Under Her Daydream (UNDER DUOLOGY #1)

Episode 11

THE rain continued to pour. The sound of it may be peaceful but my heart is screaming nothing but war. Malakas ang pagtibok ng puso ko. Hindi sa kilig. Lalong-lalo nang hindi sa kaba kung hindi dahil sa galit at pagkairita sa lalaking ngayon ay nasa harap ko.

Antipatiko pa rin ang mukhang ipinukol sa akin ni Sebastian. There is no remorse by the way how he darted his gaze on my face. Tuloy-tuloy ang pagtulo ng ulan sa kanyang mukha.

"What are you doing here?" I mumbled harshly.

"I followed you." His stern look never change and it's becoming more iritating as fuck.

"Why would you do that, then?"

"Because they told me to follow you." Ang maiksing sagot niya na sinundan niya na naman ng katahimikan.

Nakakatitig lang siya sa akin. So, ano? Gan'on na lang 'yon? Sumunod lang talaga siya sa akin tapos wala na? Walang sorry? Walang kahit ano?

"You know what, just go back to that damn party." I glared at him. I clenched my jaw. "Leave me alone—"

"I am not going to leave you alone without forgiving me." He cut me off.

"How will I forgive you if you are not sorry at all—"

He cut me off again. "Why would I be sorry? It's a fucking game and I just played it. It just happened that you are a fucking looser who doesn't know how to play it."

Doon ay nagpantig ang mga tenga ko. Kiniyom ko ang mga kamao ko. Kusang sumikip ang dibdib ko. Naging marahas ang paghinga ko.

"You know what? Just leave! Leave me alone!" I am glaring at him as I yell.

"Alam mo? I don't fucking know the reasons behind your outburst."

Natigilan ako nang bigla siyang ngumisi. Antipatiko at marahas ang ngising iyon. "And it's just a kiss. Come on, it's not like I molested you or something."

Then he crossed his arms. Right now, he is smiling at me as if I am the biggest joke on Earth. "At saka sa tingin mo ba, gusto ko rin 'yon? Like, wow. Sa totoo lang, dapat nga matuwa ka pa kasi may humalik sa 'yo."

Napalunok ako sa mga narinig. Every word from his mouth cuts deeper on my heart. It's like a knife. A sharp one that is continuously bruising my ego without any hesitations.

All that I did was to just blink.

Just fucking blink.

"Atleast now, you don't have to worry dying without kissing a man. Pinaranas ko na sa 'yo 'yon dahil halata namang walang gagawan niyon sa 'yo."

I froze as the cold wind continued to freeze me more. Hindi ko na alam kung papaano niya pa iyon nagagawang sabihin sa akin. Wala ba siyang konsensya? O kahit man lang katiting na kabutihan sa katawan?

It is really required for him to be this evil towards a pluz-size girl like me?

He grinned with an antogonistic manner. Then he raked his eyes from my face down to my fat body. "You should just be thankful—"

That point, I automatically moved my hand. I slapped him hard. Napaharap ang mukha niya sa ibang direksyon. At hindi ako nakuntento sa isa lang. I found the courage to slap him twice.

Nanlaki ang mga mata niya sa akin. Halatang hindi inakala ang ginawa ko. He is now glaring at me and I don't fucking care. Kasi ngayon, durog na durog ang puso ko. Pakiramdam ko, binubugbog ako ng taong hindi ko inakalang magagawa iyon sa akin.

I felt betrayed but at one point, I blamed myself. Why would I expect something towards someone that I don't  know much about?

I laughed with my tears. Mabuti na lang talaga at umuulan ngayon, hindi niya makikita kung papaano ako napaluha ng mga salita niya. I can never afford to let him see my tears, he doesn't deserve to see me at my breakdown.

"Bakit? Kasi dahil na naman sa size ko? Kasalanan bang maging mataba?" I asked, trying to hide my sobs. "Nakakadiri ba? Nakakahawa ba?"

Hindi siya nagsasalita. Tahimik lang siyang nakatingin sa akin nang masama. Ang panga niya ay umiigting. Ang kanyang Adam's apple ay umaalon.

