Soulmate (voltooid)

4.Sanne

Dankjewel voor het stemmen!

Ze is laat, snel pakt ze haar tas en rent ze naar de achterdeur. Nouja rennen, het is meer strompelen, ze heeft zo'n last van haar heup. Zo kan ze natuurlijk niet op de fiets. Gelukkig bied haar vader aan om haar naar school te brengen, daar zegt ze geen nee tegen. Bij school aangekomen geeft ze haar vader een kus en ze loopt het gebouw tegen, net als ze de hoek omgaat botst er iemand met volle snelheid tegen haar op. "Moeilijk he, kijken."Zegt ze tegen haar onbekende opbotser, er wordt een hand naar haar uitgestoken en die neemt ze aan. De hand zit vast aan een gespierde arm van een hele knappe jongen, hij staat wel een beetje stom naar haar te kijken. "Sorry, uh."Ze moet lachen want het is nogal grappig hoe hij niet uit zijn woorden komt, maar ze krimpt ineen. De plek op haar heup doet nog steeds heel veel pijn. Ze ziet hem naar haar heup kijken en dan merkt ze dat haar shirt omhoog geschoven is, hij kijkt bezorgd naar haar. "Wat is dat?" Snel schuift ze haar shirt naar beneden, "Niks, ik was gevallen." Om ongemakkelijke momenten te voorkomen pakt ze haar tas en glimlacht naar hem. "Ik moet gaan, nederlands."Haar gezicht is weer in de plooi en ze loopt richting het nederlands lokaal, gelukkig nog net op tijd loopt glipt ze het lokaal binnen. Er zijn geen plekken meer vrij dus ze gaat achterin bij het raam zitten. Ze moet aan de jongen denken die tegen haar aanbotste, hij leek haar heel aardig en ook nog eens heel knap. Ze moet glimlachen als ze aan zijn bezorgde blik denkt, dit is nou eens een jongen.

Tien minuten later komt hij binnenlopen, ze kon zich niet herinneren dat hij bij haar in de klas zat. De leraar vraagt waarom hij zo laat is en als excuus gebruikt hij hun ontmoeting, ze lacht naar hem en hij kijkt haar even aan. Gelukkig mag hij gaan zitten en de les gaat verder. Het is saai en al gauw dommelt ze in slaap.

Ze wordt wakker als de bel gaat, gelukkig ze kan weg, ze loopt naar haar kluisje en pakt de boeken die ze voor de volgende dag nodig heeft. Ze voelt haar telefoon in haar broekzak trillen, haar vader die een bericht stuurt om te vertellen dat hij niet kan komen in verband met werk. Nu moet ze lopend naar de dokter. Ze loopt de school uit en ziet David met zijn fiets naar de uitgang lopen. Met haar hand op haar heup loopt ze naar hem toe. "Jij woont toch naast de dokter?" Hij knikt, "Heb je een lift nodig? Spring maar achterop." Zegt hij tegen haar, e gaat voorzichtig zitten en pakt zijn jas vast, "Ja, ik heb een afspraak met de dokter en m'n vader zou mij brengen maar hij smst net dat hij in de file staat." Ze voelt hoe David uiwijkt voor een busje en ze slaat haar handen om zijn middel "Waarom moet je naar de dokter?" Vraagt hij, ze denkt even na en zucht dan. "Door die plek op m'n heup." David stopt en Sanne stapt af, ze glimlacht als bedankje en loopt naar binnen, voor de deur draait ze zich om en zwaait nog even. Ze ziet David terug zwaaien en dan wegfietsen. Ze opent de deur van de dokterskliniek, er is niemand en ze gaat zitten. "Sanne Visser." Hoort ze de dokter roepen, ze staat op en loopt naar de deur, daar geeft ze de dokter een hand en ziet dat haar ouders er niet zijn. De dokter gaat in een stoel zitten en gebaart aan Sanne om tegenover haar te komen zitten. "Zo Sanne, vertel eens." Sanne slikt en doet dan haar shirt uit, ze wijst naar de enorme paarse plek en de blauwe plekken op haar arm en rug. "Deze plekken zijn er zomaar gekomen, ik weet niet hoe want ik heb me nergens aan gestoren. Ze komen op de meest rare momenten, ik voel een hevige pijn, kijk op die plek en er zit iets." De dokter raakt zachtjes de plekken aan, ze staat op en loopt naar een kastje toe en komt terug met een naald. "Heb je geen idee hoe ze zijn ontstaan? Dit is de eerste keer dat ik dit meemaak dus we zullen even moeten bloedprikken." Ze ontsmet een plekje aan de binnenkant van Sanne haar elleboog en steekt dan zachtjes de naalt erin, Sanne ziet haar bloed door de naald gaan, gelukkig kan ze er tegen. De dokter brengt de naald naar de assistente die het gaat opsturen naar het lab en komt dan terug. "Over een week krijgen we uitslag, als je weer zomaar een plek krijgt kom dan meteen weer terug hierheen." Ze staat op en geeft Sanne een hand, "Succes" Sanne loopt terug naar buiten en belt haar vader, ze weet diep van binnen dat dit foute boel is.

Vinden jullie dit fijn lezen? Zoja, stem alsjeblieft. Zo nee vertel aub wat ik kan veranderen en stem ook! xo