Dilek Listesi (bxb)

Kıyametin Alametleri

Ateşler içerisinde yanıyordu bedeni.
Sanki ruhu bir buz parçasıydı da kavruluyordu yanan alevle.
Su olup akarken yok olduğunu hissediyordu.

Silahlar gökte patlarken çıkan izdihamda Devran'ın acıyla yer yıkıldığını,onun üzerine çıkan amcalarından birinin elinde barut kokulu silahı havaya ateş etmeyi sürdürdüğünü gördü Rüzgar.
Yerinde dururken çığlığı bile boğazına halloluyordu...

Hareket edemiyordu.
Çığlık atamıyordu.
Okyanusun en dibinde bir kum tanesiydi de dalgalara karşı koyamıyordu.
Elinde valizlerle kapıda öylece beklerken birbirine giren insanlara baktı.
Atılan feryatlar.
Çığlıklar...

Acıyla sızlayan başı dönüyordu acizce.
Dünya ayakları altında bir halı gibi kayıp gidiyordu.
Rüzgar her nefesinde yok olduğunu,her nefesinin onu boğduğunu hissediyordu.
Yerde akıp giden kanla...
Patlayan silahlarla...

Çığlık savurup yumruklarını sıktı Rüzgar.
Maral Hanım'ın gırtlakları delinircesine avazları iç büküyordu.

O günden bile kara bir geceydi bu gece.
Ela'yı öldüresiye okul tuvaletinde dövdüklerinde ve neredeyse ölü gibi bedeniyle oradan zorla çıkarıldığında şahit olduğundan çok daha fazlasıydı.
Ateşler patlıyor.
Devran yerde acıyla inliyordu.
Rüzgar titrek bacakları ile ağaca tutunurken bulanan midesini tuttu.
İş görmez bacakları,düğümlenen dili...

Kan kokusu ve ateşin kokusu.
Gecede yanan barutun ,yere düşen mermilerin sesiyle çınlıyordu gecesi.
Yerde yatan Devran ve onun gömleğine dökülen kırmızılık...
Rüzgar acıyla inledi.
Elleri bomboş kalırken acıyla inledi.
Maral Hanım ile çığlıkları birbirlerine karışırken kalabalığın toplanma sesiyle daha da çınlattı sokakları.

Ayakları savruk bedenini taşıyamıyordu.
"S-Sen!"dedi kadının gözleri Rüzgar'ı bulurken.
"M-Mahvettin oğlumun hayatını !"
Acıyla genizden bir ağıt yakıp adamı oğlunun üzerinden kaldırmaya çalışa da Devran yerde sere serpe uzanmaya devam ediyordu.

Dudaklarını ısırdı Rüzgar.
Göğsüne fazla gelen kalbiyle inledi acıdan.
Kulakları uğulduyor,gözleri kararıyordu ebediyen.
Avuçlarından,ensesinden soğuk terler boşalıyordu.

Gecenin karanlığında avaz avaz bağırarak yok oldu Rüzgar.

Ve biliyordu.
Bir daha göremeyecekti çakmak çakmak yanan elâların hayat dolu bakışlarını.
Devran'ın elâlarındaki çakmaklar gibi yok olup gitti nefesi gecenin karanlığında...