[God's Blessing by Diana]
( ၁ )
"မမကနာတာေပ်ာက္ရင္ေဆးလိမ္းဖို႔ကိုအၿမဲေမ့ပစ္တာပဲ။ အမာ႐ြတ္ေတြက်န္ခဲ့လိမ့္မယ္။"
ကြၽန္မေဘးနားက ေကာင္ေလးက လက္ကဓားရွရာကို ေဆးထည့္ေပးရင္ ပြစိပြစိေျပာတယ္။ဒီစကားေတြကို ကြၽန္မ အခါတစ္ရာထက္ မနည္း ၾကားခဲ့ဖူးမယ္ ထင္တယ္။ "ဘာလဲ ငါကအမာ႐ြတ္ေတြနဲ႕ဆို နင္ကမခ်စ္ေတာ့ဘူးလား"လို႔ ေမးရင္ နား႐ြက္ဖ်ားေလးေတြ ရဲလာၿပီး "မခ်စ္စရာလားဗ်"လို႔ ရွက္ရဲရဲေျဖဦးမယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ခုႏွစ္ႏွစ္၊ရွစ္ႏွစ္ေလာက္က ေက်ာင္းကအဖြဲ႕နဲ႕ ခရီးထြက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲ့တုန္းက ကြၽန္မတကၠသိုလ္ပထမႏွစ္ေပါ့။ လူေတြနဲ႕ ဆက္ဆံရမွာ မႀကိဳက္ေပမယ့္ အခုေလာက္ေတာ့ ဆိုးဆိုး႐ြား႐ြား မဟုတ္ေလာက္ေသးဘူး ထင္တယ္။ ဆယ္ရက္ခရီး ပထမရက္မွာ ဆရာမေတြရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈနဲ႕ ဘုရားေက်ာင္းနဲ႕ တြဲထားတဲ့ မိဘမဲ့ေဂဟာတစ္ခုဆီ သြားလႉျဖစ္ၾကတယ္။ အဖြဲ႕နဲ႕ေရာေရာ၊ေရာေရာေနရတာ မႀကိဳက္တဲ့ကြၽန္မက ေလွ်ာက္သြားတာပဲ။ မထင္မွတ္ဘဲ ဘုရားေက်ာင္း အေနာက္ဘက္မွာ အဝတ္ထိုင္ေလွ်ာ္ေနတဲ့ ေက်ာျပင္ေသးေသးေလးကို ေတြ႕ခဲ့တယ္။
အျပင္ဘက္မွာ မုန့္ေတြ၊ပစၥည္းေတြ ေဝေနၾကတာကို အဲ့ေကာင္ေလးကေတာ့ ႀကိဳးစားပမ္းစား အိပ္ယာခင္းႀကီးကို ထိုင္ေလွ်ာ္ေနတယ္။
ကြၽန္မက သူ႕နားနားကိုကပ္ၿပီး "အျပင္မွာဘာလို႔မုန့္ထြက္မယူတာလဲ"လို႔ၿပဳံးၿပီးေမးခဲ့တယ္လို႔ သူကေတာ့ေျပာတာပဲ။ ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့မွ မွတ္မိလာတယ္။ သူၾကားတာ ကြၽန္မဒုတိယအႀကိမ္ ထိုင္ေမးတာမွာမွ။
မတ္တပ္ရပ္ႀကီး ကြၽန္မသူ႕ကို တစ္ခါေမးခဲ့ေသးတယ္။ သူက "ထြက္လို႔မရဘူး ဒါကိုၿပီးေအာင္ေလွ်ာ္ရမွာ"ဆိုၿပီး ဇလုံထဲက ဆပ္ျပာရည္ စိမ္ထားတဲ့ အဝတ္ေတြကို လက္ညွိုးလွမ္းထိုးျပတယ္။ အိပ္ယာခင္းေတြ၊ ေခါင္းအုံးဖုံးေတြ အနည္းဆုံး ဆယ္ထည္ေလာက္ရွိမယ္ ထင္တယ္။
ကြၽန္မလည္း ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ေတြးမေနေတာ့ဘူး။ အနိုင္က်င့္ခံေနရတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဆယ္ရက္ေလာက္ အလည္လာတဲ့ ကြၽန္မက သူ႕ကို ဘာမွ ကာကြယ္ေပးနိုင္မွာလည္း မဟုတ္၊ေမြးစားရေအာင္ကလည္း ကိုယ့္ဘာသာေတာင္ အနိုင္နိုင္မုန့္ဖိုးရွာေနရတာ။ ထမင္းေတာင္ မိဘကတင္ေကြၽးထားတာမို႔။ အဲ့ေတာ့ တတ္နိုင္တာက ဝတ္ထားတဲ့အကၤ်ီလက္ရွည္ကို တံေတာင္ထိ ဆြဲတင္ၿပီး ဝင္ကူေလွ်ာ္ေပးဖို႔ပဲရွိတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႕ ကြၽန္မလည္း ျဖဴဖက္ျဖဴေလ်ာ္ေကာင္ေလးကို ေစတနာပလပြနဲ႕ အတင္းေတြဝင္ကူရႈပ္ေတာ့တာပဲ။
YOU ARE READING
Short Stories by Diana
Short Storyရေးဖူးသမျှ Short Story လေးတွေ စုတင်သွားမှာပါ ။ အချိန်ရရင် ဝင်ဖတ်ပေးသွားကြပါဦးလို့ ။ hee <3 🦋🦋🦋 ေရးဖူးသမွ် Short Story ေလးေတြ စုတင္သြားမွာပါ ။ အခ်ိန္ရရင္ ဝင္ဖတ္ေပးသြားၾကပါဦးလို႔ ။ hee <3
