My View Every Night

MVEN-31

"Good morning, Doctor Reyes,"

I'm walking in our hallway on the way to my office at binabati ako ng nga nurses na nakakasalubong ko.

And, yes. I'm working here in Canada as cardiologist.

I walked confidently. I was wearing a simple maong jeans, a blouse and a pair of heels. I also bring my bag na ang laman ay phone at wallet lang naman. I have smile on my face while walking as if I'm walking in a runway.

"Good morning," I smiled at them before I open my office.

Inilapag ko ang mga gamit ko sa may cabinet at sinuot ang white coat na nakalagay sa upuan. Umupo ako sa swiveling chair ko at tinignan ang ibang mga results ng tests ng mga pasyente ko.

It's been 15 years ago when I left the Philippines. Kakadalawang taon ko lang dito bilang doctor sa pinagtatrabahuhan kong ospital, but they treat me so nice.

Sa loob ng 15 years hindi naging madali ang mga karanasan ko, ang daming nagbago. Ilang balde din ng luha ang iniyak ko bago ko nasabi na okay na ako. The pain. Trauma, made me more stronger, at ngayon kaya ko ng ngumiti sa lahat ng tao ng di iyon pinipilit.

"Doc," si Nurse Emily. She's also a Filipina kaya madali akong nakikipagcommunicate sa kaniya.

"Come in," utos ko.

"Doc, you have to go to your patients room 2072 just to check their conditions, kasi gusto ng umuwi ng pasyente," saad niya.

"Just wait a second, nurse" inipit ko muna ang buhok ko bago lumabas ng office.

Pumasok kami sa elevator at pinindot ni nurse ang third floor. Paglabas namin ng elevator ay pumunta kami agad sa room ng pasyente ko.

"Hi, how are you feeling?" Nakangiting tanong ko.

Teenager palang 'tong pasyente ko kaya napakatigas ng ulo, katulad noong kilala ko.

"I told you doc, I'm doing good, I'm fine. I'm so exhausted of being here," naiinis na reklamo niya.

"Well, you have to follow your schedule...and you'll be discharged next week," kalmadong saad ko.

"Well doc, I'm fine. I don't need those medications anymore. I can already handle myself, and in fact I'm healthy...aww"

"Water please," utos ko sa nurse.

Dahan-dahan kong ipinainom sa bata ang tubig at tska dahan-dahan siya isinandal sa may kama.

"See? Stop being so stubborn kid. Don't worry, you'll be discharged next week, but if you'll follow everything I say then I guess maybe this week you can go home already," saad ko.

"Okay, but..."

"But?" Tanong ko.

"You're leaving right?"

Hay naku. Mga bata nga dito. Ako ang pinapantasiya. Naku kung kasing edad lang kita...

"Yes, I'm leaving tomorrow," saad ko.

"Okay, just thank you for being a good doctor to me," supladong saad niya.

Napangiti ako sa sinabi niya. "You don't need to thank me kid. It's my responsibility...okay, I have to go, bye." Paalam ko bago lumabas ng room niya.

Habang naglalakad ako papasok ng elevator ay nakatanggap ako ng tawag mula kay mama kaya agad ko 'yong sinagot.

"Yes ma?" Tanong ko.

[Anak, kailan ka na uuwi?] Tanong niya.

Ilang ulit na niya akong tinatanong niyan at ilang ulit ko rin siya sinasagot.