Soulmate (voltooid)

20. Sanne

Hand in hand met David zit Sanne op het politiebureau te wachten totdat haar ouders haar op komen halen. Na een eeuwigheid te lijken duren ziet ze eindelijk de vertrouwde gezichten van de mensen die haar hebben opgevoed, een glimlach kruipt over haar gezicht en ze knijpt in David zijn hand. Langzaam staat ze op, niet wetend hoe ze zich moet gedragen, moet ze lachen? Huilen? Twee lange, grote armen pakken haar vast en trekken zich stevig tegen het lichaam van haar vader vast, hij huilt. "We hebben overal naar je gezocht." Sanne wurmt zich los uit zijn omhelzing en kijkt hem vragend aan, hoelang waren ze wel niet weg? "Hoelang waren we daar?" Haar vader haalt zijn neus op en met een trilling in zijn stem vertelt hij schokkend nieuws, "drie weken." "Drie weken?" Sanne haalt haar wenkbrauwen op en kijkt dan achterom naar David die haar ook schokkend aan kijkt. Ongelofelijk.  

Voordat ze de auto instapt loopt ze nog even naar David die mee naar buiten is gelopen, het regent. Ze pakt zijn hand vast en kijkt hem met vochtige ogen aan. Zijn hand op haar wang bezorgd haar een fijne rilling, "ik weet het." Fluistert hij in haar oor. Sanne glimlacht en gaat met haar hand langs zijn kaak, hij pakt haar hand vast en geeft er een kus op. "Ik hou van je." Dan draait Sanne zich om en stapt de blauwe auto in waar haar ouders al op haar staan te wachten. 

David

Met tegenzin laat hij haar hand los en met tegenzin ziet hij de auto wegrijden, na een paar minuten ziet hij zijn moeders grijze auto de oprit van het politiestation oprijden en met een ernstig gezicht loopt hij naar de auto toe, niet alleen zijn moeder maar ook Erik stapt uit de auto. Met afschuw op zijn gezicht loopt David naar Erik toe en als hij nog maar tien centimeter van hem afstaat stompt hij hem met volle kracht op zijn neus, "Verrader!" Erik valt achterover grijpt meteen zijn neus beet, "Ik snap dat je boos bent maar luister alsjeblieft." Hij probeert op te staan maar David grijpt hem bij zijn kraag beet en duwt hem tegen de auto aan, Erik probeert hem tegen te houden maar weer gooit David hem tegen de auto. "Wacht, ik zal het uitleggen." Hij hijgt en verslikt zich in het bloed dat uit zijn gebroken neus komt, " IK WAS UNDERCOVER" Schreeuwt hij. David laat hem los, "waarom heb je ons dan niet geholpen?" Erik schudt verdrietig zijn hoofd, "Dat kon niet, ik kon de missie niet in de steek laten hoe erg ik het ook vond maar met jullie hulp is het opgelost."  David kan er niet langer naar luisteren en duwt hem aan de kant, "Rot op." Hij wenkt zijn moeder en stapt de auto in. Met Erik bloedend achterlatend rijdt David naar huis.

Eenmaal binnenkomend vliegt zijn zusje hem om zijn hals en laat hem ook snel weer los, "Dat vergeten we maar weer, blij dat je er weer bent." David glimlacht en wrijft haar over de haren, waar na ze verontwaardigd haar kapsel bij werkt en naar haar kamer stormt. David kijkt om zich heen, "waar is pa?" Zijn moeder zucht en gaat op de bank zitten, "Nadat je weg was en we je nergens konden vinden gaf ik je vader de schuld en heb ik hem de deur uit gewerkt. Ik was er helemaal klaar mee." David kan het niet laten en begint te glimlachen. "Dat is goed nieuws." Zijn moeder krijgt een klein glimlachje op haar gezicht, "misschien is het beter zo." Hij loopt naar zijn moeder toe en pakt haar heel stevig vast. "Ik ga voor jullie zorgen, dat beloof ik." Zijn moeder wrijft over zijn rug, "Ik hoor voor jullie te zorgen en ik heb gefaald." De tranen lopen over David zijn wangen, zijn moeder veegt ze weg voordat ze verder gaat, "vanaf nu zal ik jullie beschermen." Hij legt zijn hoofd op zijn moeder haar schouder en zucht, "dankjewel."