Lantria Supremo De Luna

Kabanata 47: Ensayo

(Authors POV

It's been a while since I write a pov for myself. Patapos na ang story. I'm just sad that no one is reading this. T____T.

But it's fine because I love writing and I write not to gain popularity in writing. I write because it's my dream since high school. I know someday, my works will be known by the world. Ang sarap lamang sa feeling ng nakakatapos ka ng isang story kahit na kakaunti ang nagbabasa.

To those writer's like me, let's be patience. The time will come and our works will be known.

P.S I'm really sad and happy that I will finish another story again. I'm the biggest fan of myself. Atleast I see my development in writing. ^____^ )

*****************

Luna's POV

Unti-unting bumalik sa dati ang estado ng Dralden at Widstein sector ng umalis ang mga pekeng Fallerian sa kanilang teritoryo. Tinulungan kong ayusin ang mga dormitoryo ng dalawang nasakop na sektor habang si Leo naman ay abala sa paga-announce ng mga bagong batas ukol sa ugnayan ng Lantria at Falleria.

My parents is actually having their time at the castle to prepare for a grand celebration for me and Dyna. Si Mina naman ay kasa-kasama ng kanyang kakambal na tinutulungan ang mga pixies na gamutin ang ilang mga studyante. Pero ramdam ko ang pananabik nila sa isa't-isa ni Captain Lucas.

Pinakiramdaman ko ang aking paligid at napabuntong-hininga ng hindi maramdaman ang presensya ni Elona. I know she's here but her presence is no where to be found. Someone is blocking her presence. Maybe it's her husband. Tsk. I really need to train. Kailangan ko nang makontrol ang aking mga kakayahan.

Gusto kong humingi nang tulong kay Leo at sa iba pa pero lahat sila ay abala sa kanilang mga tungkulin. I sigh and look at the sky. Wait. I know someone who can help me. But he's not here.

Umalis ako at lumitaw sa lagusan papunta sa mundo na dati kong tinirhan. Desidido na akong humingi nang tulong. I entered the portal and appeared on the library of my former university. Buti na lamang at walang mga studyante dito ngayon dahil class hours pa. Naglaho ako at nagpunta sa office ni Mr. Arundell. Abala siya ngayon sa pagpirma sa ilang mga papeles.

He looks so young, the thing I didn't notice before. Puti ang buhok nito at may pares ng asul na mga mata. Puti ang balat at kahit na nakasalamin ay makikita ang taglay nitong kakisigan. Now I know, where did my father get his looks.

He paused and look at my direction.

"Magpakita ka, alam kong nariyan ka, Luna," he knows. Lumitaw naman ako at umupo sa sofa. I glance on the invitation card on his table. Galing sa Falleria.

"I'm happy to see you here Luna, what brings you here? Natapos mo na ba ang tungkulin mo sa Lantria?" ,pinanliitan ko siya ng mata. Bakit parang wala siyang alam sa mga nangyari o sadyang ganito lamang talaga siya? Kamukha niya talaga si ama.

"Hindi pa po, tatapatin ko na po kayo. Gusto ko pong humingi nang tulong sa iyo, gusto ko pong sanayin niyo ako sa pakikipaglaban at sa pag-kontrol ng aking mga kakayahan," mataman lamang ako nitong pinakinggan at maya-maya ay itinulo ay pagpirma sa mga papeles, "hindi ako ang dapat na hinihingian mo nang tulong. I'm done doing my part on your journey," seryoso nitong sagot.

"I'm not asking for your help because I'm the chosen warrior, I'm asking for your help because I NEED your help," saad ko at diniinan ang salitang need. He paused again and look at me straight in the eye, "Have you ask your father about this?" ,umiling ako sa kanyang tanong, "then ask him first, he got plans and I'm sure he will be delighted that his daughter ask him tor help," dagdag niya pa. Bumuntong hininga ako at tumayo. I was about to leave when I remember the celebration.