love to hate

-092-

-oleya's pov-

dahil wala na naman dalang kotse si lee heeseung ay nagbyahe kami papunta sa lenox para masimulan ang project namin. it's been two months na din noong nag open ang panibagong academic year, tapos ngayon partner kami ni heeseung for research.

we are so awkward! isang semester din kami hindi nagpansinan no!

"what do you want?" he asked me pagkaupo namin sa loob ng anders café. "cheese cake and vanilla latte" kinuha ko ang wallet ko para bayaran sya.

"no, it's okay. i'll pay"

"oh, hindi ka na kuripot?" tinaasan ko sya ng kilay. "mayaman na to, de joke nakapanghold-up lang" he joked. napailing na lang ako sa kagaguhan nya atsaka sya umalis.

nilabas ko na ang macbook ko at ilang libro saka ko sya inintay matapos sa order. he came back with a tray before sitting across me.

"here, kain.."

"thanks" i smiled on him sipping on my vanilla latte.

"i'm sorry.." napataas ang kilay ko sa sinabi nya. "for what?"

"the last time, sa orphanage, nung birthday ni hara... i'm sorry" nasaktan ako noon, aaminin ko naman.

"it's okay. we're good." pero ang rupok ko sayo.

"talaga? bakit hindi ako pinapansin? ang tagal nating hindi nagpansinan!"

"i am waiting for your sorry... and i just need to" napairap ako sa kanya. "you need to? because?" ginaya nya pa boses ni kris aquino apaka gago.

"to clear my mind" to forget you, but i can't. dahil akala ko, or baka infatuation lang ang nararamdaman ko.

"if something is bothering you... i am here, you don't actually to distance yourself to everyone" tumango na lang ako kasi may point sya.

"thanks" he smiled like he was really relieved. we started our research na at maayos naman yun..he actually agree with me lang ng agree kaya napapakunot ang noo ko.

hindi lang ako sanay, he's.. ma pride you know.. weird.

"you're still not giving up sa game?" umiling sya. "edi paalisin mo ako sa buhay mo" he even pouted kaya umakto ako na nasusuka.

"you told me you don't want me to be your friend"

"yes, ayoko nga..." tumango sya ng dahan-dahan. inubos namin ang pagkain namin tapos nag inat ako dahil paalis na kami. 8pm na din.

we walked papunta sa bus stop para makauwi na, "saglit lang" pigil nya sa akin, tumalikod sya para bumalik kaya sumunod ako sa kanya.

"hi..." hindi na ako lumapit masyado sa kanya, dahil may nilapitan syang bata na nakaupo sa may harap ng isang store.

"do you need help?" he gently squat para makapantay nya yung bata.

"hindi ko po maitali ang sintas ko" naiiyak na yung bata. "i can help you, don't cry" hee helped the boy at niexplain pa nya kung paano.

"i also have a younger sister with the same age as you... madali nya lang to natutunan, i also helped her!" i smiled dahil sa sinabi nya. he's... so cute. naiiyak ako char.

"thank you!" the kid smiled on him. "nasaan ang kasama mo? gabi na?"

"si mommy? nasa office pa! dadaanan nya ako rito sabi nya eh" tumango si heeseung.

"doon tayo sa bus stop, halika" tumayo sya at inabot ang kamay nya sa bata. lumapit sila sa akin at saka kami sabay sabay na naglakad papunta sa may bus stop.

"let's wait sa mother nya, pwede ba?" hee asked me, whispering. "oo naman," sagot ko sa kanya at naupo kaming tatlo sa may bench sa bus stop, nasa pagitan namin yung bata.

"i am kuya heeseung.." pagpapakilala ni hee sa bata "i am hyunjin!"

"ako si ate oleya" lumingon kasi ang bata sa akin. chinika ni heeseung yung bata samantalang nag twitter lang ako. dumating yung parent nung bata at nagpasalamat sa amin.

hyunjin waved his hand hanggang sa hindi na ata nya kami makita. "tara na" dahil wala na yung bus namin, nag para na lang sya ng taxi.

"you like kids a lot..."

"i literally grew up with so many kids..." he smiled at me.

"why did you took legma?" ofcourse dahil sa law firm ni tito pero baka may iba pang rason.

"to help maybe? i actually don't know... i just love the idea na lumalaban ka sa tama" he answered me honestly at napatango ako. "ikaw attorney?"

"habang lumalaki ako... gusto ko lang, it seems fun" i also don't know. dinala lang ako dito ng puso ko. wala akong ibang gustong gawin kundi ang maging matapang, at lumaban din.

"dahil nasanay ako na hindi napapakinggan ang boses ko sa bahay, parang gusto ko na din makinig sa boses ng iba.. kung hindi ako.. sila na lang" i also added, he smiled at me proudly.

"sabay tayong magla law school tapos baka sa future maglaban pa tayo sa korte" natawa ako sa sinabi nya.

"i'll look forward to that attorney"

"that's why let's not be friends anymore..."

"yes, let's not be friends" i also don't want it anymore, i actually love something more than that.