Soulmate (voltooid)

17. David

Op het moment dat de kogel David raakt voelt hij het niet, hij kan alleen maar met een stomverbaasde blik naar Wiske kijken terwijl hij van de stoel valt. Wiske had op een knopje gedrukt in haar handen zodat alle beveiliging er af ging en David op de grond zou kunnen vallen. Het wordt wazig voor zijn ogen en hij voelt hoe Sanne haar handen op zijn buik legt waar blijkbaar veel bloed uit moet komen maar hij voelt het niet meer. Hij hoort hij Sanne tegen hem praten maar verstaan doet hij niet. Hij moet aan zijn moeder denken, haar gaat hij nog het meeste missen van zijn familie. Dan ziet hij Sanne voor zich, ze lacht naar hem. Ze lopen op het strand, hand in hand maar dan laat ze hem los, verontschuldigend kijkt ze hem aan, "waarom laat je me in de steek?" Hij wil zeggen dat hij dat nooit zou willen doen maar er komt geen geluid uit zijn keel, ook krijgt hij geen adem meer en hij pakt z'n keel beet. Sanne draait zich om en loopt van hem weg, hem achterlatend. Hij moet huilen en voelt zich alleen, heel erg alleen.

Zijn ogen schieten weer open door een warm gevoel in zijn buik, een goude gloed komt van Sanne haar handen vandaan, hij bekijkt haar gezicht. Haar ogen zijn dicht en ze prevelt woordjes met haar mond die hij niet kan verstaan. En dan houdt het op, de pijn is weg en hij gaat rechtop zitten. Hij trekt zijn bebloede shirt uit en gaat met zijn handen over zijn buik heen, zijn bleke huid is perfect, geen wond te zien. Sanne slaakt een kreetje en valt hem om de hals. "Ik dacht dat ik je kwijt zou raken." David slaat zijn armen om haar heen en kust haar op haar hoofd. "Hoe, hoe is dit gebeurt?" Sanne gaat voor hem zitten en pakt zijn handen vast, "ik had een boek gevonden en daar in stond dat dit allemaal kon." David glimlacht terwijl de tranen over zijn wangen glijden. Hij staat op en trekt Sanne met zich mee omhoog. "En nu moeten we maken dat we hier weg komen." Sanne knikt en pakt zijn hand nog steviger vast.

De deur uit, de gang door en vijfde deur links naar binnen. Ze hebben alle deuren geprobeert en allemaal zaten op slot behalve die. Ze komen uit in een serre, overal om hun heen zit glas en overal hangen en staan planten. Sanne laat zijn hand los en loopt naar de deur, op slot. David zuchtte, hij had ook niet verwacht dat het zo simpel zou zijn en ziet dan dat Sanne een plant heeft gepakt die ze boven haar hoofd zwaait. "Nee! Straks horen ze ons nog!" Maar hij is te laat, het glas springt in duizend stukjes als de plant met de pot er tegen aan komt. Hij houdt zijn handen ter bescherming over zijn gezicht en durft pas weer te kijken als er geen geluid meer is. Hij voelt een hand op zijn arm die hem licht dwingend mee trekt. "Te laat, laten we hier wegwezen." Sanne grijnst naar hem en snel rennen ze de serre uit, ze komen uit bij de achterkant van het park en ze gaan richting de eerst bijzijnde telefooncel waar ze gauw wat kleingeld in gooien dat niet is afgepakt. Waarschijnlijk dacht Wiske dat dat toch niet genoeg zou zijn om een bewaker om te kopen. David toetst het alarmnummer in en al gauw hoort hij een vrouwenstem aan de andere kant van de lijn. "Politie of brandweer?Wat is het noodgeval?" David moet zich in houden om niet te schreeuwen, "politie, help ons. We zijn ontvoert door een vrouw die ons nu achtervolgt. In het park zijn we!" Opeens voelt hij een ruk aan zijn arm en hun draait zich om, daar staat Wiske samen met andere mannen, "ik wist niet dat dit mogelijk was maar helaas moeten we jullie weer meenemen." David begint door de telefoon te schreeuwen. "Help!" Maar voordat de vrouw kan antwoorden hebben de mannen Sanne en hem alweer vast gegrepen en mee gesleurd.

*
Spannennnnnndddd, :D
Ik merk dat ik veel minder lezers heb dan eerst :( Dat komt door mijn slechte updates maar ik hoop zo dat ik nog de 10k lezers kan behalen. Willen jullie alsjeblieft stemmen, reageren, volgen? :D