love to hate

-112-

-oleya's pov-

sinundo ako ni bryce at pinagpaalam nya pa ako kay mommy. dahil wala naman si dad, mom let me.

dumiretso kami sa malapit na 7/11 at naupo sa labas noon habang kumakain sya ng ramyeon. i told him everything, i am not crying, i just feel... empty at some point.

"it bothers you?" he asked after i told him everything. simula sa simula.

tumango ako bilang sagot. "marami akong tanong"

"are.. you mad at him?" umiling ako, "i am too young that time. nagalit ako dati, pero hindi na ngayon. naiintindihan ko na sya, i.. missed him more than anything" napaiwas sya ng tingin sa akin at inubos na lang ang ramyeon na kinakain nya.

"so.. your plans? i am willing to help you"

"gusto ko muna makausap si ate, hindi sinasabi sa akin nina mom and dad 'yung nangyari, so hindi sila ang dapat kong makausap, they must have this big reasons why" tumango sya

"shift nya sa ospital? tara?" ngumiti ako sa kanya at inantay sya na makakain at matapos. sumakay ulit kami sa motorbike nya at nagpunta sa lenox, sa hospital nila.

nagpunta muna kami sa office ng dad nya, "hi, po good evening" i smiled on his dad.

"oleya" nagulat ako dahil kilala nya ako. "bryce told me a lot about you, young lady" napansin nya ata akong nagulat.

"dad.." natawa ang daddy nya. "saka kilala ko ang sister mo," napatango-tango ako sa sinabi nya. "nice meeting you po, d-doc" his dad is very intimidating.

"napabisita kayo?"

"kakausapin namin yung ate nya dad,"

"oh, i'll call her pero baka nasa rounds pa" nag kamustahan sila, they are very close. after that nagpaalam kami ni bryce na maghintay na lang sa parang garden area ng hospital at naupo doon.

"i am nervous for i don't know reason" pilit akong natawa.

"you can.. do it, i know how strong you are" bryce pat my shoulder and smiled at me.

"hey" napalingon kami ni bryce kay ate na kararating lang. "mauna na muna ako" ngumiti si bryce kay ate bago sya umalis.

"pinayagan ka ni dad pumunta dito at this hour?" naupo sya sa tabi ko, "wala si dad kaya si mom ang pumayag" natatawa kong saad.

"why?" i looked at her eyes, pagod na pagod na ata sa shift. "are.. you okay?" i carefully asked her. she looked so shocked but she nodded.

"marami lang na gawain, pero ayos lang ako. ayos ka lang ba? bakit ka ba talaga nagpunta dito?" ate via.. hindi ka naman okay e.

"ate, may itatanong lang ako" tumango sya na sinasabing okay lang.

"10 years ago.. sa aksidente, anong sunod na nangyari sa akin?" natigil sya sa tanong ko. "h-ha?"

"i...well, i remembered everything now.." tinignan nya ako, gulat na gulat. "pero bakit hindi nyo sinabi sa akin? bakit itinago nyong lahat?"

"hindi mo ba alam na nagulo ang lahat dahil sa katangahan mo noon?" ako naman ang nagulat sa malamig na ekspresyon ni ate.

"ginawa iyon ni mom and dad, because they love you so much!" mahal? ako? mahal nila?

"talaga ba ate via? baka.. baka akala mo lang" pinipilit kong maging kalmado.

"totoo naman! dahil mas mahal mo yung mga tao doon sa orphanage! ni hindi mo maintindihan ang hirap na dinanas namin sa ibang bansa" nagbabadyang tumulo ang mga luha ko.

"paano ako ate? paano ako na nasaktan din naman dahil iniwan nyo ako, paano ako.. sinong.. bakit hindi nyo maintindihan na masakit lang para sa isang bata ang maiwan?" she hissed.

"you are so selfish, meron o wala ka man na ala-ala. pagod ako, ayoko na magsayang ng oras.. huwag na huwag mong masasaktan ni mommy dahil nakaalala ka na" iniwan nya ako doon, at umiyak lang ako.

bryce came din naman afterwards, buti tapos na ako mag drama. niyaya ko na sya umuwi at papasok na sana ako sa gate namin ngunit pinigilan nya ako.

"uhh.... did you get some answer?" tumango ako. "sana hindi na lang ako nagtanong bryce" he reached my hand and hugged me.

"kausapin mo ang tita at tito, anak ka nila.. maiintindihan ka nila" ginulo nya ang buhok ko at saka ngumiti sa akin, tumango ako sa sinabi nya. kakausapin ko naman talaga sila. i need answers. i really need it kasi feeling ko yun lang ang magiging daan para maging maayos ako.

"thank you"

"always, oleya"