MADNESS • TAEKOOK ✓

15

Haiii, ben geldiiim. Ehehe arayı neredeyse hiç açmadan geldim, ama bir sonraki bölüm için aramız açılabilir :D Malum diğer ficler beni bekler jajjaaj

Bol bol oy ve yorum istiyorum, şu fic hak ettiği değeri görsün artık. Keyifli okumalar diliyorum...

**

"Tamam, pekâlâ bakalım. Sorduğun o çocuğun ailesi son derece pislik insanlardı. Ölmesine sevindim bile ben o canilerin." dediğinde gözlerim irileşti.

Dağınık saçlarını sıvazlayarak başını kapıya biraz daha yaklaştırdı ve konuşmaya devam etti. "Bay ve Bayan Kang, bir o hasta çocuk bir de büyük oğulları vardı." Toplam dört kişi olduklarını biliyordum, Hoseok bana Taehyung'un üvey ailesinden üç kişiyi öldürdüğünü bizzat söylemişti.

"Kim Taehyung üvey çocuğuydu bu ailenin, çocuk esirgeme kurumundan evlatlık olarak alınmıştı." dediğimde başını usulca salladı. "Evlatlık aldıklarını biliyorum. Yıllardır burada yaşadığım için tek bir oğlunun olduğunu biliyordum yani. O çocuğu tüm kirli işleri için kullandılar."

"N-ne?" Sesime vuran şaşkın tını göz ardı edilemeyecek kadar yoğundu.

"Ailecek uyuşturucu satıcısıydı bunlar. Defalarca suç ihbarında bulunduk, baskın yaptılar ama artık nereye nasıl sakladılarsa hiç bir şey bulunmamıştı. Kendi kulaklarımla duydum, o evlatlık aldıkları çocuğu da teslimatçı olarak kullandılar. Benim üst katımda oturuyorlardı, her gün her dakika kavga kıyamet..." Uzun cümlesinin ardından soluklanma ihtiyacıyla duraksadığında beynimde şimşekler çaktı. Hayatta aldığı her nefes ona ızdırap olarak geri dönmüştü resmen.

"O çocuğu ne zaman görsem yüzü gözü mor ve yürümeye bile hali olmayacak şekilde çıkıyordu binadan. Zavalllım... Çok çektirdiler çocuğa, defalarca şikayet ettim ben ve diğer bina sakinleri. Hatta bir olup imza bile toplattık evden çıkmaları için. Ama ev sahibi olduğu için çıkmadılar. Defalarca karakolluk olduk hatta bu meseleler yüzünden."

"Uyuşturucu, kumar ne kirli iş varsa içindeydi bu aile, o çocuğu da yaktılar beraberinde işte. Zavallım, gıkı bile çıkmazdı. Bu yüzden o çocuk, bu pislikleri öldürerek iyilik bile yaptı, ama gelin görün ki içeriye tıktılar çocuğu." Tüm bu cefaların ardından mutlu olmasını o kadar istiyordum ki. Mutluluğu sonuna kadar hak eden tek insan olabilirdi, şüphesiz.

"Şu anda hapishanede değil, akıl hastanesine sevk edildi." dedim boğazıma dikenli teller dizilmiş gibi konuşmakta güçlük çekerken. Boğazıma koca bir yumru oturmuştu.

Taehyung'a olan güvenim boşa çıkmamıştı. Asla bilinçli yaptığını düşünmemiştim, yıllarca ne zorluklar yaşatmışlardı ona... En sonunda patlak vermiş, cinnet geçirmişti. Dayanamamıştı tüm yaşadıklarına...

"Ah zavallım. Krizler yaşayıp hastaneye kaldırılıyordu, gecenin bir vakti apar topar ambulansla götürüldüğünü görürdüm hep. O çocuğa çok çektirdiler, ölümleri de o çocuğun elinden oldu. Hak etti onlar, inan."

"Kim Taehyung sorun yaratıyor mu bina sakinlerine? Yani gelip size zarar verdi mi hiç? Kendisine şizofreni tanısı koyulmuş çünkü."

Alt dudağını ısırarak ellerini vah vah dercesine birbirine vurdu. "Ah yavrum, sessiz sakin bir çocuktu. Binadan herhangi biriyle kavgası bile olmadı. Kimseyle göz teması kurmaz, konuşmazdı. Ben defalarca konuşmaya çalıştım onunla, ama kaçıp giderdi."

"Ayrıca o üvey abisi ve babası birlik olup dövüyorlardı çocuğu, karşılık bile vermiyordu. Bir kez binada sürükleyerek eve çıkarttıklarını bile gördüm. Polisi arayıp evine polislerle birlikte daldığımda, kendi kendine zarar verdiğini söyledi o cani herifler. O zavallı çocukta kabul etti, polislerse bana sitem edip boşa onları oyaladığımı söyleyip çekip gitmişti, hiç unutmam o günü."