Short Stories by Diana

The only home in this world [Zawgyi]

[The only home in this world by Diana]

မွန္လုံေကာ္ဖီဆိုင္ထဲက ေရွ႕ဖုံးအညိုေလး၀တ္ထားတဲ့ေကာင္ေလးဟာ စားပြဲသုတ္ေနရင္း မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္က close လို႔ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ဆိုင္ေလးဆီ ငိုင္ငိုင္ေလးလွမ္းၾကည့္ေနတယ္။ သူ႕ရဲ႕ပင္လယ္ျပာလို မ်က္၀န္းေတြထဲမွာ ၀မ်းနည်းရိပ်တွေနဲ့။

I've never planned oneday I'll be losing you.
In another life I would be your girl.
We keep up all the promises
Be us against the world.
In another life I would make you stay.
So I don't have to say you were
The one that got away.

ဆိုင္ေလးအတြင္းမွာ ဖြင့္ထားတဲ့သီခ်င္းသံက ခပ္တိုးတိုးနဲ႕ လြမ္းဆြတ္ဖြယ္။

[ကြၽန္ေတာ္က ဘူတာပါ၊
အစ္ကို႔နာမည္နဲ႕ဆိုက္လာမယ့္ ရထားကိုေစာင့္ေနခဲ့တာ။

ကြၽန္ေတာ္က ႐ူးႏွမ္းေနတဲ့ေနၾကာပါ၊
အစ္ကိုရွိရာအရပ္ကိုပဲ မ်က္ႏွာမူခ်င္ခဲ့တာ။]

***********
"ေကာ္ဖီလာပို႔တာပါ!"
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ဆိုင္ဖြင့္ထားၿပီး ဖုန္းဆက္လို႔ တကူးတက delivery လာမွာေနတဲ့လူကို သိပ္မေက်နပ္ခ်င္တာမို႔ သူ႕မ်က္ႏွာကစူပုတ္ပုတ္။ ေျခလွမ္းငါးဆယ္ေတာင္ မကြာတာကို လမ္းေလးကူးၿပီး လာယူေတာ့ ဘာျဖစ္မွာမို႔လဲဆိုတဲ့ အေတြးကအျပည့္။ မေန႕ကမွ ေျပာင္းလာၿပီး စီနီယာဆိုင္ရွင္သူ႕ကို ေၾကာခ်င္တာလား! အေၾကာင္းသိေအာင္ျပလိုက္ ရမေကာင္းရွိေတာ့မွာပဲ။

ဒါေပမယ့္ အဲ့အေတြးေတြဟာ လူတစ္ေယာက္ေနၾကာပန္းစည္း စည္းေနရာက ေမာ့ၾကည့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အကုန္ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ပါပဲ။ ေခ်ာလိုက္တာ... သူ႕ဘ၀မွာ ေခ်ာတဲ့လူေတြအမ်ားႀကီးျမင္ဖူးေပမယ့္ ဒီလိုနတ္ဘုရားက ထုဆစ္ထားတဲ့ပန္းပုလို ၿပီးျပည့္စုံတဲ့လူကိုေတာ့ မျမင္ဖူးခဲ့ဘူး။

ပထမဆုံးေတြ႕ဆုံျခင္းပါပဲ။ သူကေတာ့ အဲ့လူရဲ႕မ်က္၀န္းညိုေတြထဲ နစ္ျမဳပ္သြားခဲ့ရတယ္။

"ေဟး! ကေလး.."
ေငးေကာင္းေကာင္းနဲ႕ ေငးေနမိတာ အဲ့လူႀကီးထလာၿပီး မ်က္စိေရွ႕ လက္ေဖ်ာက္လာတီးမွ အသိျပန္ကပ္တယ္။ ဒါနဲ႕ ေနပါဦး၊ ဘာ? သူအခုဘယ္လိုအေခၚခံလိုက္ရတယ္?! ကေလး?!

အဲ့ခဏမွာပဲ သူရင္ေတြ ပရမ္းပတာ ခုန္လာၿပီး မ်က္ႏွာေတြပူတက္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ကေလးမဟုတ္ဘူးလို႔ ကုန္းေအာ္မိေတာ့ အဲ့လူႀကီးက ခပ္ေသာ့ေသာ့ရယ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကေလးေလးနဲ႕တူလို႔ေလတဲ့။ မ်က္၀န္းေတြက ရယ္ေမာရိပ္ အျပည့္နဲ႕။ အဲ့မ်က္၀န္းေတြကို စိတ္ညွို႔ခံရတဲ့လူလို ထပ္ေငးစိုက္ၾကည့္မိေတာ့ အဲ့လူကေနရခက္သလို ေခ်ာင္းအသာဟန့္တယ္။ အဲ့လိုနဲ႕ မွာထားတဲ့ ေခ်ာကလက္ေအးတစ္ခြက္နဲ႕ Espresso တစ္ခြက္ကို အဲ့လူႀကီးလက္ထဲ အတင္းထိုးေပးၿပီး သူဆိုင္ဆီျပန္ေျပးလာခဲ့မိေတာ့တာပဲ။