ဒီေန႕ေတာ့စိတ္တိုတိုနဲ႕ အစ္ကို႔ပုံေတြကို love react ေပးထားတာအကုန္ျပန္ျဖဳတ္ပစ္ခဲ့တယ္။
ေစာက္ဂ႐ုကိုမစိုက္ေတာ့ဘူးလို႔ အ႐ြဲ႕တိုက္ျပခ်င္တယ္။
တကယ္တမ္း တစ္စက္မွအေရးမလုပ္တာ အစ္ကိုျဖစ္ေနလည္းေပါ့။
ဆယ္ႏွစ္၊ ဆယ္ႏွစ္ေတာင္ ရွိၿပီ။
အစ္ကိုကတစ္စက္ေလးမွလွည့္ၾကည့္မလာဘူး။
ေတာက္တက္လိုကပ္ေနတဲ့ကြၽန္ေတာ့္ကိုေလ။
အခုထိ ဒီ account ရဲ႕ messenger မွာ block ျပန္မျဖည္ေပးေသးတာကိုပဲၾကည့္။
အဲ့ဒါဘယ္တုန္းထဲက ထင္တုန္း၊ သူအထက္တန္းေနာက္ဆုံးႏွစ္ ကြၽန္ေတာ္အလယ္တန္းဒုတိယႏွစ္ အစ္ကို႔မားသားႀကီးအစ္ကို႔ကိုကြိုင္ရွာလိုက္ကတည္းက။
လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္ႏွစ္က။
တကယ္ကိုဗ်ာ။
အစ္ကိုကမလြန္လြန္းဘူးလား။
ခါတိုင္းဆို ေက်ာက္ေဆာင္ေတာင္ ႏွဲ႕ပါမ်ားရင္နဲ႕ေသးတာပဲ၊ အစ္ကိုကတစ္ေန႕ေသခ်ာေပါက္ငါ့ကိုျပန္ခ်စ္မွာလို႔ ေႂကြးေက်ာ္ေနတဲ့ကြၽန္ေတာ္လည္း အဲ့ေရခဲတုံးလူႀကီးက တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုဘယ္တုန္းကမွ မခ်စ္ခဲ့ပါဘာညာနဲ႕ ဒီပ်က္ရွင္ေတြ၀င္လာတာေပါ့။
အဲ့တစ္ေန႕ကဘယ္ေတာ့မွမေရာက္ေတာ့မွာလိုပဲကိုး။
အဲ့လိုနဲ႕ စာေရးၿပီး တင္လိုက္တယ္။
မုန္းတယ္သာေျပာေနေပမယ့္ ဟိုလူႀကီးကိုလည္း ျမင္ေစခ်င္ေသးေတာ့ ပါ့ပလစ္နဲ႕ေပါ့။
အဲ့လူ႕ဂြစာက သြား add ရင္ဘယ္ေတာ့မွ လက္မခံဘူး။
Acc ထဲသာ၀င္၀င္ေခ်ာင္းၿပီး တစ္ခါတစ္ေလက် လက္မႀကီး၀င္၀င္ေထာင္သြားတတ္တာ။
သူမဟုတ္သလိုပဲ။
သူမ်ားဆို အဲ့လက္မ မင့္တို႔ဖင္ထဲထိုးထည့္ထားလိုက္လို႔ ေျပာတတ္တဲ့ကြၽန္ေတာ္က အစ္ကို႔လက္မႀကီးက် တစ္ၿပဳံးၿပဳံးနဲ႕ေပါ့ဗ်ာ။
ေမ်ာက္အုန္းသီးရသလိုပဲ။
အားတိုင္းထိုင္ၾကည့္ေနတာ။
လက္မတစ္ခုနဲ႕တင္ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ကူးထဲေတာ့ ဟာဝုိင်ရီမှာ မဂၤလာေတြေဆာင္ၿပီးေနၿပီတို႔ ဘာတို႔ေပါ့။
ကြၽန္ေတာ္က ေစာက္႐ူးေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။
အခ်စ္႐ူး။
"အၾကည္ဓာတ္ေလးဟာ ေစာက္ျမင္ကပ္စရာ"လို႔ ခပ္႐ြဲ႕႐ြဲေရးတင္လိုက္တယ္။
စိတ္အေျခအေနဟာ အီစီကလီ တီတီတာတာေရးရတဲ့အထိ ေကာင္းမေနပါ။
တစ္ေယာက္ထဲေကာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ထဲျပန္ေျပမယ့္ စိတ္ေကာက္ပြဲက်င္းပေနတယ္ေလ။
အၾကည္ဓာတ္ေလးဆိုတာ တစ္ျခားမထင္နဲ႕။
အစ္ကို႔ကို ကြၽန္ေတာ္ရိုဆန္ဆန္ေခၚတဲ့ နာမည္ပါေပါ့ဗ်ာ။
အစ္ကိုကအၾကည္ဓာတ္ေလး။
သူ႕ကိုေတြ႕တဲ့သူတိုင္း ႏြေပူပူေတာင္ ေအးခ်မ္းသြားသလိုမ်ိဳး ခံစားရလိမ့္မယ္။
သူ႕မွာအပူမရွိဘူးလို႔ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္မေျပာပါဘူးဗ်ာ။
ဒါေပမယ့္ မ်က္ႏွာမွာမေပၚတာ။
အစ္ကို႔ကိုစေတြ႕ထဲက ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းပုံစံေလးမို႔ သေဘာက်တာ။
လိမ္မယ့္၊ဟန္ေဆာင္မယ့္အစား စကားမေျပာဘဲ ေနလိုက္မယ္ဆိုတဲ့စတိုင္လ္မ်ိဳး။
ကြၽန္ေတာ္က အစ္ကိုကလြဲ တစ္ျခားေယာက်ာ္းေတြအကုန္ကို စိတ္ရႈပ္စရာလို႔ ျမင္တာပဲ။
အစ္ကို႔ကိုေတာ့ ေလးစားတယ္။
စတိတ္ေက်ာင္းမွာထဲက အစ္ကိုကရႈပ္ရႈပ္ ရႈပ္ရႈပ္ေတြလုံး၀မလုပ္ဘူး။
ကြၽန္ေတာ္ခိုးၾကည့္တာ ျမင္ရင္ ၿပဳံးေနတာေလာက္ပဲ။
ခပ္ရွင္းရွင္း ေျပာရရင္ အေရးကိုမလုပ္တာဗ်ာ။
အဲ့လိုလုပ္ေပးတာ ေက်းဇူးတင္တယ္။
စကားျပန္ေျပာ၊ အီစီကလီျပန္လုပ္ၿပီး အဲ့ေကာင္မေလးက အဲ့လိုကြ၊ငါ့ကိုဘယ္လိုေတာင္ျဖစ္ေနတာ ဘာညာနဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ ျပန္ေျပာ ပါးစပ္အရသာခံေနတဲ့ ေယာက်ာ္းေတြထက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အစ္ကိုက အပုံႀကီးသာတယ္ေပါ့ဗ်ာ။
ကဲ ထားပါ။
သူ႕ခ်ီးက်ဴးေနတာ ေတာ္ေလာက္ေရာေပါ့။
အစ္ကို႔ကို ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳက္လာတဲ့ journey ႀကီးကို ေျပာရမယ္ဆိုေတာ့အရွည္သား။
ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ပက္ပက္စက္စက္ အရွက္တကြဲပလစ္ခံခဲ့ရတဲ့ စတိတ္ေက်ာင္းတုန္းက အေၾကာင္းေတြကို ေက်ာ္သင့္တာေက်ာ္ၿပီး ခပ္ျမန္ျမန္အတိုခ်ဳံးေျပာမယ္။
စေတြ႕တာက ဆုေပးပြဲမွာ လူရည္ခြၽန္၀တ္စုံနဲ႕ အစ္ကို႔ကို မႏူးမနပ္နဲ႕ကြၽန္ေတာ္က ျမင္ျမင္ခ်င္းေႂကြသြားတာေပါ့ဗ်ာ။
အစ္ကိုက ေရခဲတုံး။
ေရခဲတုံးေတာင္ ရိုးရိုးမဟုတ္ဘူး။
အေမခ်စ္ စူပါေရခဲတုံး။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ၾကားက အီစီကလီမျဖစ္တျဖစ္ ဆက္ဆံေရးေလးကို သူ႕အေမအထက္တန္းျပ ဆရာမဆီျပန္ေပါက္ၾကားသြားၿပီး ကြၽန္ေတာ္ေစာက္ဖက္အလုပ္မခံရေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။
အီစီကလီမျဖစ္တျဖစ္ဆိုတာကလည္း လူၾကားေကာင္းေအာင္ေျပာတာ။
တကယ္က အစ္ကိုကခပ္တည္တည္နဲ႕ အစ္ကို႔သူငယ္ခ်င္းအမကတစ္ဆင့္ ကြၽန္ေတာ္ေပးတဲ့တံစိုးလက္ေဆာင္ေတြကို ယူ႐ုံေလာက္ေလးပဲ။
က်န္တဲ့အခ်ိန္ေစာက္ဖက္ကို မလုပ္တာ။
Messenger မွာလည္းစာမျပန္၊ ထားပါ၊ ကြၽန္ေတာ္ကိုကစကားမေျပာတတ္ဘဲ စိတ္ရႈပ္စရာကို႔ရို႔ကားယားေတြပို႔မိတာပါ။
အခုျပန္စဥ္းစားၾကည့္တိုင္း အစ္ကို႔ေနရာမွာငါသာဆို အဲ့လူနားမလည္တဲ့စကားေတြေျပာတဲ့ဟာကို ေစာက္ကန္ပစ္မိမွာလို႔ ေတြးမိလို႔ ေက်ာ္တယ္၊ ထား။
အစ္ကို႔ကိုခြင့္လႊတ္ပါ၏။
ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားတို႔ စဥ္းစားၾကည့္ဗ်ာ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ စာေမးပြဲေနာက္ဆုံးေန႕၊ စာေမးပြဲကအတန္းအလိုက္ ေန႕နဲ႕အခ်ိန္ေတြကြာတာမို႔ ဒါအစ္ကို႔ကိုကြၽန္ေတာ္ေနာက္ဆုံးေတြ႕ရတဲ့ေန႕။
ဖြင့္ေျပာမလို႔ ရွိသမွ်အားေတြအကုန္ထုတ္ၿပီး သတၱိစုထားတာဗ်ာ။
အစ္ကိုတို႔ႏွစ္ထပ္ေဆာင္ေရွ႕ ငုတ္တုပ္ေလးေပါ့။
အစ္ကိုကေတာ့ မဝံ့မရဲဆင္းလာၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ျမင္တာနဲ႕ မုန့္ေစ်းတန္းကို ေနာက္ကေဂၚဇီလာလိုက္လာသလို အျမန္ႏႈန္းနဲ႕ေလွ်ာက္တာဗ်ာ။
လမ္းမွာ လွမ္းႏႈတ္ဆက္တဲ့သူ႕ သူငယ္ခ်င္းကိုေတာင္ စကားေကာင္းေကာင္းျပန္မေျပာနိုင္ဘူး။
ၿပီးေတာ့ ထမင္းသုပ္ႏွစ္ဘူးကို ေလအလ်င္နဲ႕၀ယ္ၿပီး သုတ္ေျခတင္ေျပးေတာ့တာပဲ။
အသြားကလိုအျမန္ေလွ်ာက္တာမဟုတ္ဘူးေနာ္။
ေျပးတာ၊ ေျပးတာ။
ကြၽန္ေတာ့္မွာ အရိပ္ေတာင္ မမိလိုက္ဘူး။
တကယ္လို႔ သူ,မေျပးဘူးဆိုရင္ေရာ ကြၽန္ေတာ္ဖြင့္ေျပာရဲလားဆိုေတာ့... နိုး။
ေၾကာက္တယ္ဗ်။
ဖုန္းထဲမွာခြင့္ျပဳခ်က္ရထားတဲ့ "ကိုကို" လို႔ေတာင္ လွမ္းမေခၚရဲဘူး။
အဲ့လိုေပါ့ေလ။
အဲ့ေန႕က အခန္းထဲမွာ ငိုလိုက္ရတာဆိုတာ။
သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အခန္းေဖာ္ေတြကို ဝိုင္းလိမ္ေပးရွာပါတယ္။
ေခ်ာ္လဲၿပီး ဒူးၿပဲလာလို႔ ငိုေနတာတဲ့။
တိန္... တစ္သက္လုံးထိန္းသိမ္းလာတဲ့ ေမာနင္းထရက္ ဂုဏ္သိကၡာေတြ အကုန္ကုန္တာပဲ။
ဟိုဟာေတြက မယုံဘူးဆိုလို႔ ဒင္းတို႔ကကြၽန္ေတာ့္ထမီပါ လွန္ျပဖို႔ႀကံေနၾကေသးတာ။
အဲ့လို ဘာဘာညာညာေတြ ျပႆနာေတြမ်ားခဲ့ၿပီး အစ္ကိုကေက်ာင္းၿပီးသြား တကၠသိုလ္ေရာက္၊ ကြၽန္ေတာ္ကက်န္ခဲ့ေပါ့ေလ။
ဒါေပမယ့္ ကံတရားက ကြၽန္ေတာ့္ဘက္မွာဗ်။
ကြၽန္ေတာ္တက္တဲ့ အဂၤလိပ္စာက်ဴရွင္မွာ အစ္ကိုက ဆရာမလက္ေထာက္ေလးအျဖစ္ ေရာက္လာတယ္ဗ်ာ ဟိဟိ။
အဲ့လိုနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္က ခိုးၾကည့္လိုက္၊ သူကၿပဳံးလိုက္၊ သူကၿပဳံးလိုက္၊ ကြၽန္ေတာ္ကခိုးၾကည့္လိုက္ ဇာတ္လမ္းက ျပန္စလာတယ္ေပါ့ဗ်ာ။
တစ္ခုရွိတာက အစ္ကိုစာေမးရင္ ကြၽန္ေတာ္အၿမဲလြတ္တယ္။
အစ္ကိုကကြၽန္ေတာ့္နာမည္လည္း မေခၚသလို၊ အစ္ကို႔လက္ညွိုးကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ဆီဘယ္ေတာ့မွ ေရာက္မလာဘူး။
အစ္ကို႔ဆီက နာမည္အေခၚခံရေတာ့မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တဲ့ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ငိုရမလို၊ရယ္ရမလိုပါပဲ။
ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း ရယ္ခဲ့ပါတယ္။
စာေမးမခံရတာဘယ္ေလာက္ေကာင္းလဲ။
ဘျဝကီးဆိုတာ ေနတတ္ရင္ ေက်နပ္စရာပါပဲ။
အစ္ကို အမွတ္စစ္ေပးတဲ့ေန႕ဆို အစ္ကို႔နာမည္အတိုေခါက္ေလး စာအုပ္ထဲျပန္ျပန္ပါလာရင္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ၀မ်းသာမဆုံးတစ်ပြုံးပြုံး။
ဒါနဲ႕ပဲ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ၿပီးသြားတယ္ေပါ့ေလ။
ဘာအဆင့္မွတက္မသြားရွာပါဘူး။
သနားစရာ၊ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း အျပင္မွာေတြ႕႐ုံ ခိုးၾကည့္႐ုံအျပင္ ဘာမွ မွမလုပ္ရဲတာကိုဗ်။
အစ္ကိုကလည္း တကၠသိုလ္ေတြဖြင့္ေတာ့ စာလာမစစ္ေပးေတာ့ဘူး။
ဘယ္လိုပဲဆိုဆိုေလ၊ ကြၽန္ေတာ့္ေလာက္ကံေကာင္းတဲ့သူ ကမၻာေပၚမွာ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိနိုင္မွာက်။
ဘယ္ေတာ့မွျပန္မေတြ႕နိုင္ေတာ့ပါဘူးဆိုၿပီး အာၿဗဲနဲ႕ေအာ္ငိုမိတဲ့အထိ သေဘာက်ရတဲ့အစ္ကိုႀကီးက ကိုယ္ေတြရဲ႕စာစစ္ေပးတဲ့သူအျဖစ္ေရာက္လာတာ။
မရေတာ့ဘူး၊ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အစ္ကိုနဲ႕ကြၽန္ေတာ္က နတ္ဖက္တဲ့ဖူးစာလို႔ ေကာက္သတ္မွတ္ပစ္တာပဲ။
YOU ARE READING
Short Stories by Diana
Short Storyရေးဖူးသမျှ Short Story လေးတွေ စုတင်သွားမှာပါ ။ အချိန်ရရင် ဝင်ဖတ်ပေးသွားကြပါဦးလို့ ။ hee <3 🦋🦋🦋 ေရးဖူးသမွ် Short Story ေလးေတြ စုတင္သြားမွာပါ ။ အခ်ိန္ရရင္ ဝင္ဖတ္ေပးသြားၾကပါဦးလို႔ ။ hee <3
