 22:09. Leżałam na kanapie patrząc na drzwi z nadzieją, że w końcu wróci. Nigdy nie lubiłam gdy się przemęczał. Po chwili usłyszałam dźwięk powiadomienia telefonu który leżał na stoliku obok kanapy. Chwyciłam telefon i spojrzałam na wyświetlacz.
Eren: Śpisz już?
Mikasa: Nie.
Eren: Czemuu?
Mikasa: A czemu zadajesz głupie pytania? Mówiłam, tata pracuje do późna.
Eren: Boisz się zasnąć?
Mikasa: Nie. A ty? Czemu nie śpisz?
Eren: Nie mogę zasnąć, zresztą jest jeszcze wcześnie.
Mikasa: Yhym, rozumiem cię.
Eren: Nie idź za późno spać.
Mikasa: Wiem. Piszemy bezsensu. Zdajesz sobie sprawę?
Eren: Zdaję. Na tym polega pisanie z przyjaciółką ;))
Przyjaciółką? Zastanawiałam się dlaczego tak mnie nazwał. Ten dzień dzisiejszy jest tak bardzo dziwny.. Boże mam dość tego dnia. Podniosłam się na kanapie do siadu i zauważyłam wiszący na oparciu jej szalik którym Eren mnie owinął. Zaciągnęłam się jego zapachem. Pachniał Erenem. Czy to dziwne co robię? Postanowiłam mu odpisać zmieniając temat.
Mikasa: Zostawiłeś szalik.
Eren: Ahh.. Możesz go zatrzymać, nie potrzebuję go.
Mikasa: Yhym. Dziękuje.
Eren: Proszę bardzo.
***
Nawet nie zauważyłam kiedy minęło pół godziny, a my z Erenem pisaliśmy na różne tematy.
- Jadłaś coś? - podskoczyłam na kanapie gdy usłyszałam to pytanie. Jakim cudem mogłam nie zauważyć kiedy tata wrócił.
- N-Nie strasz mnie! Kiedy wróciłeś? - zapytałam i poprawiłam się na kanapie.
- Jakieś 20 minut temu. Zauważyłabyś gdybyś nie uśmiechała się cały czas do telefonu. - zaśmiał się i usiadł obok mnie. - Wracając do mojego pytania. Wszystko w lodówce tak samo jak wcześniej. Nie jadłaś.- powiedział.
- Po co bym miała? Piłam, to mi wystarczy nie martw się. - uśmiechnęłam się delikatnie do niego.
- Dziecko musisz jeść. - odgarnął mi włosy za ucho. - Czemu tak uważasz?
- Umieram z każdym dniem jak mama, nie widzę w tym sensu ani nadziei dla mnie. Wiem, że którejś nocy po prostu się uduszę, nic mi już nie pomoże.- spuściłam głowę w dół, cały wesoły nastrój który zrobił mi Eren nagle prysnął, tata złapał mnie za ręce.
- Mika.. Nie gadaj głupot. Przeprowadziliśmy się tutaj abyś wyzdrowiała. Mama.. ona źle była leczona.. - lekko zaszkliły mu się oczy. - Nie chcę ciebie również stracić rozumiesz? - przytuliłam go.
- Przepraszam tato. - wolałam już nic nie mówić.
- Zjedz coś i idź spać. - kiwnęłam głową, że rozumiem.
आप पढ़ रहे हैं
Ostatni Oddech | Eremika
फैनफिक्शन*Każdą osobę czytającą to a nawet może chorującą na to bardzo przepraszam za błędy. Jednak nie jestem jeszcze taka obeznana w tą chorobę. Z góry przepraszam za liczne błędy.* Mikasa, czarnowłosa o szarych oczach, siedemnastolatka chorująca na rzadką...
