love to hate

-115-

-heeseung in call-

"where are you?" he asked me after i answered his call. gustong makipag facetime.

"rooftop" naupo ako sa sirang lamesa na madalas ko din na upuan dito.

"alone? baka mainit dyan, mahal" he is have runny nose at nakatapat sa mukha nya ang camera, still looking handsome.

"mahal?" i asked him confused.

"yes, mahal?" napangisi sya. napairap tuloy ako. he misunderstood it!

"no, why are you suddenly calling me "mahal"?"

"i just want to.. i can't decide kung anong itatawag ko sayo, bagay lahat eh... weird ba?" umiling ako agad sa sinabi nya.

"ayos naman..." damn. nakakakilig nga minsan. gaga ka oleya pandit ka.

"i'm glad" i smiled on him, gusto ko lang na tignan sya. naaalala ko na noong mga bata kami.. ang laki na ng pinagbago nya.

"are you okay? love?" napakurap ako sa pagtawag nya sa akin. i nodded immediately.

"yes, kumain ka na ba? lunch na" i asked him na lang para malipat ang topic namin at hindi na sya magtanong pa.

"done na, ikaw?" i nodded. "sabay kami ni bryce" sagot ko at nakita ko ang pagliit ng mata nya. annoying!

"bryce.... baka mang-aagaw yun ng bebe!" malakas ang tawa ko sa sinabi nya. mukha syang bata na takot maagawan ng candy!

"what? he's a friend..." natatawa kong saad sa kanya.

"you can like a friend" THAT WAS MY LINE!

"but i love someone..." ginaya ko din tuloy ang sinabi nya sa akin. natawa sya.

"sino?" nagkibit balikat ako para maasar sya. "do you also love me? oleya?" hindi ko sya sinagot, saka ko sasabihin sayo sa personal.

"ewan ko, tanong mo sa pagong" pang-aasar ko lalo at nakita ko ang pagbangon nya sa kama. "nasaan ang pagong?" mukhang seryoso nga! gago talaga.

"kidding, love. hindi kita minamadali, take your time" bumalik sya sa pagkakahiga kaya napangiti ako.

"thank you.." i felt like he respects me so much.

"i love you" sagot naman nya, napairap ako sa kalandian nya!

"anyways, usap tayo later? pag uwi mo?" umiling ako.

"hindi pa pwede, i.. ano.. niyaya ko si dad and mom na mag dinner later" tumango sya.

"is everything went okay last night?" umiling ako, i don't have any reason for him to lie. he's my bestfriend.

"i have this feeling na sana hindi ko na lang itinanong sa kanila ang gusto kong malaman, pero.. ayokong magmukhang tanga" mabilis tumulo ang luha ko.

"iyakin pa din, gusto tuloy kitang yakapin.." mahinang sabi nya habang natatawa. "don't worry my love, things will get better.. gaya noong buhay natin sa orphanage" he assured me. pilit kong ngumiti sa kanya.

"smile, my love. gusto mo ba ng laruan?" i know he is joking para gumaan ang pakiramdam ko, sinamaan ko sya ng tingin.

"ano ako? bata?"

"cute mo kasi!"

"shut up" pikon na saad ko sa kanya habang pinupunasan ang luha ko. "we'll talk after ko sa parents ko, hee. okay?" tumango sya ka agad.

"i'll wait. just like my usual days 12 years ago"