Embracing the Sea

24

A/N: Sorry for the grammatical errors.

My eyes are lazy watching the movie while eating chips, it's a boring lazy afternoon. Day off ko ngayon at hindi ko naman alam ang gagawin ko dahil wala si Glaish, kinuha ni Liv at kahit labag sa kalooban ko ay binigay ko pa rin siya.

Paiyak na kasi ang mukha ni Liv kaya naawa ako sa kanya ng konti.

Bubuntong hininga lang ako, maaraw sa labas  kaya nakakatamad gumala. Gusto ko lang ding mag stay sa bahay, I am always outside that's why I easily get bored  when I am outside.

"Nakakatamad kapag wala si  Glaish, epal kasi to si Liv e. Ang yaman yaman walang pambili ng alaga." Humilata lang ako sa sofa at pinatay ang t.v .

I don't have any important thing to do so sleeping is the best thing do when you have  nothing to do. Mabilis akong dinalaw ng antok.

My eyes started to open at isang nakakasilaw na liwanag ang bumungad sakin, I hear my stomach grumbling kaya tamad akong  tumayo habang hawak hawak pa rin ang tyan ko.

I didn't expect to see my fridge with a little food inside, a loud breath escape in my mouth.

"I need to do the grocery, all of a sudden." Frustrated kong sabi bago tumungo sa kwarto at magbihis.

Sumakay ako sa kotse ko wearing a simple gray crop top hoodie and a gray jogger pants. Mabilis akong nakadating sa grocery store dahil walang traffic at malapit lang din ang store sa village.

Hindi ako nag atubiling pumasok dahil gusto ko lang ding matapos agad.

Inabot ako ng twenty minutes sa pagbili, I am on my way to the meet stall but Liv called me at agad ko din iyong sinagot.

"Hello? Bat ka tumawag?" Taka kong tanong sa kanya, maybe this is urgent.

"Ahm, duh. Nasa labas kami ni Glaish, asan ka ba?" Inis niyang tanong at nangiwi naman ako.

I sigh before  answering her. "I'm at the grocery store. Hinintay niyo nalang muna ako, I'm almost done don't worry."

Naglakad na ako papunta sa mga karne at namili na din agad dahil ito nalang naman ang  kulang ko. Kailangan kong bilisan ang pagbili dahil ayokong masigawan mamaya sa sarili kong bahay.

"Ano ba yan, kanina pa ko dito. Masakit sa pwet umupo," saad niya at napangiti naman ako.

"Edi tumayo ka naman. Pwet mo ba ako at nagrereklamo ka dyan. Bye na," paalam ko sa kanya.

"Sige na bwiset ka," sambit niya bago patayin ang   tawag at nakangiti ko naman iyong binalik.

Kinuha ko ang sukli ko at pagkatapos ay nagtungo na sa parking lot, medyo nasa dulo ako kaya kaunti lang ang tao. Medyo may   kadiliman din ang parte ng pinag parkingan ko.

Malapit na  ako sa sasakyan ko ng may matikas na braso ang humapit sa bewang ko.

"Holdap to, tumahimik ka dyan at huwag kang gagalaw."

I gulp when I felt a cold thing pointing at me, kmife, akala ko ay kung sino na.

Hindi talaga lahat ng may humapit sa bewang sweet, yung iba nakakamatay.

My mind can't think of any plans lalo na at pilit na kinakapa ng lalaki ang bag ko, hinahanap ang susi ng kotse, hindi man lang napansin na nasa kamay ko.

Bullets of sweats are forming on my forehead because of nervous, kada minuto ay mas   dumidiin ang tutok niya sakin ng kutsilyo kaya dumadagdag ang kaba ko.

Hindi ako makapag salita, I  feel like my lips are glued to each other. Maybe because I might cry or stutter.

Hindi ko na  natangka pang sipain ang lalaki ng bigla itong  natumba dahil sa lakas ng pagkakasuntok sa kanya at inabot din ng lalaki ang salamin ko na natanggal.

My mouth  stop from saying the word 'thank you' when I see Toff wearing a denim longsleeves  and black pants. Nakita ko rin ang kaba sa mata nito ng makita ako pero pinatalim ko ang mata ko bago nagpasalamat sa kanya.

"Thank you, buti nakita mo ko." I said coldly at ngumiti naman siya sakin ng kaunti. It's sweet but my mind is focused on his arms.

Tattos?

"Next time huwag ka ng mag suot ng ganyan. Baka mamaya wala na talagang tumulong sayo, wear something proper," mahina niyang sambit.

My temper sparked when  I hear his reason, my lips narrowed and my eye brows are pulled down together.

"Excuse me? So ano to tumulong ka tapos victim blaming na. Nanakawan niya ako ng pera, hindi niya ko gagahasain at pwede ba wala sa damit ko ang problema nasa utak niya na yon, sa tingin  mo ba  kahit naka dress ako o pantalon hindi pa rin ako pag-iisipan ng masama. Hindi ko hawak ang utak nila, at walang kasalanan ang damit na suot ko, kasalanan ng utak nila  iyon dahil matino naman ang damit ko. Pwede ba kung tutulong ka tas magpapayo ka ng mali, tumahimik ka nalang. Wag mong sisihin yung nabiktima,  wala sa victim ang problema,  it's on them." I coldly said to him.

I turn my back at him after and with a pissed face I drove my car away from him.

Nakarating ako sa bahay pero hindi pa rin nawawala ang inis ko dahil sa nangyari, ayos na sana, napaka hypocrite talaga.

Nabungaran ko si Liv pero hindi ako umimik dahil galit pa rin ako. My eyes are cold while opening the door, narinig ko naman ang pagpasok nila.

I continued walking until I reached the kitchen, habang nag aayos ng binili ko ay ramdam ko ang tingin sakin ni Liv.

Umupo sa counter at frustrated na bumuntong hininga, I really can't take it anymore, I'm really angry.

"Nakakainis yung bwiset na yon! Magpasalamat siya at tinulungan niya pa rin ako kaya hindi ko siya minura, ako na itong tinutukan ng kutsilyo kasalanan ko pa. Aba gago talaga! Bwiset yang Toff na yan, magsama sila ni Amina parehas na may agiw utak nila!" Galit kong sambit at kita ko ang pagtango ni Liv bago nagsalita.

"Uminom nalang tayo kesa mag sisidigaw ka dyan. Walang mangyayari sayo," kalmado niyang saad at pagkatapos nga naming kumain ay pumunta kami sa garden para mag pahangin at uminom.

Nasa loob lang si Glaish dahil naglalaro habang kami naman ni Liv ay walang imik na umiinom. No one wants to talk, no one wants to speak.

I am just drinking silently but stopped when my phone rang and someone sent a message, even though it's from an unknown number I still read it.

From: Unknown Number

I'm sorry.

At first I can't understand who send it, but seconds passed and I remember him. I don't care about the message, iniisip ko kung saan niya nakuha ang number ko.

That man really has things and ways. Damn!

Nakita kong ibubuka na ni Liv ang bibig niya pero napahinto ng may mag message  ulit sakin. Kaya kunot noo ko na namang binuksan ang phone ko.

From: Unknown Number

I didn't mean it that way, please forgive me.

After I read the message, I blocked his number and off my phone at doon na kami nagsimulang mag-usap ni Liv tungkol sa kung ano anong bagay.

*****