"Bilbil lang ang mayroon sa akin and I am more than my weight. I am more than the standard of the society—I am more than," dinuro ko siya, "your standard of beauty."

Bumagsak ang mga balikat ko. Hanggang sa hindi ko na mapigilan ang pagkabasag ng boses ko. Ayoko mang ipakita sa kanya na nasasaktan ako, hindi ko magawa. Masakit mapahiya kung ang taong gusto mo na ang nagpahiya sa 'yo. Kung ang taong gusto mo na ang nanglait sa 'yo. Doble ang sakit nito keysa sa lahat ng panglalait na narinig ko sa ibang tao.

"Hindi ko lang talaga ma-gets kung bakit ganiyan kayo sa mga katulad namin. Bakit grabe kayong manglait? Kasalanan ba namin kung pinili namin ang ganitong katawan? Kung bakit mas gusto namin ang kumain keysa magpakagutom sa pag-da-diet? Kasalanan ba namin kung hundi namin choice ang magpakapagod sa gym para lang mapunan ang standard niyo ng maganda?"

My tears are unending and my sobs are staring to grew louder. I fucking hate it but I still continued.

"Kasing kung oo, tangina. Sorry, ha? Sorry kasi itutuloy ko ang gusto ko. Kakain ako ng kahit na anong gusto ko. Mabubuhay ako para sa sarili ko at hindi para sa iba kasi ganoon lang naman 'yon, 'di ba? Nabubuhay ka para mag-enjoy at hindi para i-please nang i-please ang someone na wala namang ambag sa buhay mo."

Patuloy siyang natahimik. He is just glaring at me for the whole time. Para bang ang lahat ng sinabi ko pumasok at lumabas lang sa kanyang mga tenga.

Huminga ako nang malalim at sinuklay ang basang buhok ko patungo sa likod ng ulo ko. "Kaya sige, Sebastian. Ikaw na ang gwapo. Ikaw na ang tinitilian ng lahat. Ikaw na ang payat. But one thing is for sure, hindi ako magiging katulad mo na sakit sa lipunan."

I started to guffaw ironically together with my tears. "Kasi itong taba ko? Kayang-kaya ko 'tong solusyunan. Kaya kong mag-diet. Pero 'yang panglalait mo sa mga katulad namin? Walang diet-diet diyan. Wala nang solusyon kasi alam mo kung bakit? Kasi sakit na kayo sa lipunan. Natural na sa inyo 'yan. Mga basura na walang alam kung hindi ang laitin ang timbang namin. Mga basura na maski ang basurahan, tatangihan kayong tanggapin."

Tuloy-tuloy kong pinunasan ang luha ko kahit na useless na rin naman iyon. Wala, eh. Ayaw nang huminto. Bakit ba kasi ayaw pa nitong huminto? Letche namang mga mata 'to. Sinabi nang dapat strong lang ako. Dapat matatag lang ako. 

Sa huli ay pinabayaan ko na lang talaga ang mga luha ko. Tiningnan ko uli ang nanahimik na si Sebastian.

"Tandaan mo, hindi lahat ay madadaan mo sa mukha mo. Hindi lahat nakatingin sa panglabas na anyo. Hindi lahat, katulad mo."

Ngumiti ako sa kanya nang malungkot. "Makakahanap ka rin ng katapat mo."

Tinalikuran ko na siya. Saktong namang nakita ko ang SUV namin. Dali-dali na akong sinalubong iyon. Walang lingon-lingon akong pumasok sa loob at sinabihan si Mang Kanor na iuwi na ako.

Nang lingunin ko si Sebastian mula sa bintana ay naglalakad na uli siya patungo sa PDYN Band. Parang wala ngang nangyari. Ni pagsisi nga sa mga nasabi niya sa akin ay hindi ko nakita aa mukha niya nang daanan namin siya.

He is a lost cause.

A trash who knows nothing but the beauty in physical appearance.

I will never going to fall for someone like him again. Ever. Fucking ever. Liking him is the biggest regret of my life and I will not going to do that kind of mistake again.

Never again.

Never in this lifetime.