The Protector

Chapter 25 - Missing You

BEA

The doctor keep on talking but my mind is traveling elsewhere.

Saan na naman ang isip mo Beatriz?

To my baby Jema, of course. I wonder how she is. Gusto ko siyang makita o makausap man lang sana. Miss na miss ko na siya.

I glanced around me trying to see if my phone is somewhere but I can't find it. Ito yung hawak ko ng biglang sumabog sa may tabi ng elevator. I hope hindi ito naiwan sa crime scene. Sana naman ay naitago ito ni Mom. Kase pano ko matatawagan si Jema kung sakali? Haist. I want to get out of the hospital now, as in agad agad pero alam ko na hindi pa pwede.

I really have to do something so I can get in touch with Jema pero papano? Si Ponggay. Siya na lang ang pag asa ko but she left already.

Blah blah blah. Tuloy tuloy ang explanation ni Doc. May mga tests pa raw na dapat gawin sa akin para masiguro na walang magiging bad effect kasi nga sa ulo ko yung injury. In short, hindi pa ako pwedeng lumabas nga hospital. Tumango na lang ako sa doctor at nagpasalamat when he's saying goodbye.

"I can't wait to get out, ayoko na dito. When are they releasing me?" I asked pagkasara ng pinto ni Dad.

"Anak, you've just been admitted here. Wala ka pa ngang 24 hours dito sa hospital. You heard the doctor, you need a complete rest kaya huwag pasaway." Dad replied.

"But I feel better naman na. Gasgas lang yung natamo ko, malayo sa bituka, kaya pwede na uling sumabak sa trabaho." sabi ko habang pini flex ang mga braso.

However, I felt a bit of pain while doing that kaya napangiwi ako.

Potek, ang sakit.

Pinandilatan ako ni Mom na parang bata pagkakita sa hitsura ko. She helped me lie down. Nagpasya na lang akong tumahimik at humiga nga.

"Huwag mo munang isipin ang trabaho mo Isabel. All you have to think right now is how to be better and strong." sabi ni Dad.

"Ahmmm, since nabanggit ni Isabel yang trabaho, I think its about time that we discuss it now sa kanya." Mom said.

Kinabahan ako. Mukhang may importante silang sasabihin ah.

"What about my work?" I asked.

They looked at each other and seemed to be deciding who will talk first.

"Isabel, me and your Mom have been discussing this while you were lying here, unconscious. Can you imagine our fear of you not waking up and losing you? And now that you are awake, sasabihin na namin ang aming napagusapan. We want you to stop working for the governor." Dad replied.

Lumaki ang mata ko sa narinig. Ako, titigil na? Eh pano ko pa makikita si Jema? No way!

"But why?" tanong ko uli as I want to know more of their reasons.

"It's not safe working for him anymore, anak. Ang dami niyang kaaway lalo na ngayon at papalapit na ang election. Napaka delikado sa iyo. I'm sure Ponggay will understand if you resign. I remember, you only agreed with her to work for a month habang wala ka pang naiisip kung ano ang gagawin. Aba, almost two months ka na dyan sa trabaho mo." sagot ni Mom.

Oo nga, ang bilis ng panahon. Although, sa una talaga ay isang buwan lang ang usapan namin ni Ponggay pero nagustuhan ko na ang aking ginagawa. Hindi sinasadya pero unti unting napamahal na pala ako sa aking trabaho.

Really? Baka napamahal na kay Madam Gob.

"But Mom, I'm enjoying my job with the governor.  Besides, all jobs naman are delikado. Nagkataon lang na nasalisihan kami ng mga kalaban ni Gob Anton dahil sa lack of training ng mga security guards niya sa Boracay. I'm sure hindi na ito mauulit. I was thinking of plans how to avoid situations like that. As soon as I get out, I will present it to him para maiwasan na ito in the future." I said.