Embracing the Sea

30

Nakadungaw lang ako sa langit at binibilang ang bawat bituing makita ko, napaka-gandang pagmasdan ng mga ito dahil kumikinang. Kalauna'y nalaman ko rin kung bakit narito pa rin ako sa taniman hanggang ngayon.

Hinihintay ko ang susundo sakin dahil wala si Mang Giordano, nagkasakit kasi ang bunsong anak nito kaya pinapunta ko na agad siya sa ospital, hindi dapat siya namimili kung sino ang uunahin—ang trabaho o ang anak? Lagi dapat nating piliin ang pamilya natin, dahil sila ang pinaka mahalagang kayamanan na mayroon tayo sa mundo.

Palinga-linga ako sa paligid, mabuti nalang talaga at mayroong mga ilaw ng poste dito, dahil takot ako sa dilim. Isang kilalang boses ang narinig ko sa aking likuran.

“Why are you still here, Aishen? Gabi na ah. Where's Manong?” mahinahong tanong ni Glaze, pero bakas ang pag-aalala sa tono niya.

“Ahh, hindi ko rin alam eh, kanina pa nga ako naghihintay pero wala pa eh. Hintayin ko nalang muna,” sagot ko. Alam kasi nitong hindi ako maisusundo ni Mang Giordano pauwi.

Huminga siya ng malalim at tumingin sakin, his eyes has many emotions hindi mabasa ang totoong nasa isip niya. Para siyang nakikipag laban sa sarili dahil sa malakas niyang pagbuntong hininga. “No. Sumabay ka na sakin,” he said out of all his long thinking.

Gusto ko sanang umapela, dahil hindi ko kayang makasama siya sa iisang kwarto, kinakabahan ako na natutuwa o di kaya'y natatakot, I have mixed emotions in my brain. Ibinuka ko ang bibig ngunit wala namang namutawing salita, so I just stand there and nod.

“Ako na ang bahala kay Manong Giordano at doon sa driver na nakatoka sayo,” he said while we're inside Drystan's car.

Habang nasa loob ng kotse ay hindi ko maiwasang tignan ang paraan niya ng pagmamaneho. He only holds the steering wheel with just one hand, para sakin ay nakakatakot magmaneho kapag ganiyan ang hawak but then I see this man holding it like that, it looks good on him, he looks hot, pero ganyan din naman humawak si Green at wala akong nararamdamang kung ano.

My eyes widened, iniling ko ang ulo ko. Why am I starting to differentiate the both of them? Magkaiba sila, they're not the same. Huminga nalang ulit ako ng malalim at umayos ng pag-ka-ka-upo.

Sa buong byahe'y wala ni isang gustong magsalita samin, akala ko'y kakausapin niya ako o di kaya'y kukulitin ngunit nabigo ako dahil nasa mansyon na kami.

Dahan dahan akong tumingin sa kanya, I don't want to make any eye contact with him but I just can't stop myself to look at his warm and cold blue eyes.

“Salamat. Bye.” lumabas agad ako sa loob ng kotse, dahil para akong aatakihin sa puso.

He became more buff, hindi ko alam pero ang dami palang nagbago sa kanya, at sa katawan niya. I'm just too blind to see all of his changes, his eyes became more warm but there is still coldness in it, his hair became longer, he now has a broflow hairstyle na bumagay sa hanggang leeg niyang buhok, his scent became more manly and his voice became more deep.

Kahit hanggang sa makapasok ako sa loob ng mansyon ay naroon pa rin ang gwapong mukha ni Glaze sa isipan ko, hindi ito naalis. Nakita kong kumakain na ang pamilya at nahuli ako ni Mrs. Minerva.

“Oh! Aishen dear, ginabi ka na sa farm. I'm sure that you're tired already, halika na at sumalo ka na samin,” nakangiting bati ni Mrs. Minerva sakin, nahihiya naman akong tumango at sumagot.

“S-salamat po.” lumakad agad ako papunta sa lamesa at umupo na sa blankong upuan na nasa tabi ni Lola Lizette.

Habang kumukuha ng pagkain ay kinakausap ako ng mag-asawa at magalang naman akong sumasagot, minsan ay tinitignan ko rin si Lola dahil baka kailanganin niya ng tulong sa pagkain.