Short Stories by Diana

The only home in this world [Unicode]

[The only home in this world by Diana]

မှန်လုံကော်ဖီဆိုင်ထဲက ရှေ့ဖုံးအညိုလေး၀တ်ထားတဲ့ကောင်လေးဟာ စားပွဲသုတ်နေရင်း မျက်နှာခြင်းဆိုင်က close လို့ချိတ်ဆွဲထားတဲ့ဆိုင်လေးဆီ ငိုင်ငိုင်လေးလှမ်းကြည့်နေတယ်။ သူ့ရဲ့ပင်လယ်ပြာလို မျက်၀န်းတွေထဲမှာ ၀မ်းနည်းရိပ်တွေနဲ့။

I've never planned oneday I'll be losing you.
In another life I would be your girl.
We keep up all the promises
Be us against the world.
In another life I would make you stay.
So I don't have to say you were
The one that got away.

ဆိုင်လေးအတွင်းမှာ ဖွင့်ထားတဲ့သီချင်းသံက ခပ်တိုးတိုးနဲ့ လွမ်းဆွတ်ဖွယ်။

[ကျွန်တော်က ဘူတာပါ၊
အစ်ကို့နာမည်နဲ့ဆိုက်လာမယ့် ရထားကိုစောင့်နေခဲ့တာ။

ကျွန်တော်က ရူးနှမ်းနေတဲ့နေကြာပါ၊
အစ်ကိုရှိရာအရပ်ကိုပဲ မျက်နှာမူချင်ခဲ့တာ။]

***********
"ကော်ဖီလာပို့တာပါ!"
မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ ဆိုင်ဖွင့်ထားပြီး ဖုန်းဆက်လို့ တကူးတက delivery လာမှာနေတဲ့လူကို သိပ်မကျေနပ်ချင်တာမို့ သူ့မျက်နှာကစူပုတ်ပုတ်။ ခြေလှမ်းငါးဆယ်တောင် မကွာတာကို လမ်းလေးကူးပြီး လာယူတော့ ဘာဖြစ်မှာမို့လဲဆိုတဲ့ အတွေးကအပြည့်။ မနေ့ကမှ ပြောင်းလာပြီး စီနီယာဆိုင်ရှင်သူ့ကို ကြောချင်တာလား! အကြောင်းသိအောင်ပြလိုက် ရမကောင်းရှိတော့မှာပဲ။

ဒါပေမယ့် အဲ့အတွေးတွေဟာ လူတစ်ယောက်နေကြာပန်းစည်း စည်းနေရာက မော့ကြည့်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ အကုန်ကြက်ပျောက်ငှက်ပျောက်ပါပဲ။ ချောလိုက်တာ... သူ့ဘ၀မှာ ချောတဲ့လူတွေအများကြီးမြင်ဖူးပေမယ့် ဒီလိုနတ်ဘုရားက ထုဆစ်ထားတဲ့ပန်းပုလို ပြီးပြည့်စုံတဲ့လူကိုတော့ မမြင်ဖူးခဲ့ဘူး။

ပထမဆုံးတွေ့ဆုံခြင်းပါပဲ။ သူကတော့ အဲ့လူရဲ့မျက်၀န်းညိုတွေထဲ နစ်မြုပ်သွားခဲ့ရတယ်။

"ဟေး! ကလေး.."
ငေးကောင်းကောင်းနဲ့ ငေးနေမိတာ အဲ့လူကြီးထလာပြီး မျက်စိရှေ့ လက်ဖျောက်လာတီးမှ အသိပြန်ကပ်တယ်။ ဒါနဲ့ နေပါဦး၊ ဘာ? သူအခုဘယ်လိုအခေါ်ခံလိုက်ရတယ်?! ကလေး?!

အဲ့ခဏမှာပဲ သူရင်တွေ ပရမ်းပတာ ခုန်လာပြီး မျက်နှာတွေပူတက်လာတယ်။ ကျွန်တော်က ကလေးမဟုတ်ဘူးလို့ ကုန်းအော်မိတော့ အဲ့လူကြီးက ခပ်သော့သော့ရယ်တယ်။ ဒါပေမယ့် ကလေးလေးနဲ့တူလို့လေတဲ့။ မျက်၀န်းတွေက ရယ်မောရိပ် အပြည့်နဲ့။ အဲ့မျက်၀န်းတွေကို စိတ်ညှို့ခံရတဲ့လူလို ထပ်ငေးစိုက်ကြည့်မိတော့ အဲ့လူကနေရခက်သလို ချောင်းအသာဟန့်တယ်။ အဲ့လိုနဲ့ မှာထားတဲ့ ချောကလက်အေးတစ်ခွက်နဲ့ Espresso တစ်ခွက်ကို အဲ့လူကြီးလက်ထဲ အတင်းထိုးပေးပြီး သူဆိုင်ဆီပြန်ပြေးလာခဲ့မိတော့တာပဲ။