love to hate

-145-

tw: death

-oleya's pov-

"hee!" tumakbo ako sa direksyon nya at agad naman nya akong sinalubong ng yakap.

narinig ko agad ang paghikbi nya, mas humigpit tuloy ang yakap ko. feeling ko kanina nya pa gusto umiyak pero hindi malabas.

nakatingin sa amin si bryce at ang mga magulang ni heeseung. mukhang umalis na ang mga kaibigan ni hee.

"babi... things will get better" bulong ko sa kanya. hindi nya ako binitawan hanggang sa kumalma sya.

"anak, upo muna..." saad ni tita at pinilit na maupo si hee. "water, sweetheart" saad nito sa asawa at umalis naman agad si tito para bumili ng tubig.

they are trying to keep themselves calm.

"nasa loob si ate via.." saad ni hee sa akin, ngumiti ko. "trust her" tumango sya ka agad. mahigpit ang hawak ko sa kamay nya.

ilang oras kaming naghintay sa labas ng operating room. inabot na ata kami ng umaga, hindi ko alam. ang pagtingin sa relo ay hindi namin magawa. tahimik lang kami, nagdadasal.  parang hindi kami mga pagod. wala kaming oras mapagod dahil gusto namin salubungin si hara kapag naging maayos at matagumpay ang operasyon.

hindi din umalis si bryce sa tabi ni hee, kahit pinipilit na sya ni tita magpahinga. "i am okay po" saad ni bryce at ngumiti lang ng tipid.

napatayo kami sa kinauupuan namin dahil sa pagbukas ng pinto. unang lumabas ang doctor. kahit hindi kami magtanong alam ko naman na... pero ayokong maniwala.

"i'm... i'm sorry..." mahinang saad ng doctor.

"PUTANGINA? ANONG I'M SORRY?!?" heeseung burst out in... i don't know, frustration? anger? pain?

mabilis na tumulo ang luha ko dahil sa malakas na iyak ni tita, agad syang dinaluhan ni tito na alam ko ay nagpapakatatag lang. kahit si bryce na nasa gilid lang, alam kong hindi na napigilan ang sarili na maiyak.

"ILABAS NYO ANG KAPATID KO!" paulit ulit na sigaw ni hee. niyakap ko sya mula sa likuran para kumalma sya pero naiintindihan ko kung gaano kasakit ang nararamdaman nya. ilang beses nyang gustong kumawala.

nakita kong sunod na lumabas mula operating room si ate via.. she looked so uneasy, hindi ko alam dahil siguro hindi sya makapaniwala. i don't know kung first time nya ba sumama sa operasyon kaya ganito ang reaksyon nya. pero mabilis syang tumakbo palayo.

apat na araw ang burol ni hara sa maliit na chapel. ramdam ko ang lungkot sa mga mata ng lahat. hindi umalis sa tabi ni hee ang mga kaibigan nya, ganun din ako.

sila tita at tito ay busy sa pag entertain ng mga napunta na hindi ko naman kilala. they are trying to keep themselves busy siguro para hindi maramdaman ang sakit.

hindi ko makakalimutan yung unang araw na dinala dito sa chapel si hara. tita broke down with tito that time. samantalang si heeseung, pagod na ata umiyak. ang alam ko, sa sobrang sakit ng nararamdaman nya ay mukhang wala na talaga syang nararamdaman.