Huling Sandali

Chapter 14

"What are you doing here, Alberts? Hindi ba sinabihan na kita na huwag ka nang pupunta dito?" Bungad ni Kuya Cole kay Chaz. Kuya Cole pursed his lips and clenched his fists into tight balls. His face is also red. Pinipigilan niya ang kaniyang sarili hangga't kaya niya.

Sinama ko nga si Chaz dito dahil sinundo niya ako sa classroom. Kahit ayaw ni Rico na kasama ko si Chaz ay wala na siyang nagawa.

I looked into Chaz's face, a pain started to show on his face. He turned away as his eyes welled up with tears. "I am waiting for this to happened," he let out a heavy sighed. He turned his gaze to me. Malamlam itong nakatingin sa akin. Malungkot na ngumiti.

"Ang tagal kong hinintay ito na makita ko siya ulit, Kuya Cole. Pero, bakit pilit niyo siyang inilalayo sa akin? I am looking her for so long that I mistood someone that she is her. Sobrang na-dissapoint ako sa sarili ko dahil hindi ko agad siya nakita." Pagak itong tumawa, his tears started to ran to his cheeks. Gusto ko siyang yakapin pero nasa harap kami ng mga Kuya ko. "Paano ko ba naman siya makikita agad? I just know her name, Trixie Kaye, I don't know her surname. Pero, bakit Trixie lang ang gamit niya ngayon? 'Yung matagal ko ng hinahanap nasa paligid ko lang pala, I waste my time with wrong person." Pinunasan niya ang luhang umalpas mula sa kaniyang mga mata. Huminga muli ng malalim.

"It's just a simple logic, Alberts. Ayaw kong makasama ka niya. Pinayagan ko siyang mag-disguise para na rin hindi mo siya makita, pinayagan ko siyang magkagusto sa'yo para hindi mo mahalata. For the sake of our princess, I will do everything para mapalayo siya sa'yo!" Kuya Cole almost shouted.

Kumunot ang aking noo, "what, Kuya? What do you mean?"

"Go to your room, Trixie." Kuya Kobi interrupted.

"Ayoko po, dito lang ako."

"Trixie, 'wag matigas ang ulo." Kuya Nate too.

Ate Melissa went to my side. Inakbayan ako saka iginaya paakyat ng hagdan. Wala akong nagawa dahil sinamahan niya ako hanggang sa makarating ako ng kwarto.

"Ate, nandoon pa si Chaz." Hinawakan ko ang kaniyang kamay, nagmamakaawang pababain muli ako.

"Your Kuya's are right, Trixie. Dito ka muna, hindi maganda sa'yo ang mapasama doon. Hindi nila sasaktan si Chaz." She said while looking into my eyes, straight.

"Ano bang nangyayari, Ate? Bakit ganoon na lamang ang galit nila kay Chaz? Saka desisyon ko ang mag-disguise. Kilala ko na ba si Chaz noon pa?" Sunod-sunod na tanong ko kay Ate Melissa.

Sunod-sunod naman ang iling nito sa akin, "I don't know anything, Trix. Maybe in the right time, you can ask your Kuya Cole."

Mabigat ang loob kong natulog kinagabihan. Kinabukasan ay maaga rin akong umalis sa bahay. Tulog pa ang lahat ay umalis na ako.

Gusto kong magpahangin. Sa garden ako ng school dumiretso.

Nakatingin lang ako sa kawalan, pilit inaalala kung noon ko pa ba kilala si Chaz. Kasi nagustuhan ko siya second year high school pa lang ako. And that is the first time I saw him, sa Alberts mansion. Sumama kasi ako kay daddy that time.

"Nandito ka na pala," napapitlag ako ako sa aking kinauupuan sa bench ng isang boses ang narinig ko mula sa aking gilid. His face is serious again.

Kumunot ang noo ko dahil unang beses kong nakita na maaga siyang pumasok. Usually is seven in the morning pa siya dumadating sa school. Magliliwanag pa lang. Ngayon, five thirthy palang ng umaga.

"Chaz, ikaw pala." Umupo siya sa upuan na kaharap ng inuupuan ko. Pinihit ko naman ang sarili ko paharap sa kaniya.

Nangingitim ang ilalim ng mata niya. Hindi ba siya natulog?

"Can I call you Kaye from now on?" Binigyan niya ako ng isang malungkot na ngiti. Nakatingin lang ako sa kaniya. Para bang sinusuri siya. Pero hindi ko talaga maalala kung bakit ganoon na lamang ang reaksiyon nila Kuya sa kaniya. May mali ba siyang nagawa.

Umiling ako sa tanong niya, "ayoko. You can call me Trix or Trixie, basta 'wag Kaye."

Tumango siya. Ang mga kamay ko na nasa table na namamagitan sa amin ay hinawakan niya.

Halos lumabas na ang puso ko sa kinalalagyan nito dahil sa paghawak niya sa mga kamay ko.

Nakayuko lang siya habang hawak ang kamay ko. Nakatingin lang din ako sa kaniya. Para bang pagod na pagod siya.

Tahimik ko lang siyang pinagmamasdan nang mapansin kong umaangat at baba ang kaniyang mga balikat. I also heard his sobbing. Nagmadali akong tumayo mula sa pagkakaupo ko.

Lumapit ako sa kaniya. I hugged him. Eto ang pangalawang beses na niyakap ko siya. Pinalibot niya ang kaniyang dalawang matitipunong braso sa bewang ko. Gaya noong unang niyakap ko siya, ganoon din ang posisyon namin ngayon.

"I-Im sorry, Trix. I'm sorry," nahihirapang saad niya habang nakayakap sa bewang ko. He is still sobbing.

"Okay lang, Chaz."  I tap his back, comforting him.

Para bang pagdating kay Chaz, automatic akong nalulungkot kapag malungkot siya.

"No. I'm very sorry." He pulled himself from me saka tumayo. He cupped my face, ngumiti habang tumutulo ang luha mula sa kaniyang mga mata.

Inabot ko ang pisngi niya para sana punasan ang luhang patuloy na rumaragasa mula sa kaniyang mga mata pero pinigilan ng kaniyang kamay ang kamay ko.

"Sorry. Ang bakla ko, hindi dapat ako umiiyak." Tumalikod muna siya sandali sa akin.

Humarap muli siya. Ang lapit namin sa isa-isa. Pinapangarap ko lang noon na makasama siya pero heto ako ngayon pinagbigyan ako ng tadhana na makausap siya.

Hinawakan muli niya ang magkabilang pisngi ko, mas inilapit niya pa ang kaniyang sarili sa akin. Para naman akong mapupugutan ng hininga dahil sa sobrang lapit niya.

"I don't know, Trix. Pero pilit ka nilang inilalayo sa akin. Gusto ko lang namang mahanap ka. Pero, kahit ang nag-iisa kong pinagkakatiwalaan, inilalayo ka sa akin." Sakit ang bumalatay sa mukha nito, "Sabihin mo nga... ganoon ba talaga kasama ang ugali ko, Trix? Para ilayo ng lahat sa akin ang nag-iisa kong kasiyahan? Deserve ko ba ang lahat ng sakit na ito?"

***

Sorry walang update kagabi, napagod kasi ko eh. Anyway, bukas na pala start ng klase ko. Hindi ko alam kung matatapos ko ito agad. Pero sana matapos. Cheer niyo 'ko HAHAHA. Charr.