Soulmate (voltooid)

13.David

Sanne:
Verward loopt Sanne naar beneden en hoort dan de bel. Ze opent de deur, twee mannen in het zwart met zwarte zonnebrillen lijken door haar heen te kijken. Opeens springt de linker naar voren en pakt haar bij haar arm vast, ze gilt zo hard als ze kan maar dan drukt hij een doekje op har neus en mond. een zoete lucht dringt binnen en ze verliest het bewustzijn.

"Sanne?" Sanne opent langzaam haar ogen, het licht schijnt in haar ogen en ze knijpt ze weer dicht, ze hoort voetstappen en een klik. Weer opent ze haar ogen, het licht is weg en ze gaat langzaam rechtop zitten. Het licht gaat weer aan en ze ziet David voor haar zitten, "hey." Sanne glimlacht naar hem, "hey."
Sanne kijkt om zich heen, ze zitten in een kamer met witte muren, alle meubels zijn rood. Er staat een salon tafel met een bank waar ze op wakker werd, ook staat er een servies kast en nog wat stoelen. geen ramen. Er zijn vier deuren in de kamer en Sanne is gedesoriënteerd, "waar zijn we eigenlijk?" Door het gedoe met David was ze even vergeten dat ze ontvoert zijn, David haalt zijn schouders op, "geen idee." Sanne loopt naar de eerste de beste deur, op slot. Net als de andere die ze proberen, Sanne beukt op een deur, "hey! Doe open!" De deur gaat van het slot en een man met blond haar tot zijn schouders komt binnen, hij houdt een pistool op haar gericht. "Gedraag je," zijn zijn woorden en hij verdwijnt weer met de deur achter zich op slot.

David:
Vol ongeloof staart David de man aan, meent hij dit nou serieus? Waarom houden ze hen hier vast? Hij heeft niet veel tijd om na te denken want de man doet de deur achter zich dicht en hij hoort de man de deur vergrendelen.
"Wat nu?" Sanne kijkt hem aan, ook zij kan het niet geloven dat ze hier zitten en hij haalt zijn schouders op. "Er eerst maar achter komen waarom we hier zitten, en waar we überhaupt zijn." David gaat op de bank zitten en legt zijn benen er languit op neer, Sanne gaat bij hem zitten en leunt met haar lichaam tegen zijn borst aan, "gelukkig ben ik hier met jou." David geeft haar een kus op haar kruin, "ik zal je nu maar vertellen hoe ik hier kom. Ik ging dus maar Wiske toe voor hulp. Toen vertelde ze hoe speciaal ik was en nam me mee naar een kamer, toen ik daar kwam werd ik neer geslagen en toen kwam ik hier." Sanne draait zich om zodat ze met haar buik op zijn buik ligt, "waarom zijn we hier? Omdat jij speciaal bent? Ik wil hier weg en wel nu." David ook, heel erg graag.

"Ik heb honger," Sanne wrijft met haar hand over haar buik en David hoort een knorrend geluid, "trek, Sanne, je hebt trek. Kinderen in Afrika hebben honger." Quasi-beledigd draait ze zich om, "ik zou anders een moord doen om een broodje en dat geldt als honger voor mij." Ze geeft hem een kus en staat dan op, "hoe kom je eigenlijk aan die woorden?" David grinnikt, "mijn oma." Ondertussen is Sanne alle kastjes aan het openen, op zoek naar iets wat eetbaar is, "hoe is je oma?" Zijn grijns verdwijnt en ook hij staat op, hij wil iets te doen hebben, "ze is nogal dood." Sanne draait zich met een ruk om, "wat? Sorry Dave." David glimlacht naar haar, het is niet erg, het is lang geleden dat zijn oma is overleden. Als hij zich realiseert hoe ze hem net heeft genoemd kijkt hij haar aan, "Dave?" Sanne draait een rondje voordat ze hem weer aan kijkt, heupwiegend loopt ze naar hem toe en legt dan haar handen in zijn nek, "ja ik moet je toch ooit een bijnaam geven." David lacht, hij is blij met haar.