Short Stories by Diana

My Love Who Will Never Return Back To Me (The one that got away) [Unicode]

[ My Love Who Will Never Return Back To Me (The one that got away) by Diana ]

"မိုးရာသီရဲ့ နေ့တစ်နေ့ပေါ့။ ငါတစ်စုံတစ်ယောက်ကိုငါ့ဘေးနားကမောင်းထုတ်ခဲ့တယ်။ မျှော်လင့်ထားခဲ့သလိုပါပဲ။ အဲ့တစ်စုံတစ်ယောက်နဲ့အတူငါ့နှလုံးသားပါ ပါသွားခဲ့တယ်။ ဘယ်သောအခါမှရှာမတွေ့နိုင်တော့သောပေါ့... ။"

:: First Time We Met

နီယွန်ဟာလူမလာတဲ့လမ်းပေါ်က မီးတိုင်တစ်ချောင်းပဲ။ တိတိကျကျပြောရရင် ဂုန်းကျော်တံတားဘေးနားလေးက။ နောက်ထပ်နှစ်နာရီလောက်လျှောက်မှ လူတွေနေတဲ့တိုက်ခန်းတွေဆီရောက်နိုင်မယ်။ မြို့အပြင်ဘက်ရောက်နေလို့ ဖြတ်သွား၊ဖြတ်လာဆိုတာလည်း မရှိသလောက်ပဲ။ ဒါကြောင့် နီယွန့်ရဲ့အလင်းရောင်က တောက်ပမှုမရှိတော့တာတောင် ဘယ်သူမှမီးလုံးလဲပေးဖို့ကို စိတ်မ၀င်စားကြဘူး။

နီယွန်ဟာ မီးတိုင်တစ်ချောင်းပဲ။ သူ့အလင်းရောင်က တောက်ပမှုမရှိတော့ရင်တောင် သူကသူပေးနိုင်တဲ့အလင်းကို ပေးချင်နေတုန်းပဲ။ သက်ရှိဆိုလို့ ပိုးမွှားတွေလောက်ပဲရှိတဲ့လမ်းပေါ်မှာ သူကအမှောင်၀ငျလာတိုင်း တတ်နိုင်သလောက် အလင်းပေးနေတုန်းပဲ။ ဒါကိုသူ့တာ၀န်လို့ ယူဆထားတာမို့။

တစ်နေ့နေ၀င်ခါနီးလောက်မှာ ရွေ့လျားနိုင်တဲ့လေးထောင့်တုံးကြီးတစ်တုံးက သူ့ရှေ့မှာလာရပ်တယ်။ ပြီးတော့အမွှေးဖြူဖြူတွေနဲ့ ခပ်လုံးလုံးကြောင်တစ်ကောင်ကို အဲ့အရာ၀တ္ထုပေါ် က မိန်းမတစ်ယောက်ကချထားခဲ့တယ်။ အဲ့ဒါကို ဘယ်လိုခေါ်တာ အော်... ကား။ မမြင်ရတာကြာပြီမို့ နီယွန်အခေါ်အဝေါ်တွေတောင် မေ့ချင်ချင်ဖြစ်နေပြီ။

တစ်ချိန်ကတော့ ဒီနေရာကလည်း စည်ကားခဲ့ဖူးပါတယ်။ ဒီကနေ ဆယ်မိနစ်လျှောက်စာလောက်က တိုက်ခန်းဟောင်းတွေက အရင်ကလူတွေနေခဲ့ကြတာပဲလေ။ ဂုန်းကျော်တံတားလေးဆီ လာဆော့ကြတဲ့ကလေးတွေ၊ လမ်းလျှောက်ထွက်ကြတဲ့စုံတွဲတွေကို နီယွန်ခဏခဏတွေ့ဖူးတယ်။ နောက်ပိုင်းတော့ တိုက်ခန်းတွဲတွေဆီက တိုက်တစ်တိုက်ပြိုကျလို့ဖြစ်မယ်။ အစိုးရကအကုန်လုံးကို ပြောင်းရွှေ့ပေးလိုက်တယ်။ အဲ့ထဲကတိတ်ဆိတ်သွားခဲ့တာပဲ။ တိတ်ဆိတ်တာ၊မတိတ်ဆိတ်တာကလည်း နီယွန့်အတွက်သိပ်အရေးမပါခဲ့ပါဘူး။ နီယွန်က လှုပ်ရှားနေသမျှကို ငေးကြည့်နေခဲ့ရုံပဲ။ ဘယ်သူနဲ့မှ ရင်းနှီးမှုယူတာမျိုးမရှိခဲ့တာမို့ သတိရစရာလည်းမရှိပါဘူး။ ဆယ်နှစ်လောက်တောင် ကြာခဲ့ပြီထင်ပါတယ်။