Ataman Koleji

26. bölüm

Ömer

Sahilde oturmuş pilav satışı yapıyordum. Bu aralar satışlar iyi gidiyordu. Aybikenin instagramda açtığı sayfa işe yaramıştı. Kazancım artmıştı. Eve daha düzgün şeyler alabiliyorduk. Hatta son zamanlarda emele çikolata ve çilekli süt bile alabiliyordum. Çok mutlu oluyordu. Çünkü uzun zamandır çok sevdiği bu şeyleri yiyememişti. Tabi asla bunları istediğini dile getirmedi. Çünkü durumumuzu biliyordu.

"Hey erencik!" Gelen sesle kafamı çevirip seslenen kişiye baktım. Çocuğun yanında dört tanede adam vardı ve ellerinde de sopa vardı. Bu çocuğu bir yerden tanıyordum ama nerden tanıdığımı çıkartamamıştım. Bir süre sonra farkettim. Berk bu çocuğun instagram hesabını göstermişti. Bu ardaydı.

Ayağa kalkıp "Şerefsiz!" Diye bağırıp ona saldırmaya çalıştım ama yanındakilerden ikisi beni tuttu. "Noldu? Götüne güvenip tek gelemedin mi? Seni mahvedicem!" Dedim öfkeyle. Güldü. "Ne sen ne o salak kuzenlerin bana bir şey yapamaz. Sizin yüzünüzden okula atılmam dışında. Onuda şimdi halledicez." Diyip bana bir yumruk attı. "Dağıtın!" diye bağırdı. O beni döverken diğerleri pilav arabasını dağıtıyordu. Kurtulmaya çalışsamda kurtulamadım. "Arabanda senin gibi ezik." Diyip karnıma tekme attı. Yüzümün kan içinde kaldığından emindim. Karnımda yediğim tekmelerden dolayı kasılıyor ve acıyordu ama aklımdaki tek şey pilav arabamdı. Kendimden geçip bayıldım.

Bir süre sonra kendime geldiğimde doğrulmaya çalıştım. Ama her yerim acırken özelliklede karnımın acısı yüzünden bu pek kolay olmadı. Zar zor doğrulduğumda pilav arabasının pert olduğunu gördüm. Gözlerim doldu. Ayağa kalkamadım. Bir süre öylece kaldım. Ekmek teknem derbeder olmuştu. Bu olamazdı. Daha yeni toparlanmış daha yeni kazanmaya başlamıştım. Bukadar kolay bir şekilde bunu kaybedemezdim.

Zorlukla ayağa kalktım. Artık pilav arabası için yapılıcak bir şey yoktu. Zor yürüyordum. Son kalan güç kırıntılarımla eve yürümeye çalıştım. Yarım saatlik yolu büyük ihtimalle bir buçuk saatte gitmiştim. Kapıyı çaldım. Kendimi bayılıcakmış gibi hissediyordum. Kapıyı oğulcan açtı. "Ömer!" Dedi korkuyla. Kimbilir nasıl görünüyordum. Hemen kolumu omzuna atıp içeri taşıdı.

İçeridekilerde telaşla benim adımı söylüyor nolduğunu soruyorlardı. Benim ise konuşucak halim yoktu. Oğulcan benim için eczaneye gitti. Aybike ise bir bez ve ılıklaştırdığı suyla yüzümdeki kanı temizliyordu. Bezi her tenime deydirişinde acıyla inliyordum. Abim ise üzgün ve merakla bana bakıyordu. Emel ise şaşkınlıkla yüzüme bakıyordu. Bu zamana kadar böyle dayak yemiş birine görmemişti. Dinlendikçe karnımdaki acı daha da artıyordu. Umarım oğulcan ağrı kesicide almayı akıl ederdi.

Oğulcan on beş dakika içerisinde geldi. Aldığı kıremi aybike yara olan yerlerime sürüp bazı yerlere yara bandı yapıştırdı. Poşedin içindeki ağrı kesiciyi alıp içtim. "Hala acıyor mu abi?" Dedi emel. Acısada kafamı iki yana salladım. "Acımıyo abicim." Diyip ayağa kalkmaya çalıştım ama vücudumun acısından kalkamadım. Oğulcan bana yardım etti. Üstümüde onun yardımıyla değiştirdim. Beni yatağıma yatırdılar. Normalde ben yer yatağında yatardım. Ama bugün asiyenin yatağında yatmak zorundaydım.

Yatağa yattıktan sonra emel başucuma gelip anlıma bir öpücük kondurup sarıldı. Acıyla inledim. Hemen geri çekildi. "Abicim özür dilerim." Dedi telaşla. Gülümsedim. "Önemli değil miniğim." Dedim. "Emel gel çilekli sütünü iç." Dedi aybike. Emel bizim yalnız konuşmamızın gereken bir durum olduğunu anlayıp aybikenin dediğini yaptı. Oğulcan onunla ilgilenirken aybike ve kadir abim yanıma gelip minderlere oturdular.

"Abicim noldu?" Dedi abim. Aybikenin başına gelen olayları daha bilmiyordu. Aybike hayır dercesine kafasını iki yana salladı. Anlatmamamı istiyordu. Ama bukadar yeterdi. Daha fazla saklayamazdık. Abime aybikenin olayını anlattım. Kadir abim "Ne?" Diye bağırdı şaşkın ve öfkeli bir sesle. Emel ve oğulcan bize döndü. Aybike bana öfkeyle baktı. Abim emelin bize korkuyla baktığını görünce gülümseyip "Yok bir şey abicim. Oyununa geri dön." Dedi. Emel ve oğulcan gözlerini bizden çekti.