Kabanata 35

1.4K 38 22
                                    

Kabanata 35

Run

Beads of sweat continuously ran down my forehead as I could not stop myself from looking back. I forced myself to run as much as I could. My heartbeat was racing loudly and swiftly as I joined the crowd of people.

I roamed around to ask for help, but no one even noticed what was happening. I glanced at the back and saw how Jace ran in my direction.

Cold lingers in my spine even though I was gasping for breath and bathing in sweat. My eye targeted a building from afar, so I started running for my life. I didn't bother the people I bump across because they didn't seem to care also.

"Ouch!" Napadaing ako sa sakit nang hindi ko inaasahang tumiklop ang kanang paa ko dahilan upang madapa ako.

Muli akong lumingon sa direksyon niya at nakitang nakangiti parin ito sa akin habang palapit na siya nang palapit sa kung nasaan ako.

"Shit!" I cursed as I tried to stand up, but my knees weakened. I summoned all my strength to stand up and I succeeded.

Paika-ika akong tumakbo hanggang sa makalapit ako sa building namin. Napahinto ako nang nasa tapat na ako ng building. Tumingin ako sa direksyon niya at nakahinga nang maluwag dahil malayo-layo ito sa akin.

Walang atubiling nagtago ako isang malaking basurahan upang sandaling mag-isip. Isang tahimik na paghinga ang pinapakawalan ko habang nag-iisip kung anong gagawin ko.

Kapag pumasok ako ngayon sa unit ko, susundan niya parin ako. Sigurado akong hindi 'yan titigil.

Hindi ako makakatulog nang mahimbing mamayang gabi knowing that someone's waiting for me outside, knocking and ringing my doorbell creeps me out.

Something came to my mind. I stood up and walked towards the security guard to ask for help. But I hadn't even gotten close when someone suddenly pulled my hair, aggressively that it made me wince in pain.

Nanlalamig ang mga kamay ko sa sobrang takot at namumuo na ang luha sa mga mata ko nang magtama ang paningin namin.

"J-Jace."

He smirked as he held my hair tightly. "Bakit ka tumatakbo, Sonnet?" Napalunok ako nang marinig ang boses niya. His natural tone made a scary impact on me.

"B-bitawan mo ako," mahinang bulong ko.

Nagsisimula ko nang maramdaman ang mainit na likidong galing sa mga mata ko. Ngunit hindi ko inaasahang bibitawan niya ang mahigpit na pagkakahawak niya sa buhok ko.

"Why are you following me?" matigas na tanong ko.

Napaatras ang hakbang ko nang maglakad ito paabante sa akin.

"Gusto lang naman kitang makausap," nakangiting sagot niya.

I gritted my teeth. "This isn't you! Why do you keep on bothering me? Tapos na tayo! Hindi mo ba maintindihan 'yon?! Tigilan mo na ako!" sigaw ko sa kanya.

His facial expression became serious. "No, hindi ako papayag," sagot niya na mas ikinabahala ko.

"You're obsessed, baliw!" sigaw ko sa kanya.

Without hesitation, I immediately gave his face a knock causing him to wince in pain and held for his face where my hand landed. I grabbed the chance to run away from that building.

Mas lalo lang manganganib ang buhay ko diyan. Aabangan at aabangan niya lang ako.

Muli akong tumakbo habang sinasalubong ang mga tao. Wala na akong pakialam kung sino-sino ang mabangga ko. Ang mahalaga sa akin ngayon ay ang makauwi ako kina Kuya. I tried to grab for my phone in my pocket but my shoulders dropped when I felt it wasn't there.

The Ravages of TimeWhere stories live. Discover now