My View Every Night

MVEN-49

"Asawa ko, okay ka na ba? Kumusta ang nararamdaman mo?"

It's already my second day of being diagnose here at the hospital. Palaging andito si Dave, puyat na nga siya siguro kasi kapag natapos ang operation niya ay didiretso agad siya dito sa akin. 

I know he's tired but he's still trying to smile in the front of like everything is alright. I don't want to make things worst for him. Ayaw ko syang makikita na nahihirapan. This is not the life that we imagined to live.

Mamaya ay pupunta sina mama at papa dito sa hospital dahil ngayon lang maaaring makaleave si papa. Mas mabuti na nga kung makakapunta sina mama at makakapagpahinga na din si Dave.

"Asawa ko, I'll just prepare your food ha, susubuan nalang din kita, okay?" Mahinahong saad niya.

Hindi ko siya sinagot at diretso lang ang tingin sa harapan. I don't want him to live this life, with me having this kind of condition. Nasasaktan ako sa katotohanan na maaari ko siyang iwan sa hindi malamang oras, kaya mas mabuti na lamang na maging handa na siya.

I don't want to leave him. Ayaw kong iwan ang taong minahal ko buong buhay ko pero kailangan kong tanggapin na mawawala at mawawala din ako.

"Asawa ko, kain na tayo" saad niya at isususbo na sana ang pagkain sa baba ko pero di ako nagsasalita at tumingin sa ibang direksiyon.

"Hon, you have to eat your breakfast," mahinahong saad niya.

Hindi ko siya sinagot at nakatingin lang sa ibang direction para hindi niya makita ang hitsura ko.

"Hon, kain na" ulit pa niya.

Tinitigan ko siya without emotion in my eyes. As I see him, parang may biglang tumusok sa akin na nakikita ko siyang nakatingin lang sa'kin habang nakangiti para pagaanin ang loob ko pero halata na puyat siya at pagod.

"Ayoko" sagot ko habang seryoso ang mukha.

"Hon, hindi yan makakabuti sa'yo" aniya.

"Sinabi kong hindi diba? Di mo ba ako naririnig?" Pilit kong pinipigilan ang sarili ko na saktan siya pero ito lang ang maaari kong gawin para umuwi siya.

"Ofcourse hon, narinig kita, pe-"

"Narinig mo naman pala eh, bakit mo pa pinipilit? Ayaw ko ngang kumain!"

Galit man ang tono ng boses ko pero kabaliktaran no'n ang nararamdaman ng puso ko. Nasasaktan ako kasi alam kong nasasaktan din siya.

"Hon, huminahon ka lang. Stress is not good for you"

He's very patient. Napakamahinahon niya parin kahit galit na ang tono ng boses ko. How can I make him to forget about me kung ganito siya?

Ang gusto ko lang naman ay ang tulungan siyang makalimutan ako sa mas maagang panahon.

Kakaunti lang ang nakakasurvive sa ganitong sakit. As being a doctor for how many years, iilan lamang sa mga pasyente ang nabubuhay pa sa sakit na ito kaya wala nang kasiguraduhan ang buhay ko.

"Kaya nga eh, stress is not good for me, kaya huwag mo nang ipilit na kumain ako, okay? Ayoko nga!"

Inilapag niya ang tray ng pagkain sa may side table at hinawakan niya ang kamay ko.

"Asawa ko, alam kong nahihirapan ka, nahihirapan din ako, pero kapag para sa'yo hinding-hindi ako mapapagod. Kahit ipagtabuyan mo pa ako dito, aalagaan parin kita, mamahalin parin kita, hihintayin parin kita."

A tear fell from his left eye which mean he's in pain. Seeing that tear from his eyes made my heart cried so much.

"Umalis ka nalang Dave" utos ko sa kaniya kasi di kakayanin ng puso ko na makita siyang umiiyak